Een mens moet van alles gedaan hebben in zijn of haar leven, en vooral ook met de tijd meegaan. Daarom heb ik vandaag op Skype gezeten, waar je o.a. gratis kunt chatten met de hele wereld.
Via Facebook werd ik door een knappe meneer gevraagd om met hem te chatten op Skype. Dus heb ik dat ding geïnstalleerd, en ben al fier dat mij dat zelf gelukt is, en zo hebben we nu al een drietal maal een gesprek gevoerd op internet. Niet gesproken, maar schriftelijk, ik schrijf namelijk liever, zoals men waarschijnlijk al weet, en dan kan je ook beter nadenken.
Meneer komt uit Frankrijk, uit Toulon. Hij is gescheiden, heeft en zoontje van vier en is zelf tweeënvijftig jaar jong. Maar ja, sinds Macron president is in Frankrijk, valt iedere knappe man op veel oudere vrouwen in het land van Molière. Het is voor hem dan ook geen probleem dat ik “bejaard”, als ik maar oprecht ben, zegt hij.
Na drie dagen noemt hij mij al ma puce, ma belle, ma douce, en mag ik vooral geen vervelende vragen stellen, zoals: “waarom ben je gescheiden of waarom zoek je geen vrouw in Frankrijk”. Ik mag en moet hem volledig vertrouwen!
Ik wil wel hoor “ma puce”, maar dat is nu juist zo moeilijk, want op internet kan men je namelijk wijsmaken wat men wil, et “ta douce” heeft al teveel troebele watertjes door zwommen – en ik kan niet eens zwemmen – om zomaar klakkeloos alles te slikken wat door haar strot geduwd wordt. Ondanks de kerstperiode, ben ik namelijk niet de gans met de trechter, van GAIA.
Afwachten wat het wordt, want meneer is nu al serieus op zijn tenen getrapt. Ik denk dat ik hier niet goed in ben, véél te “frank” (zonder “rijk”)!

Er zijn niet veel mensen in mijn leven geweest die mij pakten zoals ik ben, en waarbij ik dus mezelf durfde zijn. Mijn grootmoeder, mijn leerkrachten, mijn zoon… en dat is het zowat.
Daarom, wat ben ik blij dat ik op een leeftijd en in een toestand gekomen ben, dat ik kan doen en laten wat ik wil, kan zeggen wat ik wil, kan niet doen wat ik wil, en foert zeggen wanneer ik het wil.
Als ooit mijn nageslacht dit leest, dan hoop ik dat ze hier iets aan hebben, en niet zo lang wachten als ik om te stoppen met zichzelf te forceren en hun best te doen voor iets waar ze toch nooit zullen voor beloond worden.
Te goed, is goed zot, en liever geen genegenheid van anderen, maar wel mijn eigen graag zien en persoonlijke voldoening hebben, dan de goedkeuring van een bende opportunisten, en mezelf geweld aan doen. Want op een dag breekt de elastiek en kan je starten met jezelf te ontrafelen en stukje per stukje, laagje per laagje, een eigen beeld te vormen van wie je bent en wat je wilt.
Altijd en overal jezelf zijn, want er zijn al anderen genoeg! En van jongs af aan!!!

Deze foto stond vandaag in krant. Raden wat hij ons toont? Ik dacht eerst dat het ijskegels waren, tot ik het artikel las.
Rijke inwoners van de Engelse stad Bristol  hebben namelijk scherpe punten gemonteerd op takken van bomen, om  te voorkomen dat vogels in de bomen gaan zitten waardoor hun uitwerpselen op de dure geparkeerde auto’s terechtkomen.De punten worden normaal gesproken gebruikt om te voorkomen dat vogels gaan nestelen in nissen van gebouwen. Maar de bewoners van een exclusief deel van Bristol hebben ze aan de bomen genageld, waardoor die “letterlijk onbewoonbaar zijn geworden” voor vogels.
Zover is het dus gekomen met de menselijke overheersing en hoogmoed tegenover de natuur, en het is ook weer een bewijs dat wie veel geld heeft zich alles kan veroorloven. De bomen staan bovendien op particulier terrein, waardoor de overheid hiertegen niets kan ondernemen.
Het is een cliché, maar het is toch af en toe zo, dat ik hoe beter ik de mensen leer kennen, hoe meer ik van de dieren en de natuur ga houden.
Vandaag begint de winter en is het de kortste dag van het jaar. In mijn tuin worden de vogels al gevoederd en hij is ook verwilderd genoeg om een hen een veile schuilplaats en nestruimte te bieden. En ik heb ook geen auto…

Meningen verschillen en daar spelen veel factoren een rol in: je karakter, je opvoeding, je afkomst, je geslacht, je intelligentie, je al dan niet politieke overtuiging… maar vooral je levenservaringen, want die zijn de leidraad van je verdere leven, denken en voelen.
Vandaar ook dat er zo vaak discussies ontstaan die op niets eindigen, en waarbij het grote gelijk ontbreekt, want het grote gelijk bestaat niet eens. In feite hebben we allemaal gelijk, wel op voorwaarde dat we eerlijk zijn met onszelf en met de anderen.
En daar zit vaak het probleem. Persoonlijke frustraties en ontkenning van de waarheid, kunnen er voor zorgen dat een meningsverschil een straatje zonder einde wordt, en men maar blijft weerleggen wat de ander denkt of zegt tot alles eindigt in een ruzie, of erger nog, in een oorlog.
Nochtans is gelijk krijgen van weinig belang, zolang jij maar je ziel niet verkoopt en weet waar je voor staat. De mening van de anderen is daarbij evengoed als die van jou, want je weet meestal niet wat iemand drijft en welke persoonlijke ervaringen ertoe leiden dat die persoon denkt wat hij of zij denkt. Zolang de waarheid maar geen geweld wordt aangedaan, is elke mening de juiste.
Van mening verschillen is trouwens een uitstekende manier om elkaar beter te leren kennen en goede vrienden te worden, want je weet tenminste wat je aan elkander hebt.

Dit is de ergste week van het jaar, voor wie niet van nep toestanden houdt en op zoek is naar authenticiteit.
Het begint met de actie op radio en televisie die “De Warmste Week” noemt, en waarbij gans Vlaanderen zich amuseert met de miserie van anderen. “Iedereen zorgt voor iedereen”, een week lang, en daarna zijn we  weer ons – eigen – zichzelve, en zorgen we nog alleen voor ons “ik”.
Op mij heeft deze week een averechts effect, ik word er cynisch en sarcastisch van, en ben maar al te blij dat ik niet één of andere vuile ziekte heb, waarvoor wafels en pannenkoeken gebakken worden, en één of ander record moet gebroken worden om geld in te zamelen, dat dan onder de vorm van een grote cheque aan gans Vlaanderen kan getoond worden. En we zijn toch ook weer eens op tv geweest!!!
Er wordt gezongen, gedanst, gelachen en gezoend, en de Sint zou zeggen, “en er zijn geen stoute kindjes bij”. Iedereen heeft een hart van koekebrood en speelt zelf voor kerstman of kerstvrouw, en wie één of andere handicap heeft, wordt voor deze gelegenheid, voor deze éne warme week, uitgebreid in beeld gebracht.
Het leven is een show, zeker die week voor Kerstmis, waarin alle mensen van goede wille zijn… behalve ik dan.

19.12.1968
Het was een koude, maar droge en zonnige dag in december. Na twee jaar verkering, onze trouwdag. Het was mijn zeer katholieke schoonvader die aangedrongen had om het niet langer uit te stellen, want hij was bang voor ‘ongelukjes’.
Ik werd aangekleed en opgemaakt voor de grote dag in mijn kinderkamer, zodat ik in maagdelijk wit de trap kon afdalen, waar mijn doodzenuwachtige verloofde, samen met de gasten, beneden wachtte met het bruidsboeket. Mijn moeder stond in de deuropening van haar kamer, en weende van ontroering, of iets anders. Het was bijna zoals in de film, even romantisch en sprookjesachtig.
Van mijn moeder had ik voor één keer het duurste kleed van de winkel mogen kiezen, en aan de arm van mijn vader wandelde ik naar de taxi. Eerst naar het gemeentehuis en dan naar de kerk. De preek van burgemeester Depré was langer dan die van de pastoor, maar dat was men gewoon in Overijse.
Alle tantes en nonkels waren aanwezig op het feest. Jaren ervoor zou dat niet gelukt zijn, wegen familieruzies, maar ik had iedereen terug met iedereen verzoend. Ja echt, als zestienjarige, heb ik dat destijds voor elkaar gekregen, in de tijd dat mijn moeder heel ziek was. Van dan af werd er alleen nog achter de rug geroddeld, maar konden ze toch allemaal samen aan één tafel zitten.
Het feest met een prima kokkin, een vriendin van mijn ouders, en voor een vijftigtal genodigden, was in Hoeilaart in het Lindenhof, een gebouw dat dit jaar afgebroken werd. Wij waren de eersten die afhaakten, weer eens op aanraden van mijn schoonvader, die ons thuis bracht. Vanaf nu mochten er ‘ongelukjes’ gebeuren van mijn katholieke schoonvader, liefst een stuk of zes!
Ons eerste liefdesnestje stond in de Stockemstraat te Overijse, niet ver van mijn ouders, in de omgeving waar ik opgroeide, en waar de natuur de biotoop was waaraan ik mijn troost, inspiratie en dromen te danken had en heb.
De volgende morgen lag er een meter hoog sneeuwtapijt aan onze voordeur, en zijn we noodgedwongen drie dagen binnen gebleven!
Volgend jaar trouwt onze zoon, en zouden wij, als mijn man nog geleefd zou hebben, ons gouden jubileum gevierd hebben.

Ieder mens heeft een talent dat hem troost kan brengen in moeilijke dagen.
Ik ben terug beginnen schrijven dank zij mijn psychiater. Door niet langer te voldoen aan de verwachtingen en wensen van anderen, vond ik mijn eigen waarheid terug en dus ook waar ik goed en slecht in was.
Zingen kan ik niet, dat was al bekend tijdens mijn schooltijd. Ik mocht naast de piano van de juf gaan staan om het muziekblad om te draaien, en vooral mijn mond houden. Ik kon wel regelmatig mijn opstellen vooraan in de klas komen voorlezen, en elk jaar had ik de klasbibliotheek in januari al helemaal uitgelezen. Ik heb in die tijd ook een paar voordrachtwedstrijden gewonnen en schrijfopdrachten.
Tekenen en schilderen ging ook goed, maar turnen dat was een gesel, ik kon zelfs niet tuimelen. Het enige waar ik goed in was, was hardlopen.
Mijn slechtste vak was wiskunde, daar begreep ik dus totaal niets van! Gelukkig moet je ook niet kunnen rekenen om getroost te worden, integendeel, je houd je beter niet al teveel bezig met de logica van het leven.
Als mensen in de put zitten, vraag ik hen altijd wat ze het liefst deden als kind, omdat ik ervan overtuigd ben dat je daar je levensvreugde kunt uit halen, op voorwaarde dat je het doet zonder verwachtingen naar anderen toe en enkel voor jezelf. Je ziel verkoop je immers niet!
Aan het einde van mijn schooltijd kreeg ik ook een speciale en extra prijs, namelijk de prijs voor “volharding”, en daar ben ik nog altijd het meest fier op.

Vlaanderen heeft een van de hoogste zelfmoordcijfers van Europa. De oorzaak daarvan is niet helemaal duidelijk. Maar de cijfers bewijzen wel dat veel landgenoten, ook jongeren, geen uitweg meer zien voor hun problemen. Er zijn per jaar meer zelfdodingen dan verkeersdoden in België, gemiddeld drie per week.
Voor mij is dat een teken dat er iets grondig verkeerd gaat in onze maatschappij, en dat wij falen op gebied van geestelijke gezondheidszorg. Het taboe om over je geestelijke gezondheid te praten is waarschijnlijk ook nog veel te groot.
Ik vind dit zo spijtig, want zelfmoord is niet nodig, ook al zit je in de diepste put en ben je totaal radeloos, want je kan geholpen worden. Het volstaat om het zelf te willen!
Ik kreeg mijn eerste depressie rond mijn veertigste. Ik weet het nog heel goed, het was driekoningendag. Drie dagen niet wakker geworden, en drie jaar gevochten om uit die put te geraken, en nog een paar keer hervallen, en ook nu nog altijd op mijn hoede voor die zwarte periodes.
Praat erover, het is een ziekte zoals een andere, en je kan geholpen worden en er zelfs beter van worden. Bovendien ben je niet de enige die last heeft van een psychische aandoening, één op de vier heeft er mee te kampen, het is dus even “normaal” als kanker krijgen., en daar schamen we ons toch ook niet voor!

Door lid te worden van Facebook zet je jezelf eigenlijk op de wereldkaart.
Ik heb vandaag dit liefdesgedicht gekregen van een onbekende aanbidder op Facebook:

De fonteinen vermengen zich met de rivier
En de rivieren met de oceaan,
De winden van de hemel vermengen zich voor altijd
Met een zoete emotie;
Niets ter wereld is single,
Alle dingen door een goddelijke wet
In één geest ontmoeten en mengen –
Waarom niet ik met de jouwe?