Het lijkt alsof
ik een ingebouwd harnas draag
waar het verschrikkelijke
niet kan doordringen.

Dat een mens
er opeens niet meer is,
blijft het ergste
wat er bestaat.

Micheline Baetens – 30 juli 2011

Eigenwijze viooltjes
kijken mij uitdagend aan.

Vooral het eerste,
het tweede en derde
al wat minder,
het vierde gematigd,
terwijl het vijfde
nu pas de knop opendraait…

In harmonie
spelen zij een symfonie
in klankkleuren paars, geel en wit
voor beperkt gebied.

Micheline Baetens, 28 juli 2011

Met de tijd
Geraak ik je meer en meer kwijt.
Met de tijd
Word ik banger
Je te verliezen aan de jaren.

Wat schiet er nog over
Van jou
Met de tijd?
Hopelijk de pijn,
Zodat ik je kan blijven voelen.

Micheline Baetens, 24 juli 2011

Alle doden die ’s nachts
Door mijn dromen spoken
Zijn uitermate zichzelf gebleven,
Uitgesproken liefdevol of meedogenloos
Eisen zij een tweede leven
In mijn bed
En weerom heb ik geen verweer
Dat zij nu, onmachtig overdag,
Nacht na nacht
De plak zwaaien met geweld of tederheid.

Micheline Baetens, 3 juli 2011