Ieder mens heeft een talent dat hem troost kan brengen in moeilijke dagen.
Ik ben terug beginnen schrijven dank zij mijn psychiater. Door niet langer te voldoen aan de verwachtingen en wensen van anderen, vond ik mijn eigen waarheid terug en dus ook waar ik goed en slecht in was.
Zingen kan ik niet, dat was al bekend tijdens mijn schooltijd. Ik mocht naast de piano van de juf gaan staan om het muziekblad om te draaien, en vooral mijn mond houden. Ik kon wel regelmatig mijn opstellen vooraan in de klas komen voorlezen, en elk jaar had ik de klasbibliotheek in januari al helemaal uitgelezen. Ik heb in die tijd ook een paar voordrachtwedstrijden gewonnen en schrijfopdrachten.
Tekenen en schilderen ging ook goed, maar turnen dat was een gesel, ik kon zelfs niet tuimelen. Het enige waar ik goed in was, was hardlopen.
Mijn slechtste vak was wiskunde, daar begreep ik dus totaal niets van! Gelukkig moet je ook niet kunnen rekenen om getroost te worden, integendeel, je houd je beter niet al teveel bezig met de logica van het leven.
Als mensen in de put zitten, vraag ik hen altijd wat ze het liefst deden als kind, omdat ik ervan overtuigd ben dat je daar je levensvreugde kunt uit halen, op voorwaarde dat je het doet zonder verwachtingen naar anderen toe en enkel voor jezelf. Je ziel verkoop je immers niet!
Aan het einde van mijn schooltijd kreeg ik ook een speciale en extra prijs, namelijk de prijs voor “volharding”, en daar ben ik nog altijd het meest fier op.