19.12.1968
Het was een koude, maar droge en zonnige dag in december. Na twee jaar verkering, onze trouwdag. Het was mijn zeer katholieke schoonvader die aangedrongen had om het niet langer uit te stellen, want hij was bang voor ‘ongelukjes’.
Ik werd aangekleed en opgemaakt voor de grote dag in mijn kinderkamer, zodat ik in maagdelijk wit de trap kon afdalen, waar mijn doodzenuwachtige verloofde, samen met de gasten, beneden wachtte met het bruidsboeket. Mijn moeder stond in de deuropening van haar kamer, en weende van ontroering, of iets anders. Het was bijna zoals in de film, even romantisch en sprookjesachtig.
Van mijn moeder had ik voor één keer het duurste kleed van de winkel mogen kiezen, en aan de arm van mijn vader wandelde ik naar de taxi. Eerst naar het gemeentehuis en dan naar de kerk. De preek van burgemeester Depré was langer dan die van de pastoor, maar dat was men gewoon in Overijse.
Alle tantes en nonkels waren aanwezig op het feest. Jaren ervoor zou dat niet gelukt zijn, wegen familieruzies, maar ik had iedereen terug met iedereen verzoend. Ja echt, als zestienjarige, heb ik dat destijds voor elkaar gekregen, in de tijd dat mijn moeder heel ziek was. Van dan af werd er alleen nog achter de rug geroddeld, maar konden ze toch allemaal samen aan één tafel zitten.
Het feest met een prima kokkin, een vriendin van mijn ouders, en voor een vijftigtal genodigden, was in Hoeilaart in het Lindenhof, een gebouw dat dit jaar afgebroken werd. Wij waren de eersten die afhaakten, weer eens op aanraden van mijn schoonvader, die ons thuis bracht. Vanaf nu mochten er ‘ongelukjes’ gebeuren van mijn katholieke schoonvader, liefst een stuk of zes!
Ons eerste liefdesnestje stond in de Stockemstraat te Overijse, niet ver van mijn ouders, in de omgeving waar ik opgroeide, en waar de natuur de biotoop was waaraan ik mijn troost, inspiratie en dromen te danken had en heb.
De volgende morgen lag er een meter hoog sneeuwtapijt aan onze voordeur, en zijn we noodgedwongen drie dagen binnen gebleven!
Volgend jaar trouwt onze zoon, en zouden wij, als mijn man nog geleefd zou hebben, ons gouden jubileum gevierd hebben.
