Er zijn niet veel mensen in mijn leven geweest die mij pakten zoals ik ben, en waarbij ik dus mezelf durfde zijn. Mijn grootmoeder, mijn leerkrachten, mijn zoon… en dat is het zowat.
Daarom, wat ben ik blij dat ik op een leeftijd en in een toestand gekomen ben, dat ik kan doen en laten wat ik wil, kan zeggen wat ik wil, kan niet doen wat ik wil, en foert zeggen wanneer ik het wil.
Als ooit mijn nageslacht dit leest, dan hoop ik dat ze hier iets aan hebben, en niet zo lang wachten als ik om te stoppen met zichzelf te forceren en hun best te doen voor iets waar ze toch nooit zullen voor beloond worden.
Te goed, is goed zot, en liever geen genegenheid van anderen, maar wel mijn eigen graag zien en persoonlijke voldoening hebben, dan de goedkeuring van een bende opportunisten, en mezelf geweld aan doen. Want op een dag breekt de elastiek en kan je starten met jezelf te ontrafelen en stukje per stukje, laagje per laagje, een eigen beeld te vormen van wie je bent en wat je wilt.
Altijd en overal jezelf zijn, want er zijn al anderen genoeg! En van jongs af aan!!!