Wat ik dus niet doe is naar begrafenissen gaan, en naar de mijn moeten ze ook niet komen, want meestal is het zo, en dat was het toch bij de begrafenis van mijn man, heb je de personen die aanwezig zijn in geen jaren gezien, en zie je ze daarna ook in geen jaren meer. Bovendien heeft de dode er niets aan, en zoals in mijn geval, de nabestaanden ook niet.
Een begrafenis is een privézaak, en een zo’n intiem gebeuren, dat ik daar zeker geen publieke aangelegenheid van wil maken. Dus in intieme kring en enkel zij die ik lief had.
Verder heb ik geen wensen rond dit allerlaatste gebeuren, daar doet mijn zoon zijn goesting mee, en waar hij het het gemakkelijkst mee heeft, en wat hem het best helpt om het definitieve afscheid te verwerken, en wat hem het zinvolst lijkt.
Zelf zal ik er ondertussen voor zorgen dat wat geregeld kan worden, nu al geregeld wordt, zodat hij voor zo weinig mogelijk verrassingen en problemen komt te staan. Een begrafenis is al moeilijk genoeg.
Ik heb er drie op korte tijd moeten verzorgen. In 2008 mijn moeder, in 2009 mijn vader en in 2011 mijn man. In 2010 is dan ook nog eens mijn schoonmoeder gestorven.
Zwaar ja, niet alleen het verlies, maar ook en vooral alle miserie met de familie er rond, want je komt wat tegen. En dat wil ik zeker niet als ik kom te overlijden.
Trouwens, alle contact is al verbroken, en David weet heel goed hoe ik over alles en iedereen denk. Het zal dus een heel rustige bedoening worden, hoop ik.
Tot zolang, rustig blijven ademen, en met volle teugen genieten van elke dag die we in goede gezondheid mogen doorbrengen. Het leven is heerlijk als je zoals ik in hoge mate je goesting van doen.
Vrijheid is toch werkelijk een heel schoon ding hoor, en samen met gezondheid en liefde het perfecte trio om het beste van je leven te maken.

Dat begrijp ik dus niet, wanneer mensen antwoorden op de vraag “waarom doet u dat”, zeggen “om de tijd te passeren”.
Ik vind tijd namelijk veel waardevoller dan geld, en zal die niet met om het even wat of wie passeren. Mijn tijd verliezen, vind ik één van de spijtigste dingen en ik draag er dan ook zorg voor dat dit niet te vaak gebeurt.
Meestal weet ik ’s morgens niet aan wat eerst beginnen en heb ik in bed als beslist wat er vandaag zeker moet gebeuren. Echter geen te volle agenda, dat heb ik wel geleerd van te plannen met mate, en dat er al eens mag afgeweken worden.
Ik heb ook al van alles gedaan: geschreven, geschilderd, gekantklost, verteld, gehaakt, gebreid, juwelen gemaakt, getuinierd…allemaal met volle goesting. Eigenlijk ben ik een beetje een da Vinci, maar dan wel eentje van de witte producten.
En als je dan zoveel graag doet, is tijd wel heel erg waardevol, want voor dat “van alles” heb je veel tijd nodig. Het eerst onder de knie krijgen, het daarna uitvoeren, en er tenslotte ook volop van genieten.
Het is bovendien de weg naar dat genieten toe die ook zo boeiend en uitdagend is . Het lukt ook niet allemaal, maar ervan leren dat doe je wel altijd.
Mijn schoondochter is er ook zo eentje als ik, die wil ook graag alles kunnen en doen, als het maar creatief genoeg is.
Gisteren hebben de kinderen mij uitgenodigd om zondag mee te gaan naar een keramiek evenement bij Namen, want Audrey is o.a. keramiste. Ze is er verleden jaar mee begonnen en nu al bijna volleerd!Ik denk dat we zondag onze ogen gaan uitkijken, en dat vooral Audrey hier van zal genieten en “pikken” met haar ogen.
Ik ga vooral zoeken naar potterie en beelden voor de tuin, dan kan zij mij dat eventueel maken en dan hebben schoondochter en schoonmoeder weer wat gemeen met elkaar. Ze zeggen toch altijd dat een zoon naar het evenbeeld van zijn moeder zoekt om mee te trouwen, nietwaar…

Ik ben blijkbaar niet de enige die denkt dat liefdesrelaties aan verandering toe zijn. Dit stond hierover dit weekend in de krant De Standaard.
http://www.standaard.be/cnt/dmf20180427_03487586
Veel heb ik daar niet aan toe te voegen.
Wat hierin verteld en geponeerd wordt geldt waarschijnlijk niet voor iedereen, maar monogamie is blijkbaar iets wat moeilijk vol te houden is, want ook in seksuele behoeften verschillen mensen, en mede daardoor ontstaan er andere relatievormen, zeker nu in een tijd dat mensen zich bevrijd hebben van het juk dat hen schuldgevoelens en andere beperkende overtuigingen aanpraat.

Natuurlijk zijn er ook nog koppels die in eeuwige liefde en trouw geloven, en dat is begrijpelijk en zeker de moeite waard, maar gelukkig wordt nu ook bekend dat dat niet altijd even evident en algemeen zaligmakend is.
Na een huwelijk van drieënveertig jaar, denk ik dat ik recht van spreken heb dat het zeker niet vanzelfsprekend is dat mensen zo lang bij elkaar blijven, en dat een huwelijk, waarin twee personen die toch wel altijd heel verschillend van elkaar zijn of waren, af en toe heel wat schade te verduren krijgt, des te meer als er ook nog eens veel tegenslag en gezondheidsproblemen mee gepaard gaan.
Liefde in een huwelijk is in de eerste plaats loyaal zijn tegenover elkaar, maar het mag niet betekenen dat je mekaar opvreet en misvormd. De eigenheid van geen van beiden mag erdoor verloren gaan en ik hoop dat het ooit zo ver komt dat partners dat vanzelfsprekend gaan vinden. Maar misschien kunnen alleen heel verstandige mensen dat…
Wees jezelf, wordt er luid geroepen, mag het dan ook alsjeblieft bij iemand die je liefhebt?!

Als je niets zinnigs te vertellen hebt, dan moet je zwijgen, en dat was gisteren zo, dus af en toe geen nieuws, goed nieuws. Bovendien heb ik nu mijn handen vol met de tuin en binnenkort wil ik ook nog wel eens wat meer op stap gaan.
Dit is een foto van de moestuin, die helemaal in orde is, en waar nog kan in geplant en gezaaid woorden. Er komt ook nog een pruimenboom op de plaats waar een struik het niet meer lijkt te doen.
Vandaag naar het tuincentrum in Huldenberg, samen met David, want het zijn daar promotiedagen, en mijn terras kan nog wel wat bloemetjes aan.
Dat terras heb ik gisteren opgekuist, dus nu is alles zowat piekfijn in orde, behalve het stuk gracht dat overwoekerd wordt door het terrein van de spoorweg. Maar daar waag ik mij niet aan, dat komt Peter, de tuinman, doen.
Ik heb wel gezien dat aan mijn vijgenboom die ik daarin geplant heb, al vijgen komen. Ze staan zowat voor wat de NMBS eigenlijk is: vijgen na Pasen, nooit op tijd, en oplossingen die te laat komen.Ik ben best wel fier en voldaan op wat ik met hulp van David en af en toe een tuinman met deze tuin heb gedaan, want het was geen gemakkelijke klus, omdat het terrein vol steekt met afbraakmateriaal, en vandaar ook al die bakken waarin gekweekt wordt. Maar het lukt aardig en hij wordt jaar na jaar mooier.
“Maak het mooi, Micheline”, zoals Herman altijd zegt, en dat heb ik gedaan!

Vandaag een vanillecake gebakken, met de verse eitjes van mijn kippen. Het ganse huis ruikt ernaar! Vanille is één van mijn lievelingssmaken , samen met anijs. Vandaar  dat de elixir d’Anvers ook mijn lievelingslikeur is.
Vanille, anijs en tomaat, ik kan er soms zo na snakken dat het lijkt of ik er door gedrogeerd werd. Het zijn ook oeroude smaken en alle drie plantaardig, en dus ook gezond, zelfs medicinaal.

Vanilla flowers plantation on Reunion Island. Agriculture in tropical climate.

Vanille hebben we te danken aan de vanilleorchidee. Anijs zijn de zaadjes van de schermvormige bloem van de anijsplant. Tomaten kennen we allemaal, en hebben we tegenwoordig in alle kleuren, smaken en maten, maar ik prefereer toch de volle smaak van de echte, klassieke rode tomaat.
Smaken blijven je bij denk ik, en dateren al van in je kindertijd. Al kan ik ook toegeven dat wat ik vroeger niet lustte, ik nu heerlijk vind, zoals witloof bijvoorbeeld, en spinazie.
Toch heb ik ook nog altijd mijn lievelingsgerechten, de klassiekers, zoals balletjes in tomatensaus, rode kool, bloemkool, vol-au-vent, stoofvlees… De tradionele Vlaamse keuken, zuiver, en zonder franjes.
Ik ga graag eens op restaurant, en dan kies ik bij voorkeur iets wat ik niet ken, maar het liefst eet ik toch nog thuis, en wat de pot schaft.
“Goed eten, dat is er, maar goed werk dat niet.”, zei een neef van mij altijd. En eigenlijk is dat zo, of je zou je werk even graag moeten doen als alles met smaak opeten wat op je bord komt.

Als ik ooit een tweede leven krijg, wil ik geboren worden als een jongen, en dan doe ik net zoals in de film “Into the Wild”. Dan trek ik de wijde wereld in, te voet, en alles en iedereen achterlatend. Misschien geraak ik dan wel niet verder dan het Zoniënwoud, maar het moet een heerlijk gevoel zijn, om aan zo’n avontuur te beginnen en te kiezen voor de totale vrijheid. Prachtige film, en prachtige muziek!!!

Ik denk, na het bekijken van deze film, dat er mensen zijn die “wild” geboren worden en “wild” blijven. Mensen, die net zoals de jonge man in dit waargebeurd verhaal, niet kunnen aarden in een hypocriete wereld. Het zijn mensen die “het systeem” nooit helemaal zullen aanvaarden, die altijd zullen blijven dwarsliggen, lastige vragen zullen blijven stellen, en de dingen helemaal anders zullen willen doen, dan de rest van de mensheid. Dat zijn mensen die hun natuur, hun ware aard, niet zullen verliezen, volgens hun eigen regels zullen blijven denken en handelen, en waarvan men zal zeggen dat ze “ongewoon” zijn.
Ik ken gelukkig zo een paar mensen, waarvan ik weet, die zijn nog echt, die dragen geen masker, die ga je de mond niet snoeren, die zullen blijven rebelleren tegen onrecht en bedrog.
Ze zijn misschien niet beter dan de rest, maar ze zijn tenminste echt, en waarachtig, en je weet wat je eraan hebt. Ze zullen je niet manipuleren om hun zin te krijgen, en ze zullen je ook niet sparen als de waarheid moet gezegd worden.
Ze hebben vele gebreken, zijn zeker geen perfecte, brave, volgzame individuen, maar juist dank zij hun zwakheden, zo waardevol en menselijk.
Ze zijn een geschenk, zonder verpakking en zonder strik, maar je weet dat wat je krijgt geen namaak is, maar authentiek!
“Into the Wild” is een indrukwekkende, inspirerende film over iemand die alles achterlaat, zijn uitgestippeld leven verwerpt, zijn eigen weg probeert te vinden, en de krachten van de natuur, die voor hem het enige echte zijn, tracht te overwinnen.
Ik zou zijn moeder niet willen zijn, maar ik heb ontzettend veel bewondering voor mensen zoals Christopher McCandless, en die mensen moeten niet eens zoals hij tot het uiterste gaan, enkel gewoon zichzelf zijn.
https://nl.wikipedia.org/wiki/Chris_McCandless

En nog een bedenking. Wat is nu de wildernis, het onherbergzame Alaska van “Into the Wild” of wat je ziet als je over het viaduct van Vilvoorde rijdt…?Vind je eigen bus, en het mag voor mij ook een trein zijn! Maar om dat te begrijpen moet je eerst de film gezien hebben…