Misschien zie ik het wat te pessimistisch in, ofwel komt het door de verhalen te horen van anderen, dat ik stilaan begin te twijfelen of we de liefde wel begrijpen en of we ze niet eerder kunnen vergelijken met een trein van de NMBS: je bent nooit zeker of hij komt, en als hij dan al komt, is het vaak te laat, en soms ook nog op het verkeerde spoor.
Dikwijls ook wordt het een rit met hindernissen, en kom je helemaal niet aan waar je moet zijn. Af en toe rijdt hij door rood, veroorzaakt zelfs een ramp met dodelijke slachtoffers en het is altijd de schuld van anderen.

https://www.youtube.com/watch?v=Mqi9HFrMPqY

In elk geval nu, jong of oude zijnde aan een relatie beginnen, het is niet evident, want meestal is het maar voor even, en als ze al blijft duren, komt dat eerder door praktische redenen, dan door het houden van. Blijkbaar is ervan uitgaan dat de liefde eeuwigdurend is, niet realistisch.
Hopelijk is ze dat wel zo voor mijn zoon en schoondochter, want die komen vanavond eten, omdat ze morgen naar Zuid-Afrika vliegen voor hun voorhuwelijkse reis.
Het belooft de moeite te worden, en ik ben benieuwd wat ze daar allemaal gaan te zien krijgen en hoe het huwelijk van Alwin en Greet zal verlopen, want die trouwen er volgende week.
Ik hoop de foto’s te zien te krijgen, maar met Facebook zal dat zeker wel lukken. David moet er ook een tekst voorlezen voor zijn beste vriend en er zullen dus ook wel wat emoties aan te pas komen.
Vriendschap en liefde, het is in elk geval het zout op onze patatten, en net dat wat alles en iedereen lijkt nodig te hebben om de gebeurtenissen, alles wat ons overkomt,  schoner te maken.

Mijn moeder vertelde mij altijd, dat ik, toen ik één jaar was, in “de gave” dreigde te vallen, omdat ik de kroep had, een virale infectieziekte van de bovenste luchtwegen waaraan destijds veel kleine kinderen stierven.

https://www.gezondheidenwetenschap.be/richtlijnen/kroep-difterie

De gewone huisdokter, de oude dokter Poot in Overijse, wou niet komen, en het is dokter D’Hollander, die pas in de gemeente woonde, die toen mijn leven heeft gered. De eerste was diep katholiek, de tweede ferm liberaal, want ik kreeg van hem op mijn zestiende ook de pil, erg ongewoon voor die tijd.
“Het is toch altijd wat geweest, met dat kind”, beweerde mijn moeder, en ja, moeder, het is er niet op verbeterd met en door de jaren.
Het is wel altijd ongewoon, zelfs kinderen kopen, kan ze niet langs de natuurlijke weg!
Misschien heeft die kroep, door de hoge koorts, ook wel de hersenen aangetast, want daar zit de grootste miserie, denk ik soms.
Doe toch eens normaal mens, en trek je alles niet zo aan. Pak uw grofste borstel en veeg die bovenkamer eens grondig schoon. En dat lukt wel, als maar beter, en de gevolgen zijn ook alsmaar milder, maar toch blijf ik mij af en toe eens vastrijden in al die menselijke uitwerpselen.
Het zal waarschijnlijk dan toch “de gave” zijn, waarin ik gevallen ben…

Vermoeidheid

Als wij, de grote mensen, moe zijn
Van het praten met elkaar,
Als wij moe zijn van het slapen
Met elkaar, het wandelen
En handeldrijven met elkaar,
Het tafelen en oorlogvoeren

Met elkaar, als wij zo moe zijn
Van elkaar, van het elkaren
Van elkaar, dan zetten wij de kat
Op onze schouder, gaan de tuin in
En zoeken de kinderstemmen achter
De hoge hagen en in de boomhut.

En zwijgend leggen wij onze vermoeidheid
In het gras, en de jaren die zwaar
En donker sliepen in de zoom
Van onze jas ontbloten zich daarboven
In een jongenskeel en dansen op
En neer in een vochtige meisjesmond

Als wij, de grote mensen, moe zijn
Van het praten,
Van het praten,
Van het praten met elkaar,
Gaan wij de tuin in en verzwijgen ons
In de kat, in het gras, in het kind.

Leonard Nolens

De spanningen van de laatste dagen hebben hun tol geëist, waardoor we aan rust toe zijn, voor het weer helemaal uit de hand loopt.
Dokter Vaes die mijn gemoedstoestand al een beetje kent, heeft mij een pilletje voorgeschreven om angst en paniekaanvallen te voorkomen, enkel te nemen indien nodig, maar mijn dokter kent mij en weet met zekerheid dat ik dat pas zal doen als het voor iedereen beter is.
Ook dit gedicht van onze grootste hedendaagse dichter is een prima voorschrift om weer in evenwicht te geraken.
En na Pasen verrijzen we dan opnieuw met verse energie en levenslust!