Mijn onlangs overleden oom werkte en woonde bij de kerncentrale van Mol.

Samen met mijn ouders gingen we hem en zijn gezin regelmatig bezoeken. Hij woonde in volle natuur en je kon er dus prachtige en lange wandelingen maken. En dat deed ik dus ook.

Maar op een keer ben ik verdwaald, en ik weet niet hoe, op het domein van de kerncentrale terecht gekomen, waar ik niet wist hoe ik er terug moest uitkomen, want er was een omheining, een poort en in een wachthuis zat een opzichter.

Als zestienjarige begon ik stilaan paniekerig te worden tot er een vriendelijke mevrouw, die blijkbaar in het domein woonde, me vroeg wat ik op het terrein deed waar niemand blijkbaar mocht komen.

Ik zei dat ik verdwaald was en niet meer wist hoe ik terug bij het appartement van mijn oom moest geraken.

Zij heeft mij dan voorzichtig en omzichtig voorbij de wachtpost geloodst en de weg naar “huis” uitgelegd, waar mijn familie zonder veel vragen te stellen, zei dat het tijd was dat ik er was, want er moest gegeten worden.

Ik heb hen nooit verteld wat ik had “uitgestoken”? Maar sindsdien loop ik wel over van energie…