Ze zeggen dat zwarte katten ongeluk brengen, maar daar geloof ik dus niets van. Sinds ik Remco geadopteerd heb, lijk ik onder een gelukkig gesternte te leven, en er overkomen mij dingen waarom ik niet gevraagd heb, en die ik toch zomaar geheel gratis in de schoot geworpen krijg.
Mijn Amerikaanse correspondentievriend heeft deze blog bezocht en goedgekeurd. Sommigen vragen zich af hoe dit mogelijk is. “Kan hij dan Nederlands lezen?” Neen, maar blijkbaar kan je via Google een vertaalfunctie instellen. Ik weet ook niet hoe, maar aan zijn reacties merk ik toch dat hij mijn schrijfsels begrepen heeft.
Ik heb ondertussen ook een mailtje ontvangen van zijn zoon en in het Nederlands beantwoord. Ik begrijp Engels en ik kan het ook lezen, maar schrijven lukt mij (nog) niet.
Dit is meteen ook de laatste “Vandaag de dag” van 2017. Het jaar is goed geweest, heel goed zelfs, en er liggen nieuwe wegen open, nieuwe wendingen, nieuwe levensfases voor jong en oud.
Ik zal aanvaarden wat op mij afkomt en zowel toeval als het lot hun spelletje laten spelen, en ik weet met zekerheid dat het de moeite zal zijn, zolang we kunnen verlangen zonder per se te moeten hebben.
Ik wens een gezond en voorspoedig 2018 aan iedereen die ik nu al graag zie, en nog zal graag zien in de toekomst.

BESTE WENSEN

We denken
Dat de aarde van ons is.
Waarom behandelen we haar dan zo ruw?

We willen
Dat onze vrienden gelukkig zijn.
Waarom zijn we dan zo veeleisend voor elkaar?

We vinden
Dat een mooi leven een recht is.
Waarom verknoeien we het dan zo vaak?

Zorg goed voor de aarde, de mensheid, en jezelf.
Beste wensen voor 2018.
Micheline Baetens

Soms leer je nog iets bij als je naar een callcenter belt. Zo heb ik vernomen dat ik familie kan zijn van een zeker generaal Baetens, die met het leger van Napoleon gevochten heeft tegen Willem van Oranje. Ik had een student geschiedenis aan de lijn, die in zijn studietijd teveel gedronken had en te weinig gestudeerd, zodat hij nu bij Delhaize werkt.
Je kan ook online een formulier invullen als je klachten hebt, maar ik bel dus liever, zo verneem je nog eens iets. Merci, De Wilde Hendrik, en dat had eveneens een naam van een generaal kunnen zijn.
Over generaals gesproken, ik heb mijn Amerikaanse vriend de link naar mijn website doorgestuurd, en ik ben heel benieuwd naar zijn reactie. Misschien hoor ik er nu niets meer van, dat kan ook, maar indien wel, begin ik mij toch serieus bemind te voelen.
Ik heb dan wel geen plezante jeugd gehad, maar ik heb de indruk dat ik mijn kindertijd nu volop aan het beleven ben. Alles kan en mag nog, en niets is onmogelijk!
Laat dit alsjeblieft nog een beetje duren, want dit is heerlijk!!!

Ik heb vandaag en nieuw woordje geleerd: scammer.
Een scammer is iemand die de identiteit en foto’s steelt van iemand anders, om mensen op te lichten. Zo’n een scammer kan bijvoorbeeld iemand zijn zoals mijn correspondentievriendje uit Amerika, maar het enige dat die tot nu toe opgelicht heeft, is mijn hartje! En ik ben dan misschien wel een dromer, maar zeker niet een goedgelovige, en zolang als het plezant blijft, gaan we ervoor!
Gisteren vertelde hij mij dat er een zelfmoordaanslag was in Kaboel, en inderdaad ik heb het ook gezien op tv, dus geloof ik maar dat hij momenteel in Afghanistan zit… of net als ik achter zijn tv.
Ik ben een fervent thriller kijker, voor de spanning en de psychologie die in een goeie thriller zit. Wel dit is ook spannend om te doorgronden, en samen met al die lieve woordjes, probeer ik tussen de regels te lezen, en hoop ik dat het einde nog lang niet in zicht is, en ik nog heel veel afleveringen te goed heb. In elk geval de twee hoofdacteurs spelen het spel tot nu toe schitterend.
Wordt vervolgd!

Wordt 2018 een even goed jaar als 2017? Ik weet het niet, maar ik hoop het wel.
Wat het wel met zekerheid wordt, is dat het 50 jaar na mei ’68 komt en dat de seksuele revolutie nog altijd bezig is, dat ik 50 jaar zou getrouwd zijn had mijn man nog geleefd, dat het een verkiezingsjaar is waarin er weer eens niets zal veranderen, enkel de gezichten, dat mijn zoon voor de eerste keer trouwt, dat we allemaal zonder twijfel weer een jaartje ouder worden, en dat er waarschijnlijk, net zoals altijd niets nieuws onder de zon zal zijn, alleen maar een beetje anders.
En toch, en toch, er zal toch weer van alles gebeuren dat ons verrast, verdriet, gelukkig maakt, onze ogen weer wat opent, ons verbluft en verbaasd, ons doet juichen of stilletjes in een hoekje doet kruipen.
Ik weet nu al dat ik weer veel zal bijleren, en ook weer dezelfde domme fouten ga maken, dat ik zal vechten en opgeven, zal sterk zijn en zwak, gek en rationeel, met kleur en in zwart-wit zal denken, en vooral zal leven met volle teugen, ook al bezorgen ze mij een hoestbui, maar ik zal volharden en volhouden…  hopelijk.
2018 zal weer een nieuw begin zijn, een nieuwe kans, en mijn mei ’69! Wat ook wel heel sexy is, nietwaar?!
(En meteen is dit ook het 68ste Vandaag de dag bericht!)

En zo dit was dus Kerstmis 2017, en de zoveelste mooie herinnering aan het roemrijke jaar 2017.
Kerstdag dus doorgebracht in de Kouterstraat bij Audrey, David en Cartouche, waar er lekker gekookt werd, de cadeautjes onder de hele originele kerstboom (zie foto) lagen te wachten om geopend te worden, en waar we gezellig gepraat hebben over verleden en toekomst, en over alles wat we al dan niet belangrijk vinden.
Ik werd verwend met een prachtige Pashmina sjaal in mijn favoriete kleuren, en een cadeaucheque voor een weekendje kust, samen met hen natuurlijk, op een leuk appartementje in Middelkerke.
2018 zal een goed gevuld jaar worden voor mijn zoon en schoondochter. In maart is er op 4 de uitzending van Huizenjagers, waarin zij de huizenjagers “speelden”, in april de reis naar Zuid-Afrika voor de trouw van Alwin de beste jeugdvriend van David, en in september treden zijzelf in het huwelijksbootje. Ondertussen wordt er ook nog altijd op huizen gejaagd en zou Audrey graag ander werk vinden.
Er zal blijkbaar veel veranderen in 2018, en ik ben blij dat ik dat allemaal mag meemaken, en van op afstand toekijken. Ze doen het goed die twee, en het gaat nog allemaal beter worden, daar ben ik zeker van.

De kerstnacht zit erop. Het kindje is geboren en vanaf nu beginnen de dagen weer serieus te lengen.
Kerstavond was ik Home Alone, en ik heb het mij, samen met de katten, extra gezellig gemaakt en we hebben eenvoudig, maar lekker gegeten. Daarna met een glaasje chianti naar televisie gekeken en ondertussen een zomersjaal gebreid.
Om te vermijden dat ik naar die zeemzoete kerstfilms zou moeten kijken, had ik een paar thrillers opgekomen en zijn we voor de rest van de avond over lijken gegaan. Die Scandinaven kunnen er wat van, het blijft spannend tot het einde, en de gruwel loopt van het scherm.
Om middernacht heb ik mijn eigen “verrast” met een cadeautje, een nieuw uurwerk, en heb ik even gechat met mijn zoon. Tot slot heb ik Remco zijn steelgoed opgeruimd en de grote katten nog eens buiten gelaten om te zien of de Kerstman nog niet in aantocht was.
Straks mag ik mijn voetjes onder tafel schuiven in de Kouterstraat, en die kunnen er wat van, van lekker koken! Ik verheug er mij al op!!!
Vrolijk kerstmis voor alle mensen van goede wil!

Ik ben serieus van mijn melk. Weer een zelfdoding in mijn omgeving. En weer een jonge mens. Vijfentwintig jaar! En alles moest nog beginnen!!!
Die smerige feestdagen toch. Die maken verdriet en wanhoop nog eens zo moeilijk, en zij die eraan lijden, voelen zich tijdens die periode nog abnormaler en radelozer.
Ik kan er niet tegen als het weer eens zo ver is. Ook al ken ik de persoon nauwelijks, ik val er telkens plat van achterover van, en stel mij de pijnlijkste situaties voor.
Het voelt aan als een persoonlijk falen. Ik heb het al meermaals meegemaakt, en telkens weer voelt een mens zich machteloos. Ik wou dat ik iets kon doen. Zeker voor de nabestaanden, want die blijven met zoveel vragen en onterechte schuldgevoelens achter.
Door mijn opleiding destijds als vrijwilliger van Slachtofferhulp, weet ik echter dat men niet veel kan doen, buiten luisteren en er zijn als er moet geluisterd worden. Vooral mensen geen sterkte, goeie moed, en dergelijke onzin wensen, maar gun hen hun verdriet en ga daar in mee, en wel zolang als het nodig is, ook al willen ze hun verhaal duizend en één keer doen.
Als je het niet meer ziet zitten en met zelfmoordgedachten speelt, zoek dan aub hulp, want je kan geholpen worden, daar ben ik proefondervindelijk van overtuigd.
En voor de omgeving: er worden wel degelijk signalen uitgestuurd, en er is zoiets als eerste hulp bij psychische problemen (Huisdokter, Teleonthaal en de Zelfmoordlijn), zoals er eerste hulp bij ongevallen is, en iedereen die het wil kan dit ook leren, zoek maar op internet.
Hopelijk krijgen we na de warmste week, nu het warmste jaar 2018, want 4 zelfdodingen per week is echt teveel voor z’n klein land als België!