Het ergste aan fysiek ouder worden, vind ik het verouderen van de huid.
De huid is zo’n gevoelig orgaan, dat gans je lichaam omhuld, en wat er binnen in je lijf gebeurt dat zie je niet, maar van je huid zie je en voel je elk plekje.
De rimpels, het minder soepel worden van je vel, het verkleuren, hier en daar een al dan niet verraderlijk vlekje, je merkt het allemaal.
Je huid is als de ringen van een boom het verraadt je leeftijd of je dat nu wil of niet, en je kan er weinig tegen doen.
Bestoppen? Ja, in bikini moet je zeker niet meer gaan rondlopen, en ik besteed nu ook al wat meer aandacht aan wat ik draag, zonder daarin te overdrijven. Ik ben maar wat blij dat ik terug kleedjes kan dragen, ondanks de ongewone maten. Maar blijkbaar ben ik niet de enige die daar last van heeft, want ik vind terug gemakkelijk en naar mijn goesting de gepaste kledij.
Ze zeggen wel, “je ziet er goed uit”, met daar dan ook nog eens “voor je leeftijd” achter, maar 1m49 en rond de 90 kilo is wel niet meteen een mannequinmodel. En “het is hoe je je voelt” zeggen ze er dan nog eens bij, “en wat je uitstraalt”.

Misschien wel, maar af en toe verlang ik toch terug naar dat meisje dat 50 kilo woog, met een stralende sproetjeshuid, en een vrolijk krullende paardenstaart. Niet te geloven soms, dat ik er ooit zo uitgezien heb!

Seffens naar de kapper, dan ziet de bovenkant er toch meer wat knapper uit, en wat onder dat haar zit, valt ook nog wel mee, denk ik. We gaan dus onze schoonheidseisen wat bijstellen en met een tevreden hart blijven ouder worden.

Vandaag enkel een tip voor wie nog niet weet op wie of wat stemmen in oktober.

https://www.bruzz.be/samenleving/partij-voor-de-poezie-duikt-op-aan-bozar-2018-05-30

“Afgelopen nacht zijn er boven de ingang van de Ravensteingalerij aan de overzijde van de Bozar twee reusachtige affiches verschenen. Getekend, de anonieme Brusselse dichters van Partij voor de Poëzie. Zij vormen geen politieke partij, maar wel een beweging. Het doel is simpel: het straatbeeld veroveren met zoveel mogelijk poëzie.
Later deze namiddag worden op dezelfde locatie twee gedichten voorgesteld. Eentje is in het Nederlands, de andere in het Frans. Via een ouderwetse kettingbrief voegden twaalf anonieme dichters telkens twee lijnen toe. Op voorhand werd niet afgesproken welke richting het gedicht moet uitgaan.
De dichters van Partij voor de Poëzie wensen anoniem te blijven. “Het mooie is dat het daardoor niet over het ego gaat. De poëzie staat centraal en spreek voor zichzelf”, vertelt deelnemend dichter Jan Ducheyne aan BRUZZ. Hij is één van de initiatiefnemers en werpt zich op als de “onvermijdelijke woordvoerder”.”

En dit is de eerste propaganda tekst, het eerste gedicht, het eerste signaal:

SIGNAAL 1

ja volmondig ja tegen het authentieke leven
dat elke gevangenis zingend vernietigt

ja tegen opening en barst en kiem eindelijk tijd
voor een metafoor met verantwoordelijkheid

ja aan de hergeboorte van een afgestane jeugd
aan verkondigers van gloednieuwe woorden

ja aan het kruisen het omarmen het paren onaanraakbaar
het recht te rijmen met elkaar

ja steeds weer ja tegen al wat verborgen onder stenen
aanhoudend blijft fluisteren blijft spelen

ja aan monochromie, mijn vriend, kleurrijk als regenbogen
geef ons borstels en breekijzers om muren te ontmaagden

geef ons aan waslijnen wapperende mogelijkheden
zijwind die zaden brengt en onverwachte briefjes

dat zinderende JA-zaad,
want hoewel nu en dan om een “neen” zeker niet verlegen,
zeggen we toch overal volmondig liever JA tegen

ja aan de jeuk van de twijfel, het onzichtbaar groeien
van het gat rond ons hoofd

ja hijgend ja fluisterend ja tegen de keer
geef ons een muur en we jagen er ons zingend tegenop

JA!

elk signaal heeft zijn betekenis
het onze is helder en zonder compromis:

ja aan de kracht van de poëzie
Altijd. Overal.

(Eerste gedicht van De Partij voor de Poëzie. Verwijzing naar Het Sienjaal van Paul van Ostaijen)

Prachtig initiatief, toch? Voor mij vooral omdat het niet over de dichter gaat maar om de poëzie zelf, want grote ego’s lopen er al genoeg rond tijdens dit verkiezingsjaar!
(Bedankt voor het doorsturen, Johan!)

Ben ik harder geworden en onverdraagzaam? Ik hoop van niet. Realistischer misschien. En boos. Want er wordt ons tegenwoordig van alle kanten zoveel opgedrongen, nieuwe regeltjes, nieuwe moraal, nieuwe godsdienst… En we zijn al onze oude frustraties nog maar pas af aan het bouwen.
Mei ’68 is vijftig jaar geleden, en vandaag in mei 2018 dient zich een nieuw verzet aan  tegen alles wat ons in onze vrijheid dreigt te beknotten.
Wanneer wordt een overtuiging om het even dewelke nu eens eindelijk een privézaak waar je anderen niet mee lastig valt en zeker niet gaat opdringen aan een hele bevolking?
Hoelang gaan wij nog als belastingbetaler subsidies moeten betalen voor overtuigingen die de onze niet zijn, en door om het even wie in het leven geroepen kunnen worden?
Toen ik mij jaren geleden, samen met mijn zoon, liet ontdopen, werd ik door de pastoor van Overijse uitgemaakt en uitgeschreeuwd, waarom dit nu nodig was.
Wel, mijnheer pastoor, dat was nodig omdat ik in het reine wou komen met iets dat mij als kind was opgedrongen, en waar ik als volwassen vrouw helemaal niet meer achterstond.
Toen mij zoon geboren werd, ik was achtentwintig, en nog goedgelovig, heb ik hem ook laten dopen. Ik beken, dat had ik niet mogen laten gebeuren, maar het kind was heel ernstig ziek en de non van het ziekenhuis vond dat het hoog tijd was om hem “voor alle zekerheid” te laten dopen.
Wenend en met een doodziek kind in mijn armen heb ik dit dan maar laten gebeuren. Later hebben we dit dan gelukkig ongedaan kunnen maken.
De pastoor van Hoeilaart, die ook betrokken partij was, en ons uit zijn boeken moest schrappen, vond dit een domme en overbodige handeling.
Wel ik niet, ik ben blij dat ik niet meer behoor tot iets waar ik niet in geloof en wat ik zelfs verwerp.
Geloof ik dan in niets meer? Ik geloof in alles!!! Maar niet in verzinsels die maar op één ding uit zijn, namelijk macht. Macht over de wereld, macht over mensen, en die zoveel mogelijk in de tang proberen te houden door een overtuiging die de één of andere machtswellusteling uit zijn vinger heeft gezogen.
Want het is bedrog met voorbedachte rade, om ons klein en dom te houden, en vooral bang, heel erg bang te maken.
En wat angst met een mens doet, daar weet ik alles van!

Hebben jullie dat ook al meegemaakt dat een volslagen vreemde je zijn of haar leven vertelt?
Je zit op de trein, of bij de dokter, of op Facebook, en op een half uurtje tijd heeft iemand je een gans levensverhaal uit de doeken gedaan. En altijd is dat verhaal uitzonderlijk, ongewoon en boeiend.
Niet klagen of zagen, maar gewoon vertellen. Ik ben daar dan ook altijd zo dankbaar voor, want het getuigt van vertrouwen, misschien niet in mij als persoon, maar in de mensheid in het algemeen.
Ik maak mij daarbij dan ook altijd de bedenking dat ieder mens een boek over het eigen leven kan schrijven, en het zal steeds spannend en leerrijk om lezen zijn.
Vaak denken we dat onze ervaringen dramatisch en uitzonderlijk zijn, maar dan merk je weer door die levensverhalen te aanhoren, dat zoals het spreekwoord zegt, ieder huisje zijn kruisje heeft, het ene al wat zwaarder dan het andere.
Mensen zijn dappere wezens, en de ware helden in deze maatschappij zijn de onzichtbare helden.
Vaak begint het al van bij de geboorte, door in het verkeerde nest geboren te worden, waar de miserie al doorgegeven is van generatie op generatie. Of door opgevoed te worden met de verkeerde waarden, in een rotte sfeer, of opgefokte wereld. Toch slaan de meesten er zich door, met veel moeite soms, met vallen en opstaan. Zo wordt  de cirkel van wantoestanden dan doorbroken.
Ik heb daar bewondering voor, meer dan voor al die helden die de revue passeren in de media. Meer dan voor al die grote en ongewone talenten, want die hebben het meestal in de schoot geworpen gekregen, en die mogen hun ganse leven doen wat ze graag doen.
Het leven is voor ons allemaal een uitdaging, maar zeker en vooral voor zij die het van huis uit niet meegekregen hebben, die zelfs de liefde, aandacht en waardering van hun ouders moesten ontberen. En ze zijn met velen, meer dan we denken en vermoeden, ook al laat de schijn ons wat anders zien. Het is bovendien van alle tijden en helaas ook ondanks alle welvaart die we nu kennen.
De keren dat ik in mijn jeugd mijn verhaal wilde doen werd ik niet geloofd, of men durfde mij niet te geloven, uit gemakzucht of uit onverschilligheid, of uit schrik zich te moeten engageren, ik weet het niet. Misschien dachten ze ook dat ik overdreef.
Daarom luister ik nu wel naar elk verhaal. En luisteren is al heel veel hoor, weten dat je au serieus genomen worden, weten dat iemand je probeert te begrijpen, weten dat iemand je gelooft.
Het kan iemand op weg zetten om verder naar oplossingen te zoeken, en vooral het herstelt het vertrouwen in de mensen, ook al zijn het dan vreemden voor jou. Vreemden kunnen immers je leven redden…

Sommige woorden zijn een vermomming.
Neem nu het woordje “genegenheid”. Wat wil dat zeggen? Niets eigenlijk, want dat raakt niet tot aan je hart, dat bijt niet in je vlees, dat ligt er maar bovenop, dat zet niets in beweging.
Maar als je zegt “ik zie je graag”, dat warmt je, dat omarmt je, dat gaat er helemaal in, dat stroomt door je bloed, dat verwart je.
En dan de varianten: ik mag je, ik wil je, ik moet je, ik heb je… Dat maakt iets los, dat zet een stroom van gevoelens op gang, en dat is vooral duidelijke taal.
Bij “genegenheid” is een veiligheid ingebouwd, een afstand, daar zit een rem op, dat doet je niet verlangen naar meer.
Waarom zijn we zo bang als het onze gevoelens betreft, en dan vooral onze positieve gevoelens, om klare taal te spreken? En waar zijn we dan vooral bang voor? Verplicht het ons tot iets als we zeggen “ik hou van jou”? Neen, net zo min als “ik haat je” ons tot iets verplicht.
Linken we de liefde automatisch aan seksualiteit, en is dat fout, en wat met de haat dan, linken we die ook automatisch aan iets en is dat dan ook fout? Keuren we beiden evenzeer en in gelijke mate af?
Gevoelens verwarren ons, we worden er kwetsbaar door, ze vertellen meer over ons dan om het even wat, meer nog dan onze gedachten en onze daden.
Gevoelens zijn het enige privébezit dat we het langst geheim houden. Daarom ook gaan mensen naar een psychiater, daarom ook vertellen mensen soms meer aan een vreemde, dan aan hun eigen vrienden, daarom ook dat we nog allemaal veel te vaak en veel te lang een masker opzetten, als we denken “verboden” gevoelens te hebben.
Maar gevoelens zijn nooit verboden, en zijn wat ze zijn, daar kan je heel weinig aan veranderen, daar moet je respect voor hebben, die moet je aanvaarden. Wat je ermee doet dat is een ander paar mouwen, dat heb je wel in de hand, dat is je eigen verantwoordelijkheid. En dat hoeft zeker niet te zijn wat anderen vinden wat je er mee moet doen. Maar eerst moet je er klaar in zien!
En blijven ze je toch verwarren, je gevoelens, geraak je er niet uit wijs, stelen ze je gemoedsrust, praat er dan over, schrijf ze op, zoek een luisteraar, desnoods een vreemde, maar vooral iemand die geen oordeel velt, en iemand die je gevoelens laat zijn wat ze zijn.
Succes, zou mijn psychiater zeggen! O ja, en nog dit, er zijn wel gevoelens die er niet toe doen en dat zijn schuldgevoelens, die hebben totaal geen zin!https://nl.wikipedia.org/wiki/Schuldgevoel

Vanmorgen om vijf uur zat er een merel onder mijn raam zijn longen uit zijn lijf te fluiten.
Ik dacht, die voorspelt regen! Maar neen hoor, geen druppel en nog altijd snikheet.Vanavond alleen wat gieten in de tuin en de rest van de dag ons in stilte binnen bezig houden.

Ik kan mij ook voorstellen dat jullie mijn gezaag en gestoef beu zijn over die tuin en ook graag wat anders willen, maar mijn wereld is nu eenmaal niet zo groot en het kan toch ook niet altijd over de verkiezingen en de islam gaan, nietwaar?!
Grote avonturen zijn voor grote mensen, en ik ben maar een simpel duif die het graag kort bij huis houdt, en altijd weerkeert naar haar hok.

Heel ver heb ik nog niet gevlogen, ik heb zélfs nog nooit gevlogen. Frankrijk, Duitsland, Oostenrijk, Italië, Spanje… en dat is het zowat, en dan wel met de auto  en de autocar.
Het mooiste plekje dat ik ooit gezien heb is Torgny in Luxemburg, verleden jaar met Audrey en David. Daar wil ik ooit nog eens terug naartoe, en dan voor wat langer dan een paar dagen. Misschien met mijn zeventigste verjaardag…
http://www.lagrappedor.com/nl/torgny-is-ook
Voor volgende maand hebben de kinderen mij met nieuwjaar een kort verblijf, samen met hen, in Middelkerke cadeau gedaan,. Dus in juni een paar dagen aan de kust. Langer kan ook niet, want er zijn de katten en de kippen waar moet voor gezorgd worden. En de tuin natuurlijk!
Aan de kust hou ik vooral van de polders. We hebben al een uitstap naar Damme gepland, dat een boekendorp schijnt te zijn, en waar gedurende ons verblijf een keramiek tentoonstelling plaats vindt. Audrey is namelijk o.a. keramiste of pottenbakster zoals ze in de volksmond zeggen.
Dus eventjes den toerist gaan uithangen volgende maand, maar dan wel rustig en met manieren!