Door lid te worden van Facebook zet je jezelf eigenlijk op de wereldkaart.
Ik heb vandaag dit liefdesgedicht gekregen van een onbekende aanbidder op Facebook:
De fonteinen vermengen zich met de rivier
En de rivieren met de oceaan,
De winden van de hemel vermengen zich voor altijd
Met een zoete emotie;
Niets ter wereld is single,
Alle dingen door een goddelijke wet
In één geest ontmoeten en mengen –
Waarom niet ik met de jouwe?
Zie de bergen kussen hoog de hemel
En de golven omklemmen elkaar;
Geen zusterbloem zou worden vergeven
Als het zijn broer minachtte;
En het zonlicht grijpt de aarde,
En de maanlichtjes kussen de zee –
Wat zijn al die kusjes waard
Als je mij niet kust?
Degene die het mij via chat stuurde is een Amerikaanse militair, die momenteel in Afghanistan, Kaboel verblijft, 64 jaar oud is, 4 jaar weduwnaar, en blijkbaar verschrikkelijk eenzaam. Althans dat zegt hij, want men kan je om het even wat wijsmaken op Facebook!
Ik geef altijd iedereen het voordeel van de twijfel, tot het te gortig wordt en respectloos. En tijdens deze feestdagen kan ik mij voorstellen dat eenzaamheid bij sommige mensen de kop opsteekt, vooral als je ver van huis bent. En ik schrijf graag, en wat maakt het tenslotte uit, niemand wordt hier slechter van en een beetje fantasie in je leven, verlicht de donkere decemberdagen.
Ik vind het trouwens een heel mooi gedicht! Het oorspronkelijke gedicht, in het Engels van Percy Bysshe Shelley (1792–1822) vindt u hier: Love’s Philosophy.