“Eén van mijn leermeesters, Anthony de Mello, zei ooit: “Als je verlicht wilt worden, zul je je eerst moeten realiseren dat je – ten diepste – helemaal niet gelukkig wilt zijn”. Iedereen roept wel gelukkig te willen zijn, maar als men hoort wat men daarvoor moet doen, begint iedereen te morren en te mokken. En de meesten haken af.

Dit is een waarheid als een koe.

Televisie, tv, kijken. Zelf ben ik er achter gekomen, zo’n 20 jaar geleden, dat ik veel gelukkiger werd nadat ik (als experiment) mijn televisie had weggedaan. Ik realiseerde me namelijk op een goede dag dat ik iedere avond als een debiel voor de tv hing, dom ‘ins blaue hinein’ zappend, wachtend en hopend op vermaak ende vertier.

Maar aan het eind van iedere avond moest ik spijtig concluderen dat ik niets had gezien dat ik werkelijk niet had willen missen. De programma’s waren veelal slecht en inhoudsloos en het enige wat me af en toe kon bekoren was een goede film, maar die had ik ook kunnen downloaden en bekijken op mijn computer. En dus zei ik mijn televisie vaarwel. Als experiment wel te verstaan, zo laf was ik wel. Hij stond in de kelder, want stel je voor dat ik in een deprimerend zwart gat zou vallen?

Maar het tegendeel gebeurde. Ik ging leuke dingen doen ’s avonds en voelde me vrijer en optimistischer worden. Ik had op dat moment nog niet door dat ik één van de ergste hersenspoelapparaten aller tijden aan de kant had gezet. Dat besef kwam pas later.

Als mensen mij nu vragen hoe het kan dat ik altijd zo gelukkig oog, dan is mijn antwoord: “Dat komt omdat ik gelukkig bèn”. En vaak is de vraag die volgt: “Hoe doe je dat? Ik wil ook gelukkig zijn!”. Als ik dan zeg: “Begin maar eens met het eruit gooien van je televisie”, kijken ze me aan alsof ik gestoord ben. “Ja maar… dat is het beetje vertier dat ik nog heb in mijn leven! Dat ga ik toch niet wegdoen?!”

Dan denk ik aan Anthony de Mello. Hij had gelijk. We willen niet gelukkig zijn. We willen vermaakt worden. We willen niet te veel hoeven nadenken.” (Jannet Ossebaard – Een nieuwe samenleving)
(Bedankt voor deze tekst, Johan.)

Voor de meeste onder ons is dat inderdaad zo. Vandaar dat ook zoveel therapieën bij de psychiater mislukken. Mensen beseffen niet dat ze het allemaal zelf moeten doen, maar verwachten integendeel dat de psychiater hen dat gaat zeggen hoe dat moet en kan. Dat hij hen zoals in de tekst  staat, gaat “animeren”.

http://www.standaard.be/cnt/dmf20180527_03532361?utm_source=standaard&utm_medium=social&utm_campaign=send-to-a-friend

Vandaag stond er toevallig in de krant een artikel over pseudo psychologen. Wel, dat zijn dus de animators van deze tijd voor mensen die denken dat het de anderen zijn die hen gaan gelukkig maken. Vergeet het, dat kan jij en jij alleen, en het is hard werken, en vaak niet weten hoe het moet, maar ik verzeker jullie, als ik het kan, kan iedereen het. Met vallen en opstaan weliswaar, maar wel vanuit de eigen kracht en waarheid.

‘Het begint met onrust. Het gevoel dat er iets niet klopt, dat tref je meestal aan bij hypergevoelige mensen, bij bijna zieken, of bij zieken. Daarom zijn zieken heel belangrijk voor een samenleving; een samenleving van gezonde mensen is verloren want ze heeft geen gevoel. En een van deze onrustige mensen was mijn vader. Hij zei in de jaren vijftig als boer dat hij voor zijn land geen kunstmest wilde gebruiken. Ook al zou het daarmee de extra opbrengst van tarwe mislopen. In het dorp zei men dat hij gek was. Tegenwoordig zeggen ze: wat een slimme man was hij, zo vroeg al, de eerste groene landbouwer.
Die onrust, die aanzet tot denken, heb ik van hem geërfd. Zelf nadenken en niet zomaar de Zeitgeist volgen.’ (Dixit: Wilhelm Schmid, filosoof)

Prachtig toch, nietwaar! En ze zijn er altijd al geweest, mensen die intuïtief aanvoelen dat de gewone gang van zaken niet de goede is. En door dat aanvoelen ook anders gaan denken en creatief zijn met alternatieven.
https://www.trouw.nl/home/rijp-voor-een-mooi-leven~a156f091/
Net zoals ik als kind al aanvoelde dat plastic niet deugde, en nu bijna zeventig jaar later merk dat de hele wereld dat begint te vinden. (zie Vandaag de dag 05.05.2018)

En dan wat die onrust betreft, die ik eerder eigenzinnige gedrevenheid zou willen noemen, die zit er ook al in als kind, daar wordt je waarschijnlijk mee geboren. Misschien zit het wel in de genen, is het leven een doorgeefluik, en hangt het gewoon af van in welke rij je staat om de dingen aan te nemen.

Wat ik ondertussen na zeventig jaar leven wel geleerd heb, is dat zich afzetten tegen “de gewone gang van zaken'” geen zin en ook geen nut heeft. Ga je gang, en zoals het spreekwoord zegt “doe wel en zie niet om”. De massa is de massa, en het is niet omdat ze met veel zijn, dat ze ook gelijk hebben. Bovendien, het gaat helemaal niet om het gelijk, het gaat om met jezelf kunnen leven, het gaat om tevredenheid, je gemoedsrust, intuïtief voelen dat het zo goed is. En eens dat gelukt is, kan niemand je ooit nog op ander gedachten of gevoelens brengen.
Blijf bij jezelf, het is je beste maatje!

Andere mensen hebben ’s nachts last van zoemende muggen, ik dus van Ollanders die hoog in de lucht liggen te schreeuwen en te vloeken naar elkaar. In stilte werken kunnen die mannen blijkbaar niet, en de mensen hun nachtrust respecteren al helemaal niet. Het waren dan ook Ollanders en die hebben sowieso altijd het hoogste woord. Ik moet ze niet!Dit was dus rond twee uur vannacht, net in mijn eerste slaap gesukkeld en daar weer uitgehaald door deze vertoning.
Eind dit jaar zou eindelijk alles achter de rug moeten zijn, wat de GEN-werken op het grondgebied van Hoeilaart betreft, en zal de rust, en dan vooral de nachtrust hopelijk voorgoed wederkeren.
Het is mooi genoeg geweest! Vijf jaar lang!!!

Mezelf een ganse namiddag afgebeuld in de tuin bij een temperatuur van ongeveer dertig graden, en mijn zoon hetzelfde lot laten ondergaan, maar nu dik tevreden met het resultaat.
Eerst nog wat wortelen bijgezaaid. Hete pepers geplant in potten, en een vijftal mini-tomaatjes, de soort Tutti Frutti in de koude bak. Voor de naam alleen al zou je ze kweken.
Boterboontjes en staaksnijbonen moesten ook dringend de grond in, en verder een beetje de ongewone toer opgegaan, door te kiezen voor Chinese rode kool, rode Batavia sla, en flower-sprout, een spruitjes soort waarvan het spruitje eerder op een bloemetje lijkt.

Ik heb gemerkt dat er aan de aardbeien heel wat bloemetjes staan, en de bessen nogal klein uitvallen, dus ga ik ze eerstdaags wat uitdunnen, waardoor ze dikker zullen worden.
https://www.makkelijkemoestuin.nl/wiki/fruit/aardbeien-voor-gevorderdenen.
Rondom het huis staan een aantal vlierstruiken, wiens bloemenschermen zich blijkbaar lenen tot een paar heerlijke receptjes. Eén ervan ga ik deze week eens uitproberen.

Vlierbloesemsiroop

Ingrediënten
een flinke hoeveelheid vlierbloesemschermen
water
2 citroenen
Suiker

Werkwijze
De citroenen schillen en in schijfjes snijden. Doe de vlierbloesemschermen in een glazen of stenen pot. Afwisselen met citroenschijfjes. Goed aandrukken. Water opgieten tot de schermen onderstaan. De pot afdekken en 24u op een warme plek zetten. Leg een stuk neteldoek in een zeef en giet het mengsel hier door. De bloemen en citroenen goed uitdrukken. Doe het vocht in een maatbeker. Per dl vocht neemt u 100 g suiker. Breng het vocht met de suiker langzaam aan de kook en neem de pan van het vuur als alles gaat borrelen. Het schuim afscheppen. Vul glazen potten met de siroop. Deksel op plaatsen. Je kan deze siroop verdunnen met witte wijn of water. Te gebruiken bij pannenkoeken, ijscrème, yoghurt.

Hard werken een tuin, en je hebt nooit gedaan, maar je krijgt er ook wel heel veel voor terug. Je moet het natuurlijk wel met je volle goesting doen, en soms het meesterschap uit handen durven geven.
Het is onder andere elk jaar een slakkenstrijd, en een mens moet soms heel vindingrijk zijn, om die beestjes te lijf te gaan. Maar met een beetje hulp van mijn kippen lukt dat wel.
https://www.hermie.eu/nl/ziektes-en-plagen/6-manieren-om-slakken-uit-jouw-moestuin-te-weren.html
Volgende maand zullen de laatste zomergroenten geplant en gezaaid worden, en stilaan zullen we dan ook kunnen beginnen oogsten. Ondertussen regelmatig gieten, wat bijmesten, de vingers kruisen dat het weer blijft meevallen, en dan lukt het elke tuinier om de vruchten van zijn of haar arbeid te plukken.