Hebben jullie dat ook al meegemaakt dat een volslagen vreemde je zijn of haar leven vertelt?
Je zit op de trein, of bij de dokter, of op Facebook, en op een half uurtje tijd heeft iemand je een gans levensverhaal uit de doeken gedaan. En altijd is dat verhaal uitzonderlijk, ongewoon en boeiend.
Niet klagen of zagen, maar gewoon vertellen. Ik ben daar dan ook altijd zo dankbaar voor, want het getuigt van vertrouwen, misschien niet in mij als persoon, maar in de mensheid in het algemeen.
Ik maak mij daarbij dan ook altijd de bedenking dat ieder mens een boek over het eigen leven kan schrijven, en het zal steeds spannend en leerrijk om lezen zijn.
Vaak denken we dat onze ervaringen dramatisch en uitzonderlijk zijn, maar dan merk je weer door die levensverhalen te aanhoren, dat zoals het spreekwoord zegt, ieder huisje zijn kruisje heeft, het ene al wat zwaarder dan het andere.
Mensen zijn dappere wezens, en de ware helden in deze maatschappij zijn de onzichtbare helden.
Vaak begint het al van bij de geboorte, door in het verkeerde nest geboren te worden, waar de miserie al doorgegeven is van generatie op generatie. Of door opgevoed te worden met de verkeerde waarden, in een rotte sfeer, of opgefokte wereld. Toch slaan de meesten er zich door, met veel moeite soms, met vallen en opstaan. Zo wordt de cirkel van wantoestanden dan doorbroken.
Ik heb daar bewondering voor, meer dan voor al die helden die de revue passeren in de media. Meer dan voor al die grote en ongewone talenten, want die hebben het meestal in de schoot geworpen gekregen, en die mogen hun ganse leven doen wat ze graag doen.
Het leven is voor ons allemaal een uitdaging, maar zeker en vooral voor zij die het van huis uit niet meegekregen hebben, die zelfs de liefde, aandacht en waardering van hun ouders moesten ontberen. En ze zijn met velen, meer dan we denken en vermoeden, ook al laat de schijn ons wat anders zien. Het is bovendien van alle tijden en helaas ook ondanks alle welvaart die we nu kennen.
De keren dat ik in mijn jeugd mijn verhaal wilde doen werd ik niet geloofd, of men durfde mij niet te geloven, uit gemakzucht of uit onverschilligheid, of uit schrik zich te moeten engageren, ik weet het niet. Misschien dachten ze ook dat ik overdreef.
Daarom luister ik nu wel naar elk verhaal. En luisteren is al heel veel hoor, weten dat je au serieus genomen worden, weten dat iemand je probeert te begrijpen, weten dat iemand je gelooft.
Het kan iemand op weg zetten om verder naar oplossingen te zoeken, en vooral het herstelt het vertrouwen in de mensen, ook al zijn het dan vreemden voor jou. Vreemden kunnen immers je leven redden…
Vertrouwen is het basisprincipe alles: iemand die je vertrouwt, die je gelooft, die je verhaal zonder vooroordelen en ongekleurd aanhoort, vertel je vaak makkelijker zaken die je -meestal uit schaamte- niet aan je eigen intimi zal of durft verkondigen.
Heikele kwestie is dat vertrouwen niet te beschamen, wat ik wèl een paar keer heb mogen ondervinden.
Ik belde regelmatig naar de 106 van Teleonthaal.