Sommige woorden zijn een vermomming.
Neem nu het woordje “genegenheid”. Wat wil dat zeggen? Niets eigenlijk, want dat raakt niet tot aan je hart, dat bijt niet in je vlees, dat ligt er maar bovenop, dat zet niets in beweging.
Maar als je zegt “ik zie je graag”, dat warmt je, dat omarmt je, dat gaat er helemaal in, dat stroomt door je bloed, dat verwart je.
En dan de varianten: ik mag je, ik wil je, ik moet je, ik heb je… Dat maakt iets los, dat zet een stroom van gevoelens op gang, en dat is vooral duidelijke taal.
Bij “genegenheid” is een veiligheid ingebouwd, een afstand, daar zit een rem op, dat doet je niet verlangen naar meer.
Waarom zijn we zo bang als het onze gevoelens betreft, en dan vooral onze positieve gevoelens, om klare taal te spreken? En waar zijn we dan vooral bang voor? Verplicht het ons tot iets als we zeggen “ik hou van jou”? Neen, net zo min als “ik haat je” ons tot iets verplicht.
Linken we de liefde automatisch aan seksualiteit, en is dat fout, en wat met de haat dan, linken we die ook automatisch aan iets en is dat dan ook fout? Keuren we beiden evenzeer en in gelijke mate af?
Gevoelens verwarren ons, we worden er kwetsbaar door, ze vertellen meer over ons dan om het even wat, meer nog dan onze gedachten en onze daden.
Gevoelens zijn het enige privébezit dat we het langst geheim houden. Daarom ook gaan mensen naar een psychiater, daarom ook vertellen mensen soms meer aan een vreemde, dan aan hun eigen vrienden, daarom ook dat we nog allemaal veel te vaak en veel te lang een masker opzetten, als we denken “verboden” gevoelens te hebben.
Maar gevoelens zijn nooit verboden, en zijn wat ze zijn, daar kan je heel weinig aan veranderen, daar moet je respect voor hebben, die moet je aanvaarden. Wat je ermee doet dat is een ander paar mouwen, dat heb je wel in de hand, dat is je eigen verantwoordelijkheid. En dat hoeft zeker niet te zijn wat anderen vinden wat je er mee moet doen. Maar eerst moet je er klaar in zien!
En blijven ze je toch verwarren, je gevoelens, geraak je er niet uit wijs, stelen ze je gemoedsrust, praat er dan over, schrijf ze op, zoek een luisteraar, desnoods een vreemde, maar vooral iemand die geen oordeel velt, en iemand die je gevoelens laat zijn wat ze zijn.
Succes, zou mijn psychiater zeggen! O ja, en nog dit, er zijn wel gevoelens die er niet toe doen en dat zijn schuldgevoelens, die hebben totaal geen zin!https://nl.wikipedia.org/wiki/Schuldgevoel
Gevoelens…ben blij dat ik ze aan “iemand” kwijt kan !