Wordt 2018 een even goed jaar als 2017? Ik weet het niet, maar ik hoop het wel.
Wat het wel met zekerheid wordt, is dat het 50 jaar na mei ’68 komt en dat de seksuele revolutie nog altijd bezig is, dat ik 50 jaar zou getrouwd zijn had mijn man nog geleefd, dat het een verkiezingsjaar is waarin er weer eens niets zal veranderen, enkel de gezichten, dat mijn zoon voor de eerste keer trouwt, dat we allemaal zonder twijfel weer een jaartje ouder worden, en dat er waarschijnlijk, net zoals altijd niets nieuws onder de zon zal zijn, alleen maar een beetje anders.
En toch, en toch, er zal toch weer van alles gebeuren dat ons verrast, verdriet, gelukkig maakt, onze ogen weer wat opent, ons verbluft en verbaasd, ons doet juichen of stilletjes in een hoekje doet kruipen.
Ik weet nu al dat ik weer veel zal bijleren, en ook weer dezelfde domme fouten ga maken, dat ik zal vechten en opgeven, zal sterk zijn en zwak, gek en rationeel, met kleur en in zwart-wit zal denken, en vooral zal leven met volle teugen, ook al bezorgen ze mij een hoestbui, maar ik zal volharden en volhouden…  hopelijk.
2018 zal weer een nieuw begin zijn, een nieuwe kans, en mijn mei ’69! Wat ook wel heel sexy is, nietwaar?!
(En meteen is dit ook het 68ste Vandaag de dag bericht!)