Weer een update, doorgestuurd door mijn zoon, van een dag intensieve zorgen voor Reinaert:

Reinaert heeft al bij al een rustige nacht gehad. Vanochtend hebben ze beslist om het beademingstoestel volledig uit te zetten, om te zien wat dat gaf. Toen men zag dat hij volledig zelf kon ademen, heeft men rond 10u dan de tube uit zijn keel gehaald. Na drie weken komt dus eindelijk een einde aan de intubatie. Hij krijgt enkel nog een heel klein beetje zuurstof via de neus, maar dat is om hem wat comfort te geven tijdens ontwenningsverschijnselen.

Doorheen de dag kwam ook de kiné om hem te helpen de slijmpjes op te hoesten die nog in zijn longen zitten.

Wat het ontwennen betreft: fentanyl staat nu op 0,4 ml/u (was 0,5) en dexdor eerst op 1,2 maar vervolgens terug tot op 1,8 ml/u gezet (was 2,2). Hij heeft er duidelijk last van en jammer genoeg staan we als ouders machteloos. Wat vroeger allemaal werkte om Reinaert te kalmeren of te troosten, heeft nu geen enkel effect. Hij kijkt wel in de richting onze stem, en brengt af en toe klanken uit alsof hij iets wil zeggen.

Dus hij begint ook meer wakkerder te worden, zij het in een waas. Maar het lijkt dat onze aanwezigheid hem nog onrustiger maakt, net terwijl hij zij krachten moet sparen voor de revalidatie.

Globaal gezien is de hoofdarts echter zeer tevreden met zijn huidige gezondheidstoestand: “we onderschatten hem” en “normaal gezien geen dialyse, want de nieren lijken ok” heb ik hem onder meer horen zeggen.

David Joly – 06.10.2022

De hoofdarts van Reinaert is Lars Desmet en de ouders zeggen dat het een lieve en empathische dokter is. Reinaert zal dus, van zodra hij wakker is, wel graag vriendjes zijn met de dokter, zo ken ik hem.

De miserie mag wel stilaan gaan stoppen voor mijn grootste schat, het is genoeg geweest. Ze zeggen wel dat hij zich van niets bewust is, en niet afziet, maar dat gevoel heb ik niet. Het is verschrikkelijk onrechtvaardig, dit doe je een kind niet aan!!!

Onze hoop is dat volgende week het licht weer aangaat voor Reinaert, en de zon gaat schijnen…

Vandaag opnieuw een verslagje van mijn zoon over de toestand van Reinaert:

Ook vandaag worstelde Reinaert met ontwenningsverschijnselen, maar de medicatie is bijna afgebouwd. De fentanyl staat nu nog op 0,5 ml/u en de dexdor op 2,2 ml/u. Dus de eindmeet is wat dat betreft in zicht.

Er werd opnieuw besloten om vandaag geen nierdialyse te doen aangezien de hoofdarts blij was met hoe de nieren het momenteel doen, zowel het urineren van vocht als de klaring van bepaalde afvalstoffen. Als blijkt dat ook de komende dagen geen intermittente dialyse meer nodig is, dan kunnen de katheders eindelijk uit zijn nekje en is de kunstnier ook een afgesloten hoofdstuk.

De komende dagen gaat men ook bekijken wanneer hij van het beademingstoestel kan, en die tube eindelijk uit zijn keel mag. Wanneer dat zal zijn hangt nauw samen met de afbouw van de fentanyl en dexdor, en of er nog dialyse nodig is. Kortom, veel belangrijke gebeurtenissen op stapel deze week of begin volgende week.

Zelf hebben we opnieuw onze kamer in het ouderverblijf kunnen verlengen tot maandagochtend.”

David Joly – 05-10-2022

Goed om weten: Houd een vos een winterslaap?

Nee. Een vos houdt geen winterslaap. In de winter is een vos druk bezig met voorbereiding voor de jonkies die in maart geboren worden.

De paartijd (ranstijd) loopt van december tot februari, met een piek in januari. Na een draagtijd van zeven à acht weken worden de jongen geworpen (meestal vier à vijf).

Enkele weken na de geboorte verhuist de moeder haar jongen vaak naar een ander, groter hol. Het mannetje verblijft niet bij het vrouwtje en de jongen in het hol maar brengt wel voedsel aan voor haar en de jongen.

Vossen leven territoriaal in kleine (familie)groepjes. Een territorium wordt bezet door één dominant mannetje (rekel) en één dominant vrouwtje (moer), soms aangevuld door een tweede of derde wijfje. Die extra wijfjes of tantes brengen zelf geen nest groot maar brengen wel voedsel aan voor de jongen van het dominante vrouwtje. 

Alles wat voor mij belangrijk is, zit in het ziekenhuis.

Gisterenavond is mijn schoondochter eventjes bij mij op bezoek geweest, en morgen komt mijn zoon, en hopelijk zie ik ook volgende week mijn kleinzoon, eventueel via videochat…

Reinaert worstelt momenteel met het afkicken van de slaapmedicatie. Drie zijn er al zijn lijf uit, er resten er nog twee, en hopelijk vindt hij daarna wat rust.

Het is hard voor de ouders om hem zo te zien, maar ze moeten erdoor, en de dokters zeggen nog altijd dat Reinaert zelf er zich niet van bewust is. Hopelijk!

Hopen, meer kunnen we niet, en volhouden, want Reinaert geeft ons het goede voorbeeld.

En dat is zo onrechtvaardig, monsterlijk onrechtvaardig! “Positief denken”, zeggen sommigen. Hoe kan je hier nu positief over denken?! “Het kan nog altijd erger”, en moet ons dat dan troosten?! Ja, misschien wel, maar niet nu…

Elk dag maakt de papa een verslagje over de toestand van Reinaert, dat hij dan doorstuurt naar familie en vrienden. Vandaag schreef hij dit:

Reinaert heeft opnieuw veel last van de ontwenningsverschijnselen: koorts en heel onrustig. 3 soorten medicatie zijn nu volledig afgebouwd, nog zeker 2 te gaan (dexdor en fentanyl).

Ze hebben vandaag geen nierdialyse laten doen omdat ze vonden dat hij al redelijk goed plast. Toen ik om 11u aankwam voor het eerste bezoek was ik verrast door de hoeveelheid en de kleur van zijn urine. Zijn hoofdje zag er ietsjes minder gezwollen uit dan gisterenavond. Dus de plasmedicatie doet goed zijn werk. Nu moet de klaring door de nieren nog verder op gang komen. Wat de plasmedicatie betreft, die hebben ze opgedreven van 3 tot 6 keer per dag. Ze gaan dan zien wat dat geeft, en als ze morgenochtend blij zijn met het resultaat, dan is het best mogelijk dat er opnieuw nog geen nieuwe dialyse nodig is.

Omdat hij een beetje koorts heeft (het maximum was 38,7) hebben ze een bloedstaaltje genomen om te zien of er eventueel iets aan het broeden is. Maar de dokter is zo goed als zeker dat het met de ontwenningsverschijnselen te maken heeft. Laten we hopen.

David Joly – 04.10.2022

“Moge de sterkste winnen!” Je hoort het elke dag op tv. Maar dit keer heeft de sterkste helemaal en echt gewonnen!

De strijd is nog niet helemaal gestreden, maar de ergste gruwel is overwonnen.

Reinaert gaat vandaag zijn vierde week op intensieve in, maar zelfs de verpleegkundigen verbazen zich over de snelle vooruitgang van de laatste tijd. Waarschijnlijk zal hij eind deze week van de beademing mogen.

De kunstnier is ook weg maar hij krijgt nog om de twee dagen dialyse, al doet hij al wel veel zelf en goed pipi, en de bloedonderzoeken laten zien dat de niertjes meer en meer “klaren”.

Het is nu de laatste dagen vooral zoeken naar een goed evenwicht tussen van het ene meer geven en van het andere afbouwen.

De Momo en Konijn, zijn favoriete knuffels en vriendjes, liggen bij hem al van in het begin van de opname, en houden hem gezelschap tijdens deze dappere strijd die naar het ontwaken moet leiden. Lijkt wel een tweede geboorte…

We missen hem zo, en we zien hem toch zo graag!

Bedankt ook aan iedereen die ons tot nu toe gesteund heeft, dat doet deugd!

Zal ik ooit nog onbezorgd kunnen genieten van mijn kleinkind…? En de ouders gaan zij dat kunnen van hun kind, met de ervaring die ze nu hebben…?

Vandaag zei de verpleegster die er van in het begin bij was, dat ze gevreesd heeft dat hij het niet zou halen…

Het lijkt of het bij mij nu pas echt doordringt, of dat ik nu pas die gedachte durf toelaten, nu alles terug beter begint te gaan…

Ik heb ook nog niet kunnen wenen. Schreeuwen van de angst en de pijn, maar huilen kan ik niet…

Hopelijk binnenkort wel, van vreugde dan, en juichen, heel hard juichen…