Toen een tijdje geleden de gevolgen van asbest in het nieuws waren, een “goedje” dat longkanker veroorzaakt, moest ik heel de tijd terugdenken aan mijn grote jeugdliefde. Vreemde combinatie, en niettemin toch logisch, want ook hij stierf veel te jong aan de gevolgen van asbest.
We waren destijds vijftien en zestien, hij had al een brommer, en ik ging nog naar school. Het was zoals ik al zei grote liefde, maar zijn moeder vond mij te vrijpostig en dus niet serieus, en hij maakte het na een jaar noodgedwongen uit. Ik was er kapot van!
Af en toe kwamen we mekaar nog eens tegen, ook als we al getrouwd waren, want we woonden in dezelfde streek, en telkens werd een vlugge blik gewisseld, meer uit nieuwsgierigheid, dan als blij weerzien, maar het maakte wel nog altijd indruk. Mensen verdwijnen immers nooit helemaal uit je leven, zeker niet als je ze graag gezien hebt.

En deze week kreeg ik weer een berichtje van een vriendin, dat haar broer veel te jong overleden is aan longvlieskanker, een vreselijk pijnlijke en fatale aandoening ten gevolge van asbest.
Eigenlijk is dat één van de meest onrechtvaardige dingen in het leven, omkomen door je werk.
Mijn jeugdvriend werkte in de bouw, samen met zijn vader, een zelfstandig chauffagist. Zijn vader is achtentachtig geworden, en niet overleden door het werk dat hij deed, en zijn zoon dus wel. Blijkbaar trekt de ene wel een slechte kaart en de andere niet.
https://www.youtube.com/watch?v=iciT-Ev3LL8
Mensen beseffen niet, en misschien is dat maar goed ook, dat we constant in een gevarenzone leve, en dat we die gevaren vaak zelf gecreëerd hebben. Vooruitgang noemen we dat, maar beetje bij beetje maken we de gevaren als maar groter.
Vroeger was het asbest, waarvan men nu weet dat het zwaar kankerverwekkend is, vandaag is het fijn stof waar we nauwelijks iets kunnen tegen doen, of onkruidverdelgers waar we wel iets kunnen aan doen, maar ondanks kwistig blijven gebruiken.Toch maar op je kleine vierkante meter ervoor zorgen, dat de schade aan je gezondheid en die van anderen zoveel mogelijk beperkt blijft, is een druppel op een hete plaat, maar ik zou het wel doen, al was het maar door te stoppen met roken, of door minder gebruik te maken van je wagen. En als dat teveel gevraagd is, dan wens ik degene die het gevaar negeren, dat ze hopelijk een goede kaart getrokken hebben…

Dit is geloof ik het mooiste wat ik ooit over vriendschap gelezen heb, en het zat in mijn chatbox!

Vriend

Vriend, metgezel, die meer en minder is
dan vader, moeder, minnaar, kind
hetzelfde als ik, maar anders
onafhankelijk en toegewijd
ouder, jonger, van dezelfde tijd.
Trooster, die getroost kan worden
baken en verhanger van borden
broeder, maar van een andere moeder, zonder rivaliteit
met wie ik samenloop en die mij begeleidt.
Hij gunt mij om te leven en als ik dood
zou willen, geeft hij mij gelijk.
Soms is het, dat ik om hem alleen
verdragen blijf, wat zonder hem ondraaglijk scheen.
Zonder een enkele verplichting
loop ik en altijd in zijn richting.

M. Vasalis,
uit De oude kustlijn
Uitgeverij van Oorschot

Beter als dit kan vriendschap nooit zijn! De dichteres die dit schreef moet dat ook beseft hebben, want dit is zo schoon en doorleefd, dat het haar blijkbaar  overkomen is.

https://nl.wikipedia.org/wiki/M._Vasalis

Vroeger waren het boeken die mij deden nadenken, nu eerder films en documentaires. Ik ben wel erg kieskeuriger, en ze moeten mij inderdaad iets bijbrengen en doen nadenken, of op zijn minst grappig zijn.
Ik heb naar de film The Sense of an Ending gekeken, die mij dus heeft doen nadenken over wat wij eigenlijk weten over onze geschiedenis en de geschiedenis in het algemeen.
https://www.youtube.com/watch?v=pYLNTQGpNQ0
Maar vooral over het eigen levensverhaal dat wij zo goed menen te kennen.
Is dat wel zo, is het verhaal dat wij over ons leven vertellen, wel onze echte geschiedenis, is alles wel zo gebeurd zoals wij het ons herinneren, en hoe betrouwbaar zijn daarbij dan onze gevoelens en de conclusies die we trekken?
Een van de acteurs gaf op een geschiedenisvraag van zijn leraar het antwoord: “Van de geschiedenis weten we alleen dat er “iets” gebeurt is.” En als je daar dan verder op doorgaat, ja dan komt er vlug een einde aan je de zekerheid over wat je ooit denkt ervaren te hebben
https://www.youtube.com/watch?v=HJNrKHv50X8
Er zijn tijdens ons leven ook veel zaken die we bewust of onbewust uit de weg gaan, vooral toestanden die ons frustreren of ons ideaalbeeld verstoren. We zijn soms heel onbeholpen met gevoelens vooral met degene die er heel erg toe doen. We lachen ze weg, of camoufleren ze voor onszelf en de anderen, waardoor we eigenlijk nog meer gekwetst geraken of die anderen te kort doen.
https://www.youtube.com/watch?v=SuFScoO4tb0
Niet met opzet maar uit onhandigheid, of als een vorm van proberen te overleven in deze soms nare wereld. Negatieve gevoelens uit de weg gaan is inderdaad voor veel mensen een vorm van overleven, terwijl het juist een vorm van niet kunnen leven is. Ze horen er nu eenmaal bij, en ik weet maar al te goed wat de gevolgen zijn als je ze negeert.
Het was dus een goeie film. Ook een beetje een aanmoediging om zo eerlijk mogelijk te zijn met jezelf, zodat je de dingen op een gezonde manier kan afsluiten.

Sorry, Johan Tijskens, maar net zoals jij deze tekst met mij wou delen, wil ik hem delen met de rest van de wereld. Ik hoop dat je het niet erg vind, maar hij is zo hoopgevend en troostend dat ik hem niemand wil onthouden.

“I don’t know what to tell you. A statement is easy, and here it is: Be yourself. Try to matter. Be a good friend. Love freely, even if you are likely–almost guaranteed–to be hurt, betrayed. Do what you were created to do. You’ll know what this is, because it is what you keep creeping up to, peering at, dreaming of. Do it. If you don’t, you’ll be punching clocks and eating time doing precisely what you shouldn’t, and you’ll become mean and you’ll seek to punish any and all who appear the slightest bit happy, the slightest bit comfortable in their own skin, the slightest bit smart. Cruelty is a drug, as well, and it’s all around us. Don’t imbibe.
“Try to matter. Try to care. And never be afraid to admit that you just don’t know, you just don’t fucking know how you’re going to make it. That’s when the help–the human and the divine help–shows up.” –Tennessee Williams/Interview with James Grissom/1982

Af en toe wil ik Zuckerberg, je weet wel, die van Facebook, eens flink knuffelen, omdat hij mij al zoveel plezier geschonken heeft en wat ik mijn sociaal leven noem, mogelijk gemaakt heeft.
Nergens heb ik de voorbije jaren, zo’n plezante, eerlijke, leerrijke, open en diepe gesprekken kunnen voeren dan op dat verdomde en verguisde Facebook.
Ik zie mij hier in Hoeilaart nog niet zo vlug buiten komen, op een terras gaan zitten, en om dan dergelijke teksten te horen te krijgen!
Ik heb een honderdtal vrienden, en bewust wil ik er niet meer, omdat ik nu al veel tijd doorbreng op internet om die wat aandacht te bieden. De meeste heb ik nooit persoonlijk ontmoet, maar blijkbaar ben ik een kind van mijn tijd en ligt dit soort ontmoetingen mij toevallig heel erg. Waarschijnlijk ook omdat ik liever schrijf dan babbel.
Bovendien als het saai en oninteressant wordt kan je “opstappen” zonder een uitleg te hoeven geven die toch niet zou begrepen worden, en waarmee  je enkel je kostbare tijd te verliest.
“Suikerberg” noem ik Zuckerberg schertsend, en hij ligt tegenwoordig fel onder vuur, maar voor mij is de man een aanwinst en zijn geld meer dan waard. Hij zal wel geen heilige zijn en elke medaile zal ook hier wel twee kanten hebben, maar dat is nu eenmaal zo met elke medaille. Aan ons om er het beste van te maken!https://nl.wikipedia.org/wiki/Mark_Zuckerberg
Bedankt Johan, voor je vriendschap, en mooie bijdragen tot dit blog!

Deze video kreeg ik doorgestuurd van Johan Tijskens, en ik ben er heel blij mee!

Men heeft mij al dikwijls gevraagd waarom ik geen dichtbundel uitgeef, of met mijn gedichten meedoe aan wedstrijden. En dan antwoord ik telkens: “Omdat ik mijn ziel niet verkoop.”
Iedereen kan mijn gedichten lezen via internet, en daar blijft het bij zolang ik leef. Wat er daarna mee gebeurt dat heb ik niet in de hand, maar in alle bescheidenheid ben ik er redelijk gerust in dat dat niet veel zal zijn.
Het zijn schrijfsels, de ene keer al beter of mooier dan de andere, en het zijn vooral uitingen van iemand die graag schrijft. Zoals anderen gek zijn op klanken of kleuren, ben ik gek op mooie woorden en prachtige zinnen, en dan vooral van anderen. Wanneer ik er dan zelf eens uitzonderlijk in slaag van iets uniekers uit dit toetsenbord te kloppen, dan kan ik daar dagen van genieten.
“Wie schrijft die blijft”, luidt het gezegde, en misschien is het dat ook wel een beetje zo, of nog beter “Schrijven is een daad van bevestiging”. Inderdaad, en het werkt soms ook therapeutisch.
Als ik met iets zit, een gevoel van verwarring, van boosheid of angst, en ik kan het op papier zetten, en wanneer ik het dan ook zie staan, dan is plots alles weer duidelijk. Maar niet alleen met negatieve dingen is dat zo, ook bij schoonheid, verliefdheid, verbazing… betekent het een verlossing om het teveel aan emoties kwijt te geraken, en mijn gemoedsrust terug te vinden.
Toen ik tijdens mijn bezoeken aan de psychiater terug gedichten begon te schrijven, zei die dat ik een gedicht schrijf zoals een kat haar jongen werpt, in één worp, en daar zijn ze dan de woorden die wat je vanbinnen voelt naar buiten gooien.
Inderdaad ik ben niet iemand die uren aan een gedicht werkt, vijf minuten en het staat er, of het staat er niet en hoort thuis in de prullenmand.
Ik ben geen dichter, maar schrijven brengt mij wel dichter bij mezelf en bij alles wat belangrijk is in het leven, en dat volstaat voor mij, en ik ben vooral blij dat ik er zoveel plezier aan beleef.

Na alle ervaringen uit mijn jeugd en ook nog later, is eigenlijk mijn grote aversie en ik mag wel zeggen, mijn dodelijke angst tegen en voor afhankelijk zijn van anderen ontstaan. Want ik ben het veel te lang geweest en ik weet wat het met je doet.
Je eigenwaarde verdwijnt, je voelt je onveilig en onzeker omdat je je leven niet meer in eigen handen hebt, en je bent nog enkel iemand die bestaat bij de gratie van de anderen. Heel beangstigend en je zou van minder paniekaanvallen krijgen!

Bang om oud te worden? Niet direct, wel om niet meer voor mezelf  te kunnen zorgen. Dus zo gezond mogelijk leven, en vooral ondertussen genieten van wat het leven in petto voor je heeft.
Eigenlijk wil ik oud worden zoals mijn vader dat gelukt is.Tot de laatste dag in mijn tuin kunnen werken, en ’s avonds rustig voor de tv voor eeuwig inslapen. En liefst zo oud mogelijk worden, minstens net als hij zesentachtig!
Negenenzestig ben ik nu, maar ik zeg zeventig, dan wen ik daar alvast aan, aan die zeven. Al is tegenwoordig zeventig het nieuwe vijftig, want op je zeventigste kun je nu nog wat men vroeger op z’n vijftigste deed. Je bent nog niet te oud om volop van het leven te genieten, en je kan nog alles aan, mits je de juiste mentaliteit hebt en een goede gezondheid.
Als je natuurlijk de hele dag zit te jammeren over die goeie ouwe tijd, en als je nog enkel tussen het gezelschap van jou leeftijd zit, en voor elke pijntje naar de dokter snelt, ja dan moet je je wel oud voelen. En onthoud: het beste gezelschap is nog altijd gemengd!
Soms heb ik de indruk dat mensen van mijn leeftijd in uniform lopen, met allemaal een eendere agenda op zak, en elkaar zitten na te apen, of blij zijn dat ze betutteld worden en in de watte gelegd door zij die zeggen voor onze rechten op te komen.
De rechten van ouderen, ook nog zoiets. Waarom zouden die anders moeten zijn dan de rechten van iedereen, en in de eerste plaats het recht op een zelfstandig leven?!
Ik wil niet gepamperd worden omdat ik toevallig ouder word, niet letterlijk en niet figuurlijk, en wie dat wel wil op mijn leeftijd, en daar genoegen mee neemt, is waarschijnlijk altijd zo geweest.
Leeftijd is enkel een getal, en nergens staat geschreven dat je je naar dat getal dient te gedragen, en hoe dat dan eigenlijk wel is. Een mens leeft zijn leven, en de manier waarop laat ik alvast niet bepalen door twee cijfertjes.
Trouwens, Forever Young zingt Bob Dylan, en bij hem staat ook al een zeven voor.