“Eén van mijn leermeesters, Anthony de Mello, zei ooit: “Als je verlicht wilt worden, zul je je eerst moeten realiseren dat je – ten diepste – helemaal niet gelukkig wilt zijn”. Iedereen roept wel gelukkig te willen zijn, maar als men hoort wat men daarvoor moet doen, begint iedereen te morren en te mokken. En de meesten haken af.
Dit is een waarheid als een koe.
Televisie, tv, kijken. Zelf ben ik er achter gekomen, zo’n 20 jaar geleden, dat ik veel gelukkiger werd nadat ik (als experiment) mijn televisie had weggedaan. Ik realiseerde me namelijk op een goede dag dat ik iedere avond als een debiel voor de tv hing, dom ‘ins blaue hinein’ zappend, wachtend en hopend op vermaak ende vertier.
Maar aan het eind van iedere avond moest ik spijtig concluderen dat ik niets had gezien dat ik werkelijk niet had willen missen. De programma’s waren veelal slecht en inhoudsloos en het enige wat me af en toe kon bekoren was een goede film, maar die had ik ook kunnen downloaden en bekijken op mijn computer. En dus zei ik mijn televisie vaarwel. Als experiment wel te verstaan, zo laf was ik wel. Hij stond in de kelder, want stel je voor dat ik in een deprimerend zwart gat zou vallen?
Maar het tegendeel gebeurde. Ik ging leuke dingen doen ’s avonds en voelde me vrijer en optimistischer worden. Ik had op dat moment nog niet door dat ik één van de ergste hersenspoelapparaten aller tijden aan de kant had gezet. Dat besef kwam pas later.
Als mensen mij nu vragen hoe het kan dat ik altijd zo gelukkig oog, dan is mijn antwoord: “Dat komt omdat ik gelukkig bèn”. En vaak is de vraag die volgt: “Hoe doe je dat? Ik wil ook gelukkig zijn!”. Als ik dan zeg: “Begin maar eens met het eruit gooien van je televisie”, kijken ze me aan alsof ik gestoord ben. “Ja maar… dat is het beetje vertier dat ik nog heb in mijn leven! Dat ga ik toch niet wegdoen?!”
Dan denk ik aan Anthony de Mello. Hij had gelijk. We willen niet gelukkig zijn. We willen vermaakt worden. We willen niet te veel hoeven nadenken.” (Jannet Ossebaard – Een nieuwe samenleving)
(Bedankt voor deze tekst, Johan.)
Voor de meeste onder ons is dat inderdaad zo. Vandaar dat ook zoveel therapieën bij de psychiater mislukken. Mensen beseffen niet dat ze het allemaal zelf moeten doen, maar verwachten integendeel dat de psychiater hen dat gaat zeggen hoe dat moet en kan. Dat hij hen zoals in de tekst staat, gaat “animeren”.
Vandaag stond er toevallig in de krant een artikel over pseudo psychologen. Wel, dat zijn dus de animators van deze tijd voor mensen die denken dat het de anderen zijn die hen gaan gelukkig maken. Vergeet het, dat kan jij en jij alleen, en het is hard werken, en vaak niet weten hoe het moet, maar ik verzeker jullie, als ik het kan, kan iedereen het. Met vallen en opstaan weliswaar, maar wel vanuit de eigen kracht en waarheid.
“Le petit prince” verplichte literatuur destijds…nu waarschijnlijk niet meer. Jammer!
Het beste boek ooit!
Gelezen en mondeling moeten bespreken in de taal van Molière….
Ik heb het onlangs nog herlezen.