Wat ik dus niet doe is naar begrafenissen gaan, en naar de mijn moeten ze ook niet komen, want meestal is het zo, en dat was het toch bij de begrafenis van mijn man, heb je de personen die aanwezig zijn in geen jaren gezien, en zie je ze daarna ook in geen jaren meer. Bovendien heeft de dode er niets aan, en zoals in mijn geval, de nabestaanden ook niet.
Een begrafenis is een privézaak, en een zo’n intiem gebeuren, dat ik daar zeker geen publieke aangelegenheid van wil maken. Dus in intieme kring en enkel zij die ik lief had.
Verder heb ik geen wensen rond dit allerlaatste gebeuren, daar doet mijn zoon zijn goesting mee, en waar hij het het gemakkelijkst mee heeft, en wat hem het best helpt om het definitieve afscheid te verwerken, en wat hem het zinvolst lijkt.
Zelf zal ik er ondertussen voor zorgen dat wat geregeld kan worden, nu al geregeld wordt, zodat hij voor zo weinig mogelijk verrassingen en problemen komt te staan. Een begrafenis is al moeilijk genoeg.
Ik heb er drie op korte tijd moeten verzorgen. In 2008 mijn moeder, in 2009 mijn vader en in 2011 mijn man. In 2010 is dan ook nog eens mijn schoonmoeder gestorven.
Zwaar ja, niet alleen het verlies, maar ook en vooral alle miserie met de familie er rond, want je komt wat tegen. En dat wil ik zeker niet als ik kom te overlijden.
Trouwens, alle contact is al verbroken, en David weet heel goed hoe ik over alles en iedereen denk. Het zal dus een heel rustige bedoening worden, hoop ik.
Tot zolang, rustig blijven ademen, en met volle teugen genieten van elke dag die we in goede gezondheid mogen doorbrengen. Het leven is heerlijk als je zoals ik in hoge mate je goesting van doen.
Vrijheid is toch werkelijk een heel schoon ding hoor, en samen met gezondheid en liefde het perfecte trio om het beste van je leven te maken.