Ik ben blijkbaar niet de enige die denkt dat liefdesrelaties aan verandering toe zijn. Dit stond hierover dit weekend in de krant De Standaard.
http://www.standaard.be/cnt/dmf20180427_03487586
Veel heb ik daar niet aan toe te voegen.
Wat hierin verteld en geponeerd wordt geldt waarschijnlijk niet voor iedereen, maar monogamie is blijkbaar iets wat moeilijk vol te houden is, want ook in seksuele behoeften verschillen mensen, en mede daardoor ontstaan er andere relatievormen, zeker nu in een tijd dat mensen zich bevrijd hebben van het juk dat hen schuldgevoelens en andere beperkende overtuigingen aanpraat.

Natuurlijk zijn er ook nog koppels die in eeuwige liefde en trouw geloven, en dat is begrijpelijk en zeker de moeite waard, maar gelukkig wordt nu ook bekend dat dat niet altijd even evident en algemeen zaligmakend is.
Na een huwelijk van drieënveertig jaar, denk ik dat ik recht van spreken heb dat het zeker niet vanzelfsprekend is dat mensen zo lang bij elkaar blijven, en dat een huwelijk, waarin twee personen die toch wel altijd heel verschillend van elkaar zijn of waren, af en toe heel wat schade te verduren krijgt, des te meer als er ook nog eens veel tegenslag en gezondheidsproblemen mee gepaard gaan.
Liefde in een huwelijk is in de eerste plaats loyaal zijn tegenover elkaar, maar het mag niet betekenen dat je mekaar opvreet en misvormd. De eigenheid van geen van beiden mag erdoor verloren gaan en ik hoop dat het ooit zo ver komt dat partners dat vanzelfsprekend gaan vinden. Maar misschien kunnen alleen heel verstandige mensen dat…
Wees jezelf, wordt er luid geroepen, mag het dan ook alsjeblieft bij iemand die je liefhebt?!