Ik zou willen kunnen wenen
Met de handen in de schoot
Wetende dat het daarna
Voorbij zal zijn
En ik terug in staat
Om door te gaan.

Want ik wil nooit meer
Die doodsangst in mijn ogen
En aan de grond gespijkerd
Willoos ten onder gaan.

Micheline Baetens

Het is eenzaam
In het land
Van gezond verstand
Zonder de weldaad
Van de naïeve illusie
Dat onze schamelheid
Doel van bestaan heeft
Al was het maar
Voor één mens.

Micheline Baetens

Je hebt mensen
Voor wie het leven
Geen woorden heeft
Die met gebogen ruggen gaan
De armen lang langs het lichaam
En de kaken verbeten op elkaar
Om de tranen en de woede
Binnen te houden.

Vraag hen maar
Wat geluk betekent…

Micheline Baetens

Waar je ook bent
Op deze wereld,
Wat je ook gedaan hebt,
Doet of misdoet,
Jij zal altijd
Haar nummer één
Droombeeld zijn.

Je zal haar niet meer herkennen,
Die veertiger,
Stil in een hoek,
De verbrijzelde durver
Van vroeger
Waarvan alleen de oogopslag
Je even opkijken doet.

Micheline Baetens

Verdriet
Maakt van jou
Geen beter mens.
Hoe kan verdriet
Dat ooit?

Je bent niet goed wijs
Als verdriet
Je gelouterd heeft.
Hoe kan verdriet
Dat ooit?

Verdriet,
Is te weinig
Eerbied hebben
Voor het leven.

Micheline Baetens

Ik leef
In mijn wereld
En jij en mij
En wij
Vlinderen
Die tuin voorbij
Ik en jij
Bij de gratie
Van het woord
Achterlatend

Micheline Baetens

Dieper
En dieper
Als het mes
Maar niet snijdt.

De wonde
Zal helen
Maar het litteken
Dat blijft.

Micheline Baetens