Gisteren is ons Bella, na bijna drie maanden afwezigheid, terug naar huis gekomen. Waar ze al die tijd gezeten heeft weet ik niet, maar het moet er in elk geval goed geweest zijn, want ze is ferm gegroeid en verdikt. Nu maar hopen dat Remco, waar ze bang van is, haar niet terug wegjaagt.

Zo te zien lukte het gisteren wel, en ze heeft ook de ganse nacht bij mij geslapen. Ik reken er op dat ze haar tweede thuis waar ze al die weken gelogeerd heeft, vergeet en definitief voor ons kiest.Ik heb vandaag een egelhuisje in de tuin geplaatst. Ik hoop dat ik een goed plaatsje gekozen hebben. Het optrekje ziet er nog wat te nieuw uit, maar de winter, en in het voorjaar de klimop, zullen hun werk wel doen, en er een beschut stekje van maken zodat het bewoond geraakt.

Ik heb al gemerkt door te tuinieren, dat sommige planten moeten afgezien hebben om te kunnen bloeien en bloemen te krijgen. Sommigen moeten zelfs eerst bevroren gweest zijn. Anderen die gaan dan weer wel kapot aan teveel slecht weer of onvruchtbare grond.

Zo ook bij mensen. En waaraan dat ligt? Ik weet het niet, wellicht aan de aard van het beestje. Als je naast je beproevingen ook de juiste karaktertrekken meegekregen hebt, red je het misschien wel, en wanneer die ontbreken en je eerder de neiging hebt om negatieve oplossingen te zoeken, zal je waarschijnlijk van kwaad naar erger gaan.

Is het dan toch wel allemaal een kwestie van geluk en toeval? Misschien wel. Net zoals met plantgoed voor de tuin, moet je met veel dingen gewoon stom geluk hebben: het juiste moment, de beste omstandigheden, de positiefste voorgeschiedenis misschien ook, de gepaste omgeving waarin je terecht komt…

Waarom lukt het de ene wel, en de andere niet? Zoals men van een goede tuinier zegt dat hij groene vingers heeft, is het misschien wel zo, dat je voor alles waar je in het leven mee in aanraking komt, groene vingers moet hebben.

Ik ben vandaag een heel eenvoudig gedicht tegen gekomen, waarin duidelijk is, dat we het ons heel gemakkelijk kunnen maken. Ik ga het ter harte nemen.

Het kistje

Alles is gedaan,
niets helpt,
doe niets.

Overal komt narigheid van,
nergens is vrede,
wees nergens.

Iedereen heeft haast,
iedereen is ontevreden,
niemand heeft tijd,
niemand is gelukkig,
wees niemand.

Freek de Jonge

Onwetend, maar overspel

Hoe zij zich voorbereidt op de thuiskomst van haar man:
zij schuift een stoel tegen de zon,
wrijft haar lichaam soepel,
stemt haar inwendig orkest,
legt onder haar korte zomerjurk
een geur van naaktheid uit.
Zij schudt haar hormonen op.
Diep in zichzelf kijkt zij of de tijd
haar niet teveel heeft aangetast.
Zij droomt zich een pose, een opgetild
worden, een hunkering, die in haar lichaam
slaat, zij laat een kreet ontsnappen
om de hangende galm te beproeven.

Hoe zij zich invouwt in afwachting.

Thomas Lieske

Vandaag 11 november 2018 is het Nationale Vrouwendag in België. Ik moet drieëntwintig geweest zijn, toen die dag de eerste keer plaats vond in 1972.

http://www.dewereldmorgen.be/artikels/2012/03/08/waarom-de-vrouwendag-in-belgie-op-11-november-valt

Elk jaar wordt Nationale Vrouwendag georganiseerd op een andere locatie, en dit jaar is het Schaarbeek geworden, dus hartje Brussel.

Zelf ben ik er een paar keer naartoe geweest, ik herinner me namelijk die van Antwerpen nog, maar meer uit nieuwsgierigheid, dan uit overtuiging, want ik vind het maar een eenzijdig gedoe.
Bovendien was ik in die tijd thuiswerkende ouder en dat was “not done” voor die hele feministische beweging, want dan was je financieel afhankelijk van je man, en dus niet geëmancipeerd.Ik denk dat mijn man eerder afhankelijk was van mij, en mijn goede zorgen – hij was namelijk diabetespatiënt – en zeker later toen hij nog ernstiger ziek werd en zelfs gehandicapt. Emancipatie en onafhankelijkheid zitten immers niet in je portemonnee, maar in je hoofd.

In september 2014 daagde Delphine Boël haar natuurlijke vader, de vroegere koning Albert II van België voor het gerecht, omdat hij haar weigerde te herkennen als zijn dochter, geboren uit een buitenechtelijke relatie. In oktober 2016 werd Albert ten persoonlijke titel opnieuw gedagvaard, en nu in 2018 heeft het gerecht hem verplicht van een DNA staal af te staan, waaruit moet blijken of Delphine al dan niet zijn kind is.

Velen denken dat Delphine dit doet voor de erfenis. Maar ook al is dat zo, dan nog sympathiseer ik met haar, en hoop ik dat ze uiteindelijk haar gelijk haalt en dat krijgt waar ze recht op heeft, en dat is tenminste de waarheid.

De meeste mensen beseffen niet welk een impact dergelijke situaties op het leven van een kind hebben. Ik heb tot mijn twaalfde de naam van mijn moeder gedragen, omdat ze nog niet getrouwd was met mijn vader toen ik geboren werd, en ik kreeg dus het etiket bastaardkind mee. In 1949 waren de wetten anders dan nu, en het is pas een tiental jaar later dat mijn vader mij zijn naam heeft mogen geven, door mij te adopteren. Mijn ganse lagere schooltijd heb ik moeten uitleggen waarom ik de naam van mijn moeder droeg en iedereen er van moeten overtuigen dat mijn vader wel degelijk mijn vader was. Zoiets “vormt” je als kind, en wel voor de rest van je leven. Een outsider was je, en blijf je. Gelukkig maar, kan ik nu relativerend zeggen.

Ik heb dus tot mijn twaalfde jaar Micheline Caron gegeten, en sommige mensen in mijn familie of oud-leerlingen van de school vergissen zich nog altijd, en noemen mij nu nog altijd verkeerdelijk zo. Ik heb ooit, toen ik al lang getrouwd was, nog correspondentie gekregen op die naam.

Op de trouwboek van mijn ouders stond ik als een geadopteerd kind, zodat je je uitleg moest blijven doen. Misschien dat ik daardoor zo mondig geworden ben, omdat ik het altijd moest uitleggen, willen of niet!

Hoe de vork juist in de steel zat gingen mijn ouders mij pas vertellen na mijn plechtige communie. Dus toen ik anderen moest overtuigen, zat ik zelf nog met veel vragen en dat maakte het des te moeilijker en waarschijnlijk werd ik daardoor ook niet altijd geloofd. In school ik werd wel heel goed opgevangen door de leerkrachten.

Een outsider, een buitenbeentje, een beetje anders, een vechtertje… is ideaal om af en toe eens op te vallen tussen de grote hoop, want wie wil er nu immers niet graag af en toe een speciaal kind gevonden worden, en het hoeft daarom niet eens een koningskind zijn?!