Onwetend, maar overspel

Hoe zij zich voorbereidt op de thuiskomst van haar man:
zij schuift een stoel tegen de zon,
wrijft haar lichaam soepel,
stemt haar inwendig orkest,
legt onder haar korte zomerjurk
een geur van naaktheid uit.
Zij schudt haar hormonen op.
Diep in zichzelf kijkt zij of de tijd
haar niet teveel heeft aangetast.
Zij droomt zich een pose, een opgetild
worden, een hunkering, die in haar lichaam
slaat, zij laat een kreet ontsnappen
om de hangende galm te beproeven.

Hoe zij zich invouwt in afwachting.

Thomas Lieske

Vandaag 11 november 2018 is het Nationale Vrouwendag in België. Ik moet drieëntwintig geweest zijn, toen die dag de eerste keer plaats vond in 1972.

http://www.dewereldmorgen.be/artikels/2012/03/08/waarom-de-vrouwendag-in-belgie-op-11-november-valt

Elk jaar wordt Nationale Vrouwendag georganiseerd op een andere locatie, en dit jaar is het Schaarbeek geworden, dus hartje Brussel.

Zelf ben ik er een paar keer naartoe geweest, ik herinner me namelijk die van Antwerpen nog, maar meer uit nieuwsgierigheid, dan uit overtuiging, want ik vind het maar een eenzijdig gedoe.
Bovendien was ik in die tijd thuiswerkende ouder en dat was “not done” voor die hele feministische beweging, want dan was je financieel afhankelijk van je man, en dus niet geëmancipeerd.Ik denk dat mijn man eerder afhankelijk was van mij, en mijn goede zorgen – hij was namelijk diabetespatiënt – en zeker later toen hij nog ernstiger ziek werd en zelfs gehandicapt. Emancipatie en onafhankelijkheid zitten immers niet in je portemonnee, maar in je hoofd.