Een ongeneeslijke geestesziekte kan helpen om geniale muziek te maken en unieke schilderijen, sublieme boeken te schrijven, ongewone daden te stellen… Maar vroeg of laat ga je er zelf aan kapot. Er blijft echter wel iets van je over waar anderen, jaren na jou, nog van in vervoering geraken. Is dat een troost?
https://www.youtube.com/watch?v=ZEoft6dypiQ
Sommige mensen hebben niet alleen af en toe vlinders in de buik, maar ook permanent vlinders in het hoofd, en die vlinders in het hoofd, maken net als die vlinders in de buik de realiteit fantastischer en maakt dat die met andere ogen bekeken wordt. En dan ontstaat “kunst” als die mensen dat ook nog eens kunnen uiten met het onbetaalbare talent dat ze meegekregen hebben in hun overlevingspakket.
Was Van Gogh zot? Zo kan je het inderdaad noemen. Maar wat indien hij dat niet geweest was? Dan hadden die vlinders nooit gefladderd in zijn hoofd, en niet ervoor gezorgd dat hij al die prachtige, geweldige werken geschilderd had. Bovendien was de man ook nog eens hopeloos verliefd naar het schijnt…

https://www.youtube.com/watch?v=oxHnRfhDmrk

Veel kunstenaars plegen uiteindelijk zelfmoord. Leeggevlinderd misschien? Of kruipt uiteindelijk de mot in hun hersens, en kunnen zij de chaos die aangericht werd niet meer aan? Of is talent uitputtend?Opgeleefd, zeggen sommigen, en daar kan ik heel goed inkomen, want als je ziet wat al die mensen met talent aan geweldigs voortbrengen, zou dat wel eens goed kunnen.
“Een hevige” zei de psychiater bij mij eerste bezoek, “ge zijt precies een hevige”. Inderdaad, en gelukkig heb ik het nu onder controle, buiten af en toe nog een uitschuiver. Maar nu is dat hevige niet meer vernielend, en geniet ik er meer van. En als we weer wat te hevig worden tikken we maar wat harder op ons toetsenbord, of gaan we onkruid wieden in de tuin.
Bovendien is er ook dat grote foertgevoel, en moet ik met veel minder rekening houden, en al zeker niet met wie er niet tegen kan, dat mensen vlinders in het hoofd kunnen hebben. En ja, ik beken, ook regelmatig in de buik…

Liefde en ellende

Brood van weken oud heb ik geweekt in water
en opgegeten, terwijl de kou aan mijn tenen
knaagde. Met naalden heb ik in mijn bloed
gewoeld en gezocht. En niets gevonden.
Ik heb op straatstenen geslapen met honger
die door niets nog gestild kon worden
leek het wel.

In nachten, nat en donker, was ik alleen
en mijn stem hoorde niemand. Ziektes
hebben mij bezocht in de jaren, ik wou
vluchten in de dood.

Maar niets was erger dan nu, ik wou
dat je bij me kwam en in mijn ogen keek.

Jotie T’Hooft

Wil je leven, of wil je enkel bestaan? Indien dat laatste, neem dan vooral geen risico’s, ga dan vooral niet tegen de stroom in varen, en ga je dan vooral niet kwetsbaar opstellen. Want wie wil leven, zal hier rekening moeten mee houden. Durf je dat, denk je het aan te kunnen, dat je met heel weinig steun en overeenkomsten, je eigen weg kunt gaan? Doe het dan!
Soms is die keuze niet eens zo moeilijk, want het zit wel al een beetje in de aard van het beestje. Door één of andere gebeurtenis, of misschien ook omdat je zo geboren werd, kan je dikwijls niet anders, dan hiervoor kiezen.
Wonderlijk hoe mensen verschillen. Zelfs kinderen die in hetzelfde gezin zijn opgegroeid. Ze “wijken” soms zo danig van elkaar af, dat ze zich niet eens verbonden voelen met elkaar, ondanks hetzelfde bloed dat door hun aders stroomt.
Vandaag de dag, realiseer ik mij heel goed, dat indien internet en de sociale media niet bestond, ik eigenlijk heel weinig contact zou hebben met de buitenwereld.
Buiten David en Audrey, met wie ik vandaag weer een hele aangename namiddag heb doorgebracht, door samen nog eens uitgebreid te aperitieven, zijn er heel weinig, maar dan ook heel erg weinig mensen met wie ik écht contact heb.
Dat was vroeger wel heel anders. Er was de familie langs moeders kant waartussen ik opgegroeid ben, en er was het verenigingsleven hier in Hoeilaart, waar ik een dertigtal jaar heb tussen gezeten, en er was het vrijwilligerswerk, er was de kunstacademie en de verschillende cursussen filosofie die ik her en der gevolgd heb.
Maar nadat mijn man overleden is, nu bijna acht jaar geleden, en sinds David de deur uit is, is dat allemaal gestopt, en het enige wat overgebleven is, is internet.
Of ik dat erg vind? Neen, eigenlijk niet. Een mens vind wel altijd iets om zich in uit te leven en gepassioneerd mee bezig te zijn. Het gereedschap om dat te doen pakken ze je niet af, al veranderen de tools wel van uitzicht.
Trouwens waar vind je iemand om eens een goed gesprek mee te hebben, en koetjes en kalfjes interesseren mij niet zo.
Bij dit alles heb ik dus eigenlijk nog maar één grote wens, om mijn laatste levensfase vorm te geven en dat is die ene zielsverwant aan mijn zijde te hebben, om dat volle leven dat ik geleefd heb, mee te kunnen delen. Als dat eens zou kunnen, dat zou werkelijk de kers op de taart zijn. En het mag ook een aardbei wezen!

Love? Marriage? Sex? Can a married couple have all three? Perhaps it’s unrealistic since so many marriages end in divorce today. Why is that? One reason might be that a reported 20% of all marriages are sexless and that number is rising. Why have we lost the lust in our marriages? Is it technology, is it trust? More importantly, how can we “get back at it” in our marriages today?

Maureen McGrath – nursetalk@hotmail.com – hosts the Sunday Night Sex Show on News Talk 980 CKNW. She is a Registered Nurse, Sex Educator and author of “Sex & Health”.

Dit ga ik zonder verdere commentaar op mijn blog zetten, en ik zou zeggen wie het schoentje past trekke het aan. Ik heb in elk geval mijn schoentje al gevonden, het waren er zelfs meerdere…

Wat doet een mens om drie uur ’s nachts als zij wakker wordt en niet meer kan slapen? Surfen op internet, en bijleren. En hier is het resultaat.

Hoe vertel ik een goed verhaal, of de kunst van het overreden?
Volgens de Griekse filosoof Aristoteles doe je dat zo: ‘Richt de juiste emotie op de juiste persoon, op de juiste plaats, op het juiste moment en in de juiste mate.’

Het vertellen van verhalen is zo oud als de weg naar Rome. De filosoof Aristoteles beschreef al rond 335 voor Christus de basiskenmerken van een verhaal: een geheel dat een begin, midden en eind heeft. Samen vormen die drie het plot (of ‘mythos’), volgens Aristoteles het belangrijkste element van een verhaal.

Een goed verhaal voldoet ook nu nog aan minimaal twee van de drie volgende kenmerken:
Het verhaal heeft een plot met daarin een bepaald conflict of een worsteling van de hoofdpersoon.
Het verhaal maakt emoties los bij de ontvanger.
Het verhaal is authentiek en waar of waarachtig.

Twee lessen van Aristoteles zijn ook in deze tijd nog van belang voor verhalenvertellers:

Gebruik emotie
Een van de bekendste ideeën van de filosoof Aristoteles gaat over ‘overreding’, ook wel bekend als: retoriek. Hij deelt zijn theorie over ‘overreding’ op in drie onderdelen: Logos, Pathos en Ethos. Vooral Pathos is van belang bij het vertellen van je verhaal. Pathos speelt in op je emotie. Gebruik persoonlijke anekdotes in je verhaal, zo maak je contact met je publiek, door een menselijk element toe te voegen aan je content. In het levensverhaal van de inmiddels overleden Steve Jobs zaten nogal wat worstelingen. Ideaal voor een goed verhaal dus. Hij speecht in dit filmpje voor net afgestudeerden, en maakt ondertussen reclame voor zijn bedrijf Apple.
https://www.youtube.com/watch?v=Hd_ptbiPoXM

Verras je publiek!
“Het geheim van humor is verrassing.”
Om je verhaal memorabel te maken is verrassing een belangrijk element. Humor is het doorbreken van voorspelbaarheid. In een verhaal is de verrassende wending een belangrijk onderdeel.

Heb ik dat nu allemaal zelf uit mijn duim gezogen. Neen ik vond al deze uitleg en de lessen van Aristoteles op een website voor ondernemers. Jazeker, ook die gebruiken nog altijd de wijze lessen van oude filosofen om hun waar aan de man de brengen, en de juiste reclame bij de juiste mensen, of zoals Aristoteles ons leerde, door de juiste emotie op de juiste persoon te richten, op de juiste plaats, op het juiste moment en in de juiste mate.’

Meesterverteller  Shakespeare
Ook van Shakespeare, de ‘meester van de verhalen’, zijn vandaag de dag nog zeer bruikbare lessen te leren. Zijn werk blijkt keer op keer tijdloos. Hij leefde ruim 400 jaar geleden, maar zijn toneelstukken worden nog volop gespeeld. Hier 2 mooie lessen:

Hou het kort en krachtig
‘Brevity is the soul of wit’
‘Brevity is the soul of wit’, staat in Hamlet is een wijze les. Oftewel: bondigheid is het wezen van gevatheid. Naar hedendaagse maatstaven vertaald: een goed verhaal is kort en krachtig en kun je in hooguit een paar minuten vertellen.

Blijf altijd eerlijk
“No legacy is so rich as honesty”
Hoeft geen verder uitleg voor mij, en is nogal evident!

Voilà, weer veel bijgeleerd vannacht al moet ik zeggen dat het eerder een bevestiging is, van wat ik al wist. En uit het verhaal van Steve Jobs heb ik begrepen dat ik mag dankbaar zijn om mijn “worstelingen”. Goe bezig dus!

“Mensen zoeken de rust van het platteland, de kust of de bergen om zich terug te trekken. Ook u verlangt daarnaar. Dat is echter onnodig, want u kunt u op elk gewenst moment in uzelf keren. Nergens vindt een mens een kalmer of vrediger plek dan in zijn eigen ziel. Wie die plek in zichzelf vindt en zijn aandacht er op richt, vindt onmiddellijk een diepe vrede. En met vrede bedoel ik niets anders dan in harmonie zijn met het universum”….Dixit: Marcus Aurelius
http://www.geschiedenisbeleven.nl/leven-volgens-de-filosofie-van-marcus-aurelius/

Net als Marcus Aurelius hoef ik geen vakantie. Geef mij mijn gemoedsrust terug en ik ben met vakantie. Omdat ik momenteel wat in de war ben, moet ik misschien maar eens bij de Stoïcijnen in de leer gaan, en een lesje filosofie meepikken.

Stoïcijnse levenskunst: gemoedsrust
Chester Vacquier – Filosofie.nl – 22.12.2014

U staat op het perron en u windt zich op over de trein die vertraagd is. Vervolgens bent u te laat op werk, waardoor de planning door de war loopt. Hoe om te gaan met dit soort irritaties, vermoeidheden en stress? Antwoord van de Stoa: gemoedsrust. Hoe komen we in deze toestand van rust?

De trein die vertraagd is kunnen we niet versnellen. We hebben geen macht over deze situatie. Waar we wel macht over kunnen hebben is de houding tegenover het voorval. Ondanks dat de vertraging greep op ons kan krijgen, waardoor we geïrriteerd raken, is het juist de kunst de gemoedsrust te bewaren en niet teveel te laten meeslepen door dit soort externe factoren.

De Stoa maakt ons erop attent dat het niet de dingen zijn die ons van streek maken, maar onze opvattingen over de dingen. Het is niet de vertraagde trein die de gemoedstoestand verstoort, maar de irritatie over de vertraagde trein. Volgens Epictetus moeten we daarom het gemoed in een toestand van rust brengen, waarin die niet verstoord is. Ook wel ‘onverstoorbaarheid’ (ataraxia) genoemd.

Seneca sluit hier op aan. ‘De ziel moet zich zonder meer van alle externe factoren terugtrekken in zichzelf. Ze moet vol zelfvertrouwen zijn, ontzag hebben voor wat haar eigen is, en tot innerlijke harmonie komen.’ De rust kunnen we dus vinden in dat wat ons eigen is. Maar wat is ons eigen?Dat wat we in het leven waardevol vinden is wat volgens de Stoa bij ons past en aan ons eigen is (oikeion). Anders gezegd, daar waar we ons betrokken toe voelen, of dit nu werk, familie, vrienden, de buurt, de stad of het land is. Die betrokkenheid kan volgens de Stoa groeien en afnemen: ik kan veel meer energie steken in mijn werk, maar minder liefde geven aan familie en vrienden. Ik kan mij alleen bekommeren om de zaken in mijn woonbuurt, maar in kan mij ook inzetten voor grotere maatschappelijke belangen. Al deze zaken zijn voor mij geen externe factoren meer, maar zijn aan mijzelf toegeëigend. Dit is de Stoïsche leer van de toe-eigening (oikeiosis).

De keerzijde van deze leer is de beklemming van een plichtsgevoel. Verantwoordelijkheden kunnen omslaan in lasten, wanneer mijn werk of familie te veel van mij vereist. Hierdoor kan mijn gemoedstoestand verstoord raden. Het is dus de kunst in het leven tussen alle verplichtingen en verantwoordelijkheden de evenwicht te vinden.

Die moeilijke woorden die er tussen dit artikel staan zijn niet echt van belang om het geheel te begrijpen, en ik weet het wel allemaal, maar af en toe moet het mij nog eens onder neus geduwd worden.
Lezen heeft mij al meer geholpen dan dat mensen dat meestal kunnen, en dus ga ik bij problemen af en toe eens op zoek naar gepaste lectuur, en door te googelen en het woordje gemoedsrust in te geven, kwam ik bij dit stukje wijsheid.
Dus wie moet nog de deur uit om een vakantiegevoel te krijgen? Ik alvast niet!