Waarom heeft de ene het wel en de andere niet, de “drive” om dingen te veranderen en rechtvaardiger te maken?
Ik heb het al gezegd, onverschilligheid is dodelijk, maar die drang om het juiste te willen doen ook. Want je loopt tegen zoveel muren, je ondervindt zoveel tegenstand, dat het je emotioneel uitput.
Ze noemen je een idealist, een perfectionist, ze zeggen dat je overdrijft en je bij de dingen moet neerleggen.”Loslaten” is het modewoord.
En dat doen de meeste ook, elkaar loslaten, niet meer omkijken, je voeten eraan vegen, en eens een goei pint gaan drinken. Tot de dag dat hen iets overkomt, dan helpt die pint niet meer, en hoor je ze zagen en klagen tot op de maan.
https://www.youtube.com/watch?v=UlDpkV-eK8g&feature=youtu.be
Gelukkig zijn er dan die anderen, die onnozelaars die blijven geloven in een betere en vooral rechtvaardiger wereld, en die wel reageren op een kreet om hulp.
Tegenwoordig wordt je eerder afgestraft als je je kwetsbaar, empathisch en open opstelt, dan wanneer je nog enkel naar je eigen navel staart.
Een harde wereld? Toch een verharde wereld, vind ik, en soms vraag ik mij af, of ik niet beter op een eiland zou kunnen gaan wonen, dan tussen de mensen.
https://www.youtube.com/watch?v=v4dTYpn5LHw
De laatste tijd had ik nogal wat emotionele problemen, en dat was duidelijk te merken op Facebook, en hier op mijn website. Gelukkig lijken nu de grootste zorgen weer voorbij, al is nog niet alles opgelost.
Een paar van die  vijfenveertig “Fakebook” vrienden hebben in een berichtje gevraagd wat er aan de hand was. Enkele reacties waren heel oprecht, anderen vlakaf uit nieuwsgierigheid.
Durven of kunnen we het niet, informeren op een empathische manier naar elkaars miserie en gevoelens?
Zouden ze kinderen dat op school niet beter onderwijzen, dan godsdienst of moraal: terug leren inzitten met elkaar en wel op een manier dat het deugd het doet, en niet omdat het moet of uit nieuwsgierigheid. Psychiaters zouden heel wat minder werk hebben!
Ooit zei een dokter mij eens, toen ik vroeg waarom niemand reageert als hij anderen in moeilijkheden ziet, “dat de mensen al genoeg van hun eigen aan hun hoofd hebben”.
Mijn lijkt eerder, dat ze allemaal vinden dat het leven vooral moet leuk zijn, zoals een spelletje voetbal, of een hele serie onnozel grappen op Facebook.
Sociale media, noemt dat dan! Lijkt mij eerder een heel slecht gekozen benaming voor iets dat alleen maar leuk mag zijn, en veel minder sociaal.

En als die droom

En als die droom
nu toch eens
zou uitkomen?
Als alle tegenstanders
nu toch eens
ongelijk zouden krijgen,
en als wij
tegen de rest van de wereld,
nu toch eens
zouden winnen?

Micheline Baetens – 26.06.2018

https://www.youtube.com/watch?v=tHgIvdb3mag&feature=share

Vandaag mijn noordkrieken geplukt, van mijn twee piepjonge boompjes. Ik ga ze opleggen in jenever. Wordt een lekkernij voor rond kerstmis.

Opgelegde noordkrieken in jenever

Wat heb je nodig?
1 kilo krieken
1 kilo kristalsuiker
1 liter jenever
1 handvol bruine kandijsuiker
1 weckpot van ongeveer 2 liter inhoud
Begin met de bokaal goed schoon te maken, hygiëne is heel belangrijk!
Ontdoe de krieken van hun steeltjes en controleer elke kriek, degene waar je twijfels bij hebt, gooi je weg, liever een kriek minder, dan eentje die de ganse boel verziekt.
Laat ze uitlekken op een propere, droge keukenhanddoek.
Strooi een laag van ongeveer 1 cm suiker onderaan in de bokaal.
Leg er een laag van ongeveer 2 cm (droge) krieken op, strooi terug een laag suiker, vervolg met een andere laag krieken, en zo verder tot de krieken op zijn.
Eindig met de rest van de suiker.
Erbovenop leg je het handvol bruine kandijsuiker, dan giet je de fles jenever in de bokaal.
Sluit de bokaal goed af en zet op een donkere, koele plaats.
Moest je toevallig op die plaats zijn, en je denkt aan de krieken in jenever, neem de bokaal ter hand en schud er is mee, zodat de suiker zich beter kan vermengen met de jenever.
Wanneer je ziet dat de jenever roodgekleurd is en de suiker volledig opgelost is, dit is ongeveer 3 à 4 maand later, zijn ze klaar om van te genieten.

Notre roman

Un jour ma mie nous écrirons notre roman
Le cœur content, comme un livre d’image
À chaque page il y aura un serment
À chaque instant il y aura ton visage

Et, si pauvre est la prose
Elle aurait ton charme
Car j’y mettrais tes larmes
Sur des pétales de roses

Non pas une ombre morose
Rien que les plus belles choses
Un jour ma mie nous écrirons notre roman
Sans un nuage comme un ciel de vacances

Pour y enchaîner le meilleur de notre temps
Pour mettre en cage le vent de notre chance
Et nous aurons pour emblème sur un flocon de neige
Notre premier je t’aime léger léger comme un arpège

Non pas une ombre morose
Rien que les plus belles choses
Un jour ma mie nous ouvrirons notre roman
Le cœur tremblant à son plus beau passage

Et nous soufflerons sur la poussière des ans
Et nous lirons en riant de notre âge
Alors comme au temps de nos vingt ans
Nous écrirons notre plus belle page

Ik blijf erin geloven, ondanks alles…

Het wankele evenwicht van het verlangen

Denken is ook een vorm van verlangen.
Verlangen naar inzicht, oplossing, verlossing.
Verlangen is een levensbreed thema.
Verlangen, beheren of willen verschillen op een subtiele manier van elkaar. Het uitkijken naar een verte, een straks, een hoop.
Soms hopeloos, soms wanhopig.
In wezen is elk verlangen een beweging. Etymologisch gaat het terug op ‘lang’ en betekent het langer maken, uitstellen. Zoals in het Engels ‘to long’. Het lijkt te wijzen op een bewuste handeling: het doelgericht verlengen van iets dat tegelijk vaak zo snel mogelijk vervuld wil worden.
We zitten allemaaal op die aloude ‘carrousel’waarop iedereen kijkt naar elkaar, terwijl we op en neer gaan’ en iedereen denkt dat hij anders is. Wie of wat heeft ooit die stuwing aangericht, die carrousel doen draaien, die doolhof in ons aangelegd?
Wie van ons heeft er eigenlijk ooit naar mijn, ons, uw verlangen verlangd? Niets of niemand heeft ooit naar ons bestaan verlangd of uitgekeken, laat staan erop gehoopt.
We zijn van top tot teen, van ziel tot brein, van Romeo tot Julia, ons eigen eenzame verlangen. Het verlangen is chronisch: we hebben het niet, we zijn het. Niets of niemand ontfermt zich daarover. Alleen wij zelf kunnen het beheren en beheersen.
Ons verlangen richt zich meestal op dingen, op materie, op het tastbare maar onderhuids zit steeds het verlangen naar ‘verheffing’.
Onze verlangens uiten of verhullen we op talloos veel manieren. Van het vijgenblad van Eva tot onze miljarden likes op facebook: onze hele leefruimte is onophoudelijk bewoond door objecten die het spectrum van onze verlangens belichamen. Van gezinsfoto’s aan de muur tot de dikke auto voor de deur. Van kruisbeelden tot huisdieren. Gewoon rondkijkend in ons huis kunnen we aan zowat elk ding een verhaal van verlangen verbinden. Het is allemaal te herleiden tot dat ene oerverlangen: geborgenheid.
Een van de meest terugkomende verlangens, ook in de kunsten, is het onbestemde verlangen: melancholie, heimwee, Fernweh,…
Het verlangen als verlangen. Doelloos. Zonder bestemming onderweg.
Er zijn bibliotheken vol over geschreven, de hele kunstgeschiedenis maar ook de populaire cultuur en de hedendaagse media zijn er van doordrongen.
Het ‘Überverlangen’ in ons tijdsgewricht is het verlangen naar geluk. Het is een open wonde. Er draait een hele industrie rond.
Tegelijk is ‘depressie’ in onze tijd, wereldwijd, de belangrijkste doodsoorzaak.
Het verlangen veroorzaakt evenzeer grote verukking als afgrondelijk leed. Evenzeer paniek als verlokking. Het verlangen kan even licht voorbij zweven als loodzwaar zijn.
Het meest constante en complexe verlangen is het verlangen naar de ander. Wij zoeken elkaar voortdurend. Het leidt ons soms naar de hemel en soms naar de hel.
Het uit zich even geestelijk als lichamelijk.
Elke omarming is een moedige of armoedige poging.
Nooit kan je iemand kennen of er mee samenvallen.
In die eeuwige nadering zit ons menselijk onvermogen én onze uiterste samenkomst. Altijd, tussen alles en iedereen gaapt een niemandsland. Wij komen nooit verder dan onszelf, terwijl net wijzelf niets liever zouden willen.
Niet alleen is er de romantische verzuchting naar de wederkerigheid van het verlangen. Wie begeert wil ook begeerd worden. Ben ik meer verlanger dan verlangde?
Het is de weerloosheid die elk verlangen noodzakelijk in zich draagt.
En daar ontstaat een nieuw verlangen: het verlangen naar onszelf, een inwendige doolhof, een innerlijke carrousel, een draaikolk in drijfzand. Een ongewis gebied in niemandsland.
In wankel evenwicht, tegen beter weten in: het Verlangen op zijn scherpst, zoals het ons al miljoenen jaren het liefst ziet bewegen.
Elk verlangen verlangt onvrijwillig ook naar zijn einde.
Ontelbaar veel herinneringen aan onze verlangens hebben we intussen nagelaten. Ze overleven tussen tijd en vergetelheid tot ze ooit onherroepelijk zullen oplossen in de onbewogenheid van de tijd.

Laat dat de ultieme troost zijn voor ons allen.

BERNARD DEWULF
Samenvatting essay ‘Het wankele evenwicht van het verlangen’
Geschreven voor het Kunstenfestival Watou 2018

http://www.kunstenfestivalwatou.be/nl/pagina/221/home.html

Watou! Hoe dikwijls heb ik dat al niet willen zien, maar is mij nog nooit gelukt! Misschien lukt het in augustus als we aan zee zijn.  Ik heb de link doorgestuurd naar de kinderen…

Audrey heeft mij gisteren het model en de kleur van haar trouwjurk laten zien. Man ,man, man, wat gaat die mooi zijn! Grote klasse!!!
Voor David hebben ze nog niets gevonden in Gent, dus eerstdaags eens naar Leuven, met of tegen zijn goesting. Hij heeft er wel een beetje een hekel aan, en liefst zou hij trouwen in zijn alledaags plunje. Het zal iets moeten worden dat hem gemakkelijk zit, want anders vrees ik ervoor dat iedereen dat de dag zelf aan zijn gezicht zal zien.
Maar echte mannen houden niet van al die tralala, waar wij vrouwen gek op zijn, al moet het bij mij ook wel in de eerste plaats goed zitten.
Er worden een honderdtal gasten verwacht waaronder een twintigtal kinderen zitten. Het feest gaat door in de twee zalen van Den Tram in Overijse, en er zal voor gezorgd worden dat jong en oud zich niet zullen vervelen. Dus geen stijf feestje maar vooral gezellig en kleurrijk.
https://www.brasseriedentram.be/
Den Tram was het vroege busstation van Overijse dat nu omgevormd is tot brasserie, en als je het centrum van Overijse binnenrijdt het eerste is wat je ziet. Het grote terras zit op elke mooie dag altijd stampvol.
Ik vind het het leukste terras van de Druivenstreek. Je hoort de kikkers kwaken in de vijver, en je zit in het centrum van een dorp, maar toch ook in het groen, en zonder directe last van het verkeer.
Dus op 15 september verhuis ik voor één dag van het treinstation van Hoeilaart, naar het busstation van Overijse, dat nu Den Tram geworden is!

https://www.facebook.com/MrBean/videos/10156224761836469/UzpfSTU0OTA0OTc3MToxMDE1NjUyOTM2MjcwOTc3Mg/
Gelukkig trouwen ze niet voor de kerk!!!