Tegen de tijd in
Kantklossen
En de vrijheid
Van het nutteloze
Beoefenen
In de wetenschap
Dat niet één
Tussen het ragfijne web
Je toverspel
Ontdekken zal.

Micheline Baetens

De goudenregen
Valt in trossen
Naar beneden
De honinggeur
Verliezend,
Overdadig zoet,
Maar, o zo giftig,
Om vooralsnog
Zijn schoonheid
Te kunnen beschermen
Tegen de hebzucht
Van de goudzoekers.

Micheline Baetens

Als jullie sterven
Zal ik niet wenen
Om de dood,
Maar om het leven,
Dat verloren ging.

Micheline Baetens

Je moet doen
Waar je goed
In bent.

En ik wil schrijven
Over anderen
En mezelf,
Over lief
En leed,
En de dagen
Dat alles verstomt
Behalve en door
De kracht
Van het woord.

Micheline Baetens

Door de liefde
Ben ik geboren
En vóór de dood
Heb ik geleefd
Het eerste
is een leugen
En de tweede
Achterbaks.

In mijn bed
Daar begraaf ik mij
Tussen de lakens,
Warm
Van het eigen lichaam,
Zoals het onvoldragen kind
Kan ontsnappen
Naar niets.

Weg van deze wereld,
Voorgoed.

Zijn stap met rechte rug,
De beeldende handen
In de zakken,
Gebald tot vuisten.

Er komt geen tweede,
Nooit.

Ik zal mijn hoofd te pletter slaan,
Mijn huid openrijten,
Mezelf klappen geven,
Maar kom niet aan mijn lijf,
Of het zal in elkaar krimpen
En vergaan.

Micheline Baetens

Zo wegkruipen
Als een kat,
En in mijn eigen pels
Schuilen
Om de wereld te vergeten
En nog enkel te voelen
Als een kind
In de moederschoot,
Wensend
Dat je nooit
Geboren werd.

Micheline Baetens

Ik wil kunnen leven
Met ontblote zenuwen
En tranen in de ogen.

Zonder angst
Naar mensen toegaan
En durven zeggen
Dat ik van ze hou.

Mij veilig voelen
Tussen hen
En overtuigd
Van hun goedheid.

Ik wil mij onbevangen
En vrij kunnen geven
Zoals ik ben.

Micheline Baetens