Geen gedeelde zorgen
en geen gedeeld plezier,
en bij ons thuis
werd niet gepraat.

Niets was belangrijker
dan brave, propere kinderen
die zo onzichtbaar mogelijk
werden gemaakt.

Micheline Baetens – 26.11.1991

Verboden te leven
en te groeien
zat toch in je buik
een weerbarstig kind.

Dit werd je aangedaan
en moest gewroken worden,
iemand en nog niemand
had rekening gehouden
met jouw wil,
misschien wel voor het eerst
in je bestaan.

Micheline Baetens – 26.11.1991

De wrok om mijn bestaan
heeft je verhinderd
te aanvaarden wat ik je gaf,
hoe ik investeerde in jou
en je gekke wereld.

Het vreet je op
en hangt aan je lijf,
je blijft maar sleuren
aan iets dat onomkeerbaar is.

Folter jezelf nier meer
en wees gelukkig,
want ik ben niet langer het kind
dat een moeder nodig heeft.

Micheline Baetens – 26.11.1991