Eigenlijk
Kunnen we niet leven
zonder onze ellende,
ze vergroeit met ons mee
en ze houdt ons alert.

Wie pijn heeft die zoekt,
en de pijn zoekt mee.

Micheline Baetens – 30.06.1995

Mijn vader
is een lelijk mens.

Kan mij iemand
alsjeblieft
doen begrijpen
dat ik ongelijk heb?

Micheline Baetens – 14.05.1995

Je had hem kunnen vermoorden
maar het is ons die je doodsloeg
tegen de muur van je hart,
zoals een nest jonge katten
hun wankele hoofdjes
te pletter slaan,
telkens en telkens weer.

Micheline Baetens – 10.07.1992

Levens controleren,
mensen de les lezen,
afkeuren en catalogeren,
iedereen in vakjes duwen
en het grote gelijk hanteren
alsof dat van één mens kan zijn.

Micheline Baetens – 07.06.1992

Losgeslagen,
zo voel ik mij
want mijn leven
heb ik enkel geleefd
als iemand mij onbekend.

De dood
heb ik nu diep
in de ogen gekeken,
en ontdekt hoe zinloos
streven naar zekerheid is.

Micheline Baetens – 03.06.1992

De kinderen
zijn elkaars bondgenoten,
en nooit de dokters
in die mate,
want zij staan
aan de overzijde,
waar je wel kan begrijpen
maar nooit hoeft te voelen
je leven lang.

Micheline Baetens – 30.05.1992

Schadelijke mensen
hebben doffe ogen
en giftige woorden,
en hun “goede daden”
zijn tot op de millimeter
berekend.

Micheline Baetens – 24.05.1992

Een ongeluk
is vader die moeder
zwanger maakt.

Een stuk ongeluk,
dat ben ik.

Micheline Baetens – 23.05.1992

Ik heb altijd geweten
dat het verkeerd was
wat jullie met mij deden.

Toch twijfelde ik meer
aan mezelf,
dan aan het houvast
dat jullie,
ondanks alles,
voor mij betekenden.

Micheline Baetens – 25.01.1992

Ik voel mij een boeteling
die al het stof van deze aarde
over het hoofd gegooid krijgt.

Amper een schicht,
nog minder dan niets
en dus onbestaand.

Micheline Baetens – 28.11.1991