En de GEN – werken blijven hier maar duren in de Vosdelle, nu ook weer ’s nachts, en voor hoelang weet ik niet, want we worden niet meer verwittigd door Infrabel, en de gemeente gebaart ook van krommen haas.

https://nl.wikipedia.org/wiki/Gewestelijk_ExpresNet

Hopelijk kan ik ooit schrijven GEEN werken meer. Dit spelletje is nu al bezig van 2011, en begonnen twee maanden na de dood van mijn man. We zijn nu bijna 2020. Als ik nog een tiental jaar leef, zal ik dan enkel rust kennen als ik op het kerkhof lig?

Gisterenavond ben ik gaan vragen aan degene die hier na 22 uur nog heel de tijd de motor van zijn wagen liet draaien, of hij niet besefte dat hier ook nog mensen wonen die willen slapen.

Het was een onderaannemer van Infrabel en hij zei dat ze elke nacht op de sporen zullen werken en hoelang dat dat zal duren kon hij niet zeggen. “Ik ben maar een onderaannemer he,” sprak hij glunderend in een sappig dialect… Hij heeft wel zijn motor stilgelegd…

Iedereen weet dat slaaptekort nefast is voor de gezondheid, en dit is nu al de derde nacht op rij dat onze nachtrust verstoord wordt.

Het einde van de werken is voorzien – volgens de laatste geruchten – in 2027!

Gisteren werd ik op Facebook bijna van moord beschuldigd omdat ik in mijn tuin een paddenstoel uit de grond had getrokken en de foto ervan op mijn pagina had gezet, met de vraag of deze eetbaar was.

Er is blijkbaar een nieuwe categorie van fanatiekelingen en extremisten ontstaan, de zogenaamde milieuactivisten, die elk sprietje gras, en al wat natuur is, heilig hebben verklaard en gaan redden.Onze welvaart heeft blijkbaar de wereld naar de verdoemenis geholpen, en vorige generaties hebben er gewetenloos voor gezorgd dat het hier niet meer leefbaar is voor onze kinderen en kleinkinderen.

Zullen we eens bekijken hoe we dat kunnen oplossen?

Wel, als onze kinderen en kleinkinderen onze welvaart niet meer willen, omdat dat ten koste gaat van het milieu, dan gaan ze maar net als ik werken op hun vijftiende, gaan nooit op vakantie, maar blijven thuis om te werken, krijgen maar honderd frank zakgeld als ze achttien geworden zijn, trouwen op hun negentiende en huren een oud krot voor vijfhonderd frank in de maand, sparen elke cent die overblijft aan het einde van de maand en blijven de rest van hun leven afhankelijk van de goodwill van anderen en hopen van harte dat ze nooit ziek worden, zodat ze kunnen blijven werken en sparen.
En met wat geluk, valt alles nog een beetje mee!

Geen welvaart, geen luxe, nietwaar, misschien zelfs niet het allernodigste. Gelukkig is dan wel de natuur gered!

Ik weet dus nog altijd niet of mijn paddenstoel al dan niet eetbaar is, terwijl mijn voorouders dat wellicht wel wisten, en dat zonder te googelen.

En hoe goed kent die jonge, protesterende en beschuldigende generatie de natuur? Kennen zijn het verschil tussen een merel en een lijster, een madeliefje en een magrietje, een wesp en een bij…?

Want zoals bij elke relatie moet je eerst kennen, vooraleer je er kan van gaan houden, en dan zowel van de goede als van de slechte kanten, van de voor- en nadelen, want iedere medaille heeft nu eenmaal twee kanten, zo ook de welvaart.

Gelukkig is er voor alles een gulden middenweg, want fanatisme en extremisme heeft nog nooit de problemen opgelost. Integendeel!

Het belangrijkste in het leven kunnen anderen je niet geven, daar moet je zelf voor zorgen. En anderen voordelen krijg je dan weer gratis en voor niks in de schoot geworpen.

Zoals levenslust, passie, talent, verbeelding, volharding… Of is het toch het leven en onze ervaringen die daar voor zorgen?

Vandaag is het naar het schijnt “Singles Day”. Weer iets uitgevonden om vooral de commerce te doen draaien, want zijn we niet allemaal alleen, en is tevreden zijn met mezelf, je eigen capaciteiten, uitdagingen en je mogelijkheden, niet de eerste vereiste om positief in het leven te staan?

En die dingen kan niemand je gegeven, die heb je ofwel meegekregen van Moeder Natuur,  ofwel verworven door op zoek te gaan naar wat je graag doet en wilt, en zijn van onschatbare waarde om het leven met vallen en opstaan aan te kunnen.

Verlang niet constant naar maneschijn en rozengeur, geloof niet in sprookjes, noch in onmogelijke dromen.

Blijf wel verlangen met een grote V, en gebruik het als je dagelijks paswoord om te ontdekken waar je voor in de wieg bent gelegd, want dat is de beste methode om je niet “single” te voelen, en vooral goed voor jezelf te kunnen zorgen.

“Levenskunst”, noemen ze dat. Onbetaalbaar!!!

Dus sta op

Sommigen lopen krom
van eenzaamheid,
met de kramp in hun gelaat
en rond hun hart
omdat het leven
hen aan de kant heeft geduwd
en op de knieën gekregen.

Maar op je knieën
smeek je, kruip je,
word je vertrappeld
en verguisd.

Dus sta op,
recht je rug,
ontspan je vuist
en de kramp in je gelaat.

Zorg dat men naar je kijkt,
en nog eens,
en nog eens,
en nog eens…

Micheline Baetens – 21 oktober 2014