Elke nacht gaan slapen met een plan wat je de volgende dag gaat doen, en dat dan ook effectief kunnen doen dat is toch ook vrijheid, en niet van de minste!
Veel mensen van mijn leeftijd, zijn niet meer in staat om hun huishoudelijke taken zelf uit te voeren, maar ik heb niet voor niets destijds op school een speciale prijs gekregen voor “Volharding”. Ik zou het vreselijk vinden moest ik voor alles hulp moeten vragen, en eigenlijk zit wilskracht voor een groot deel in je hoofd.
Mensen gaan er te vlug vanuit dat ouderdom hun minder mobiel maakt en dat is misschien voor een deel inderdaad ook zo. Maar dan doe je het gewoon op een andere manier en je past je ritme en werkwijze aan.
Bovendien met ouder te worden krijgt men ook meer “vrije tijd”, en de zelfbeschikking over die tijd, dus kan je gerust je gang gaan zonder per se alles te moeten. Wat vandaag niet lukt, is voor morgen, of voor overmorgen.
Ik ben weer fel content van mijn dag, wat gepland werd, heb ik ook volbracht, en het resultaat mag er zijn.
Natuurlijk heeft klagen en zagen ook zijn voordeel, en de leeftijd als excuus gebruiken om in je luie zetel te blijven zitten ook. Niets voor mij echter, al heb ik vanmorgen wel eerst naar een mooie film gekeken, maar ook dat was gepland. Dus wees gerust het is niet al werken wat de klok slaat, maar het is vooral genieten, en zich voldaan voelen, zoals na een goeie maaltijd of een flinke vrijbeurt.
Het leven is genieten, en liefst zo afwisselend mogelijk en met zo weinig mogelijk beperkingen, beperkingen die we uiteindelijk in de meeste gevallen onszelf opleggen.
Ga er voor, het leven is veel te kort om bij de pakken te blijven zitten!

Gisteren vroeg ik mij af, waarom er eigenlijk geen protestsongs meer gemaakt worden, zoals in de jaren zestig en zeventig. Ben ik dan de enige die ontevreden is met alles wat er tegenwoordig rondom mij gebeurt?
Een vriend antwoordde: “Die vinden geen platenfirma’s meer en nog minder radiotijd. Alles moet nu positief zijn en passend.”
Inderdaad, en vooral heel oppervlakkig. Vooral niet teveel nadenken!
Bij protest moet ik altijd aan dit gedicht van Remco Campert denken.

Iemand stelt de vraag

Verzet begint niet met grote woorden
maar met kleine daden

zoals storm met zacht geritsel in de tuin
of de kat die de kolder in z´n kop krijgt

zoals brede rivieren
met een kleine bron
verscholen in het woud

zoals een vuurzee
met dezelfde lucifer
die de sigaret aansteekt

zoals liefde met een blik
een aanraking iets dat je opvalt in een stem

jezelf een vraag stellen
daarmee begint verzet

en dan die vraag aan een ander stellen.

Remco Campert

Er worden veel te weinig vragen gesteld. Lastige vragen, ambetante vragen, vervelende vragen, ongewone vragen, kritische vragen, vragen waar geen antwoorden voor zijn… Het is nochtans nodig, want het leven is niet alleen maar show en mooie liedjes.
De natuur bijvoorbeeld, de natuur, wat schiet er nog van over? En is dat uiteindelijk nog leefbaar voor ons, voor onze kinderen, voor onze kleinkinderen. Of is het zo dat wat je niet gekend hebt ook niet kunt missen?
Het mooiste lied hierover is van Louis Neefs.

Op zonnige dagen urenlang met de auto in de file staan, op autobanen waarvoor bossen gekapt werden en landbouwgronden onteigend, op zoek naar het laatste groen, het laatste stukje ongerepte natuur, is blijkbaar het enige wat ons nog rest…Erg, heel erg is dat!

Ik moet dringend stoppen met verliefd te worden om de haverklap.

Hoe is het in godsnaam mogelijk, ik ben toch niet oerstom of labiel, dat ik die gevoelens maar niet kan onderdrukken. Ik word er soms zo triest van, en vraag me af of dit eigenlijk geen psychische stoornis is ten gevolge van de vroegere depressies of misschien nog een overblijfsel of neveneffect ervan. Ik vind het in elk geval niet redelijk van mezelf. Maar hoe bescherm ik mij er tegen?

Of zijn het de hormonen, want die spelen ook nog altijd op? Of is het een speling van de gemiste kansen en de overmoed van een herwonnen vrijheid? Of hebben de antidepressiva al die tijd een heleboel gevoelens onderdrukt die nu weer de bovenhand halen? Veel vragen!
Als jong meisje liep ik ook wel heel vaak met het hoofd en het hart in de wolken, maar dat past ook bij een tiener. Eigenlijk lijkt het of ik gelijktijdig in mijn pubertijd én in mijn menopauze zit!

Zeventig ben ik nu bijna, en hopelijk nog minstens tien jaar te gaan. Misschien is dat het wel: er alles proberen uit te halen wat er nog in zit. De laatste flessen levenslust die nog in de kelder staan boven halen en ze met grote, dorstige slokken één voor één leegdrinken. Verslaafd aan het leven, het zou erger kunnen, maar het is wel een emotioneel sterk goedje!

Dit zijn de officiële trouwfoto’s van het sprookjeshuwelijk van Alwin en Greet, in Zuid-Afrika.
De foto’s zijn genomen door een professionele fotografe en zo mooi dat men zou denken dat ze bijgewerkt werden, maar dit is dus niet zo.
Alwin en Greet trouwden op 7 april, samen met hun kindjes Runa en Sigr.
Mooie mensen!!!https://www.facebook.com/170970709604659/videos/1638109066224142/UzpfSTEwMDAwNjM4NjExMjc2MjoyMjc5MTg4ODk1NjM3Mjky/

Vaart wel en levet schone!