Toen bij mijn man de gevolgen van diabetes zichtbaar begonnen te worden, hij was er namelijk mee geboren, was hij rond de vijftig.
Zich altijd heel goed verzorgd, niet roken, niet drinken, veel sport, gezond eten, een voorbeeldige patiënt dus.
Al die inspanningen en voorbeeldig gedrag hadden echter niet mogen baten, want diabetes is een onzichtbare sluipmoordenaar, die vooral je aderen naar de vaantjes helpt. En de kleinste aderen geraken het eerst verstopt, geen bloed en zuurstof meer, en dus krijg je last van voeten, handen en ogen.
Gelukkig waren het bij hem enkel de voeten, al is dat eigenlijk niet gelukkig te noemen. Eerst kreeg hij wonden die niet genazen en zo steriel mogelijk moesten verzorgd worden om infecties tegen te gaan, daarna verloor hij een paar tenen, omdat je infecties gewoon niet kan tegen houden, als het lichaam niet werkt zoals het zou moeten. Dan maar een halve voet amputeren, en hopen dat daarmee de kous af was.
Maar dan begon de andere voet op te spelen en moesten we die heel voorzichtig en zo goed goed mogelijk verzorgen.
Mijn man was er van overtuigd, als hij maar heel erg zijn best deed, en regelmatig naar het ziekenhuis ging (soms wekelijks), het dit keer wel in orde zou komen.
En ook de dokters gaven hem die indruk, maar infecties hou je niet tegen, hoe steriel mogelijk die ook verzorgd worden. Dagelijks! Eerst door de verpleegsters die langs kwamen daarna door mezelf, omdat mijn man man eigenlijk meer vertrouwen had in mijn oordeel (ik zag de wonden elke dag evolueren, de verpleegsters losten elkaar af).
Maar ik mag dan wel baetens heten, niets kon baten. Rond zijn zestigste werd zijn been geamputeerd. Wonden genezen niet zonder bloed en zuurstof, dat weet het kleinste kind.
Hadden ze dat echter maar eerder gedaan, dan had hij en ons gezin die lange lijdensweg van onzekerheid en verdriet niet moeten doorstaan. Want van dan af had mijn man terug een gezellig leven, zonder ziekenhuis in en ziekenhuis uit.
Hij heeft er nog zes jaar kunnen van genieten.
Eigenlijk is het je lichaam dat beslist of je al dan niet ziek wordt, en hoe erg het wordt. Ik vertrouw op mijn lichaam en ik ken ook mijn toestand en de situatie hoe ik leef. Dus zal ik wel beslissen of een vaccin al dan niet nodig is. Of zoals mijn huisdokter zei: “Het is jouw leven.”
