Ik heb vannacht van mijn man gedroomd, en het was geen mooie droom. Maar dat kan ook bijna niet anders als je meer dan veertig jaar voor een diabetespatiënt
hebt gezorgd.

Dat zorgen bestond de eerste dertig jaar vooral uit in het oog houden dat zijn suikergehalte in het bloed goed stond, vooral omdat hij dat niet altijd zelf voldoend nakeek. Overal waar we waren, overal waar we naartoe gingen was er altijd de bezorgdheid om dat ene onzekere dat ons en vooral hem in de problemen kon brengen. En ik heb vaak meegemaakt dat het uit de hand liep…

Niemand wordt graag geconfronteerd met zijn zwakheden en beperkingen, en al niet een jonge, sportieve man, die van het leven hield zoals ieder ander. Maar het zorgt er wel voor dat de rest van het gezin ook mee “ziek” is.

Mijn man had bij de geboorte al die slechte kaart getrokken, en diabetes is een sluipmoordenaar, je merkt er niets van dat iemand suikerziekte heeft, maar later, bij het ouder worden komen er dan wel de uiterlijk zichtbare sporen van aftakeling bij, want de aders slippen dicht en bij mijn man uitte zich dat vooral in een probleem met een doorbloeding van de tenen, de voeten en ook de benen. En natuurlijk met hartproblemen.

Tot uiteindelijk één been moest geamputeerd worden en hij ook een hartoperatie onderging. Daarna heeft hij nog redelijk mooie zes jaren geleefd, tot in februari 2011 een longontsteking hem fataal werd.

Deze hele coronacrisis maakt bij wijle de herinnering aan dit laatste terug levendig. Gelukkig heeft hij zelf nooit beseft hoe erg hij eraan toe was, en dat dit het einde was.

De droom van vannacht is wellicht een bewijs dat pijnlijke en droevige momenten nooit overgaan en de stress ervan blijft doorwerken je leven lang, ook onbewust. En daardoor ook zijn dromen niet altijd bedrog…

Verjaardagen

11 februari 2011,
Middernacht.
Ik moet een ambulance bellen,
En jij wordt naar het ziekenhuis gebracht.

11 februari 2011.
Ik ben 62 geworden.
Er wordt mij een verjaardagboeket bezorgd,
Door jou besteld vanop je ziekenhuisbed.

13 februari 2011,
’s Avonds,
Telefoon:
“Uw man is overleden.”

19 december 1968.
Op een mooie winterdag:
‘In ziekte en gezondheid.
Tot de dood ons scheidt.’

Micheline Baetens – 04 februari 2012

“Coronavirus bracht ons eerst samen, nu verdeelt het ons” (VRT NIEUWS)

Inderdaad, al vaak persoonlijk ondervonden en ik ben er zelfs vrienden op FB door kwijtgeraakt. Geen groot erg, want uiteindelijk ben ik al die discussie en frustraties kotsbeu. Bovendien is het heel vermoeiend om de dingen te moeten uitleggen.

Ik lees haast alles over corona, en ik denk dus dat ik genoeg geïnformeerd ben om er op te reageren zoals ik er op reageer. Ik weet ook door mijn vroegere paniekaanvallen tijdens een depressie wat onredelijke angst met een mens kan doen en heb dus ook begrip voor wie er anders over denkt dan ik.

Of ik hierdoor tot de “rekkelijken” behoor weet ik niet, want ik overtreed geen enkele maatregel, ik heb er enkel serieuze bedenkingen en twijfels bij.

Op Facebook zit ik bij een groep die VRT Taal noemt en twee dagen na mekaar kreeg ik daar nogal wat negatieve commentaar op twee van mijn gedichten. Gisteren vonden de meesten het gedicht “Coronapijn” te negatief, en vandaag werd “De derde wereldoorlog” dan weer te positief geacht.

Zeker is dat corona de sfeer grondig begint te verpesten, maar nu ik weet dat dit eerder algemeen is en zoals ik al vermoedde niet aan wat ik denk en schrijf ligt, kan ik enkel maar blij zijn, dat ik niet teveel in aanraking kom met de buitenwereld.

De ego’s lijken buiten alle proporties te groeien, en de onverdraagzaamheid daardoor ook. Alles wordt persoonlijk en het brede plaatje ziet men niet meer.

Mensen zullen altijd mensen blijven en dus ook verdeeld, vooral wanneer men niets met zekerheid weet…

De lockdown veroorzaakt groeiende ergernis: “Coronavirus bracht ons eerst samen, nu verdeelt het ons”

De samenhorigheid uit het begin van de lockdown lijkt te verzanden in ergernis en frustratie binnen de bevolking. De ene ergert zich omdat de andere de regels niet nauw neemt. De andere stoort zich omdat hij niet mag doen wat hij graag wil. “Het is het verschil tussen de preciezen en de rekkelijken”, zegt socioloog Walter Weyns in “De wereld vandaag”.

VRT Nieuws – Jos Vandervelden – 28.05.2020

Is het de duur van de quarantaine? Is het de vaagheid van de maatregelen? Of is het de verminderde ernst nu de besmettingscijfers in dalende lijn zitten? Duidelijk is dat de naleving van de quarantainemaatregelen begint af te zwakken. Tegelijk groeit de discussie en de ergernis. Een deel van de bevolking zegt “foert”, een ander deel blijft nauwgezet alle adviezen opvolgen. Daartussen zit iedereen die een eigen invulling geeft aan het leven in lockdown. Waar in het begin van de quarantaine nog een gevoel van samenhorigheid bestond, lijkt dat nu weggeëbd in een sfeer van wrevel en onderlinge irritatie.

“Het coronavirus verdeelt”

Voor een socioloog als Walter Weyns van de Universiteit van Antwerpen is de lockdown een fascinerend gebeuren. “In het begin stonden we voor een gemeenschappelijke vijand. Die stond voor onze poort aan te kloppen. We werden collectief bedreigd en wisten dat er mensen getroffen zouden worden. Het ging om een gedeelde angst. In de beginfase heeft corona ons sterk verenigd rond een gemeenschappelijk thema. Ik heb nog nooit meegemaakt dat een thema zo lang op de agenda stond. Alleen dat al bracht ons samen.”

Maar al vrij snel kwamen er barsten in de solidariteit. “Omdat betrekkelijk snel doordrong dat het virus ons niet allemaal op dezelfde manier treft”, meent Weyns. “Er zijn verschillen tussen generaties, tussen beroepsactiviteiten, wie wel een tuin heeft en wie niet, wie kinderen heeft en wie geen kinderen heeft… Het virus treft mensen op zeer verschillende wijzen. Het coronavirus verdeelt.”

“De preciezen versus de rekkelijken: “De lockdown zorgt voor breuken in de samenleving”

Sommige mensen kunnen heel strikt zijn in het naleven van de quarantaineregels, andere gaan er losjes mee om. Walter Weyns: “Maar er is meer dan het verschil tussen de rekkelijken en de preciezen. Je kan een precieze zijn en andere met het vingertje wijzen. Tot je toch eens een keer soepel bent en van het zonnetje wil genieten, dan ben je plots een rekkelijke. Er is niet één grote breuk. Vergeet het maar, de breuk is niet te trekken tussen alleen maar die twee groepen van uitersten”

“Nog het best te vergelijken met een gebarsten voorruit van een auto”

“Wat je tijdens de coronacrisis ziet gebeuren was al aanwezig”, concludeert Weyns. “Plotsklaps wordt dit nu uitvergroot, versterkt en voor iedereen zichtbaar. De samenleving is vloeibaar geworden, hypergedifferentieerd, super geïndividualiseerd. Het is nog het best te vergelijken met een gebarsten voorruit van een auto die breekt in allerlei stukjes.”

“Ieder past de regels op eigen manier toe”, aldus socioloog Weyns. “Maar er is nog meer aan de hand. De regels veranderden tijdens de lockdown regelmatig. Ze wijzigden of ze verzwakten en daardoor weten we het al helemaal niet meer. Plots zitten we met een erg zwak regelgevend kader. En dan wordt het moeilijk voor een geïndividualiseerde samenleving als de onze. We zijn mensen geworden die willen dat alles wat er gebeurt een gevolg is van de beslissingen die we zelf hebben genomen.
Maar plots is het institutionele kader helemaal onduidelijk geworden en weten we niet meer goed waar we aan toe zijn, wat te doen. Het verklaart waarom het leven in deze periode van quarantaine zo verwarrend is geworden.”