Als de dood
Als een dief
In de nacht komt,
Ruk ik zijn masker af,
Doe hem pootje lap,
En laat hem
Beneden aan de trap,
Voor dood achter.
Micheline Baetens – 06.08.2021
Als de dood
Beantwoorden
Maandelijks archief: september 2021
Reinaert is twee en zegt nee
Reinaert is dit weekend twee geworden en komende zondag gaan we dat vieren…ook al zegt Reinaert momenteel op alles neen. Maar dat hoort perfect bij zijn leeftijd!
Reinaert zegt echter vooral op alles ja wat het leven te bieden heeft en hij geniet met volle teugen van ieder avontuur dat op zijn pad komt. Deze fotoreportage is daar het onweerlegbare bewijs van!
Thuis
Samen met Cartouche TV kijken.
“Smullen, want ik vind alles lekker!”
“En ja, ik probeer al op het potje te gaan…”
“Samen met papa en Cartouche telewerken.”
“Af en toe trek ik mij terug in de wigwam die mijn mama voor mij gemaakt heeft, want soms is de wereld veel te druk, en dan zeg ik op alles nee.”
De uitstapjes
“Met tut en bril op stap in het Zoniënwoud! ”
“Met papa en mama naar Planckendael. Ik kan al heel goed een olifant nadoen! Met de centjes van oma heb ik een aapje gekocht en al zingend zijn we terug naar huis gereden…”
“Samen met mijn vriendje naar een grote binnenspeeltuin in Leuven, en we hadden er dorst van gekregen.”
“Mijn moeke, de mama van mama, woont aan de kust, en met de wagen zijn we er naartoe gereden en met het vliegtuig teruggekeerd…”
Familiebezoek
“Op bezoek bij Olga in Gent, de kotmadam van mijn mama, en hele toffe!”
“Bij Sofie, die ik mammi mag noemen en bij Vincent, de peter van mama en een hele grappige peer!”
“Bij oma kom ik vaak, en die heeft heel leuk speelgoed en lekker fruit vanuit haar tuin, en als ik moe ben, mag ik naar ketnet kijken, want ik ben zot van Kaatje…”
Ziezo, dat is dus de wereld van Reinaert, die het leven en de ervaringen omarmt zoals alleen een gelukkig kind dat kan. Alles op zijn tijd en alles met volle goesting.
O ja, en nog vergeten te vermelden dat Reinaert ondertussen geen tut meer nodig heeft en al ingeschreven is in Het Kasteeltje, de school waar ook ik naartoe ben geweest.
Nog een heel gelukkige verjaardag, Reinaert!!!
Waarom ik niet geloof in maskers en andere wondermiddelen.
Toen bij mijn man de gevolgen van diabetes zichtbaar begonnen te worden, hij was er namelijk mee geboren, was hij rond de vijftig.
Zich altijd heel goed verzorgd, niet roken, niet drinken, veel sport, gezond eten, een voorbeeldige patiënt dus.
Al die inspanningen en voorbeeldig gedrag hadden echter niet mogen baten, want diabetes is een onzichtbare sluipmoordenaar, die vooral je aderen naar de vaantjes helpt. En de kleinste aderen geraken het eerst verstopt, geen bloed en zuurstof meer, en dus krijg je last van voeten, handen en ogen.
Gelukkig waren het bij hem enkel de voeten, al is dat eigenlijk niet gelukkig te noemen. Eerst kreeg hij wonden die niet genazen en zo steriel mogelijk moesten verzorgd worden om infecties tegen te gaan, daarna verloor hij een paar tenen, omdat je infecties gewoon niet kan tegen houden, als het lichaam niet werkt zoals het zou moeten. Dan maar een halve voet amputeren, en hopen dat daarmee de kous af was.
Maar dan begon de andere voet op te spelen en moesten we die heel voorzichtig en zo goed goed mogelijk verzorgen.
Mijn man was er van overtuigd, als hij maar heel erg zijn best deed, en regelmatig naar het ziekenhuis ging (soms wekelijks), het dit keer wel in orde zou komen.
En ook de dokters gaven hem die indruk, maar infecties hou je niet tegen, hoe steriel mogelijk die ook verzorgd worden. Dagelijks! Eerst door de verpleegsters die langs kwamen daarna door mezelf, omdat mijn man man eigenlijk meer vertrouwen had in mijn oordeel (ik zag de wonden elke dag evolueren, de verpleegsters losten elkaar af).
Maar ik mag dan wel baetens heten, niets kon baten. Rond zijn zestigste werd zijn been geamputeerd. Wonden genezen niet zonder bloed en zuurstof, dat weet het kleinste kind.
Hadden ze dat echter maar eerder gedaan, dan had hij en ons gezin die lange lijdensweg van onzekerheid en verdriet niet moeten doorstaan. Want van dan af had mijn man terug een gezellig leven, zonder ziekenhuis in en ziekenhuis uit.
Hij heeft er nog zes jaar kunnen van genieten.
Eigenlijk is het je lichaam dat beslist of je al dan niet ziek wordt, en hoe erg het wordt. Ik vertrouw op mijn lichaam en ik ken ook mijn toestand en de situatie hoe ik leef. Dus zal ik wel beslissen of een vaccin al dan niet nodig is. Of zoals mijn huisdokter zei: “Het is jouw leven.”