Verzorg je wijnstokken

David stuurde mij een paar foto’s door van de serres op Solheide in Overijse, die momenteel gerenoveerd worden, onder ander zijn serre waar hij druiven in kweekt.

Hij heeft ook nog een toepasselijke uitspraak van de Franse schrijver en vrijdenker Voltaire meegestuurd:

“Verzorg je wijnstokken en verpletter de schande.”

Dit kan eigenlijk gelden voor alles wat we doen…

In augustus/september gaan hier weer heerlijke druiven in hangen, net zoals verleden jaar!

Ze denken

Ze denken
dat je zot bent
omdat je tegendraads bent
en ongewoon gedrag vertoont.

Ze denken
dat je gevaarlijk bent
omdat je teveel voelt
en ongewone gedachten hebt.

Maar ze merken niet
dat wie gewoon
doet, voelt en denkt
zoveel zotter en gevaarlijker kan zijn.

Micheline Baetens – 13.01.2020

Bloedonderzoek

Volgende maand word ik 71. Beter was geweest 17, want dan moet een mens zich veel minder zorgen maken over zijn of haar gezondheid.

Gisteren is de dokter een drietal buisjes bloed komen aftappen en vandaag belde hij mij de uitslag van het onderzoek.

“Alles is prima, het kan niet beter: de lever, de nieren, de suiker, de cholesterol – zelfs teveel goede cholesterol.”

Ja, dat ben ik dan weer, altijd moeten overdrijven, altijd te hevig, ook in mijn best te doen. Nu mijn hoofd nog in orde krijgen en ik kan er weer voor een paar jaar tegenaan gaan.Gisteren kreeg ik ook een slaappil voorgeschreven, want goed slapen blijft de laatste tijd een probleem. Vroeger was dat het eerste teken van een dreigende depressie, maar dit keer is het anders. Ik lig niet te piekeren in bed, maar ben gewoon klaar wakker, en het lijkt of mijn brein ook ’s nachts wil creatief blijven.

Volgende week vrijdag heb ik een afspraak met dokter Denayer, de psychiater waar ik zo’n dertig jaar geleden bij terecht kon voor mijn eerste depressie. Eens horen wat hij hierover kan vertellen, want ik wil vooral niet verslaafd geraken aan medicatie.

Ondertussen bestrijd ik ook de sleet en stijfheid op en van mijn spieren en botten, met een knappe kinesist, die mij terug leert lopen – of minder ambitieus gezegd – terug leert stappen, want soepel bewegen is ook een probleem geworden.

Afin, we doen wat we kunnen, en dat zo lang we kunnen. Zeventien komt niet terug, maar een leeftijdsgetal is dan wel te zien aan de buitenkomt, maar van binnen is er nog helemaal niets veranderd. Integendeel, zelfs verbeterd en regelmatig gerenoveerd!

 

Uitslag bloedonderzoek:
“prima, het kan niet beter, alles is perfect, zelfs teveel goeie cholesterol”.
“Bedankt, dokter !”
Nu dat hoofd nog!!!

Een dag niet bestaan

Ik heb vandaag goesting om eens een dag over te slaan. Bij wijze van experiment, een dag niet bestaan, om eens te ervaren wat het is om dood te zijn. Zou moeten kunnen, zodat we weten wat ons binnen enkele jaren te wachten staat.

Een dag niet wakker worden, na een nacht stoute dromen, en niet tegen onze zin opstaan. Niet naar de wc moeten hollen, omdat we te lang gewacht hebben om het warme bed uit te springen.

Een dag niet ontbijten, niet gaan douchen, geen kleren aantrekken, niet de katten honderd keer per dag binnen of buiten laten, geen e-mails en spam lezen, geen chatberichtjes open doen, facebook niet checken, niet kijken of er iets zinnigs op tv is.

’s Middags niet lunchen en je afvragen wat er nu weer op die boterham moet en  ondertussen eens kijken in de frigo en diepvries welke warme maaltijd we vanavond kunnen klaar maken.

Je niet ergeren aan het nieuws in de krant, het journaal niet volgen, en geen vervelende huishoudelijke klusjes moeten opknappen.

De kippen op droog zaad zetten, de tuin niet inlopen om de brievenbus leeg te maken. Je niet afvragen of dit nog goed gaat komen volgende zomer met alle planten die er nu zo troosteloos uitzien.

Vlug terug binnen lopen, want het is nat en vochtig, triestig en droef, echt begrafenisweer. Gelukkig nog niet de mijne! Niet in die knusse zetel kunnen ploffen met een haakwerkje, een warme koffie met een koekje en een slapende poes aan je voeten.

’s Avonds dan niet warm koken, lekkere gewone dagelijkse kost: patatten, groenten en vlees. Maar eerst een aperitiefje en dan je verheugen op je favoriete soap.

De afwas niet uitstellen tot het saai wordt op tv en ondertussen bedenken dat zo een dag zonder bestaan eigenlijk toch wel heel vlug voorbij gaat.

Gelukkig heb ik hem nog net kunnen beschrijven, voor hij helemaal verdwenen is, en wie schrijft die blijft! Toch nog een poosje hopelijk…