Ik kijk en voel de wind om mijn oren…
In de verte zie ik een bronzen zon,
Door het deinende water boren.
En ik denk aan de schepper die dit ontgon!

Hier ontstond een aparte natuur,
Die ons overtuigt van zijn pracht,
Bij elke stonde, op elk uur.
Ik krijg een visioen, een gedacht…

Beneden mij zweven wezens,
Dansen doorzichtige levens.
Een meisje met schuimende haren,
Huppelt op de woeste baren.

Ranke bloemenmeisjes met rozenkransen,
Draaien kris kras over zee
En komen hen lonen
Die pleiten voor hun vree.

Vrij en ongebonden,
Gaat het leven hier zijn gang.
En wordt je eens naar daar gezonden,
Wees dan vooral niet bang…

Micheline Baetens