Gisteren heb ik mij sinds lange tijd eens ergens heel erg welkom gevoeld, en dat is echt genieten. Mensen die je al aan de deur staan op te wachten om je zo warm te begroeten, zelden meegemaakt! en Audrey en David hadden weer heel lekker gekookt!!!
Mensen die zo blij waren met mijn aanwezigheid, is sinds mijn schooltijd geleden. Voor de rest was het allemaal maar mondjesmaat, en zelfs dat niet.
Eén keer ook mijn moeder – die altijd gezegd had dat ze liever geen kinderen had gewild – toen ze een paar maanden voor haar dood in het ziekenhuis was, en in een rolstoel de lift kwam uitgereden en mij in de gang zag aankomen. Haar gezicht straalde opeens toen ze mijn naam uitsprak! Had haar zo nooit eerder gezien. Dat was ook een heel mooie ervaring, een geschenk dat veel heeft goedgemaakt!https://www.youtube.com/watch?v=bg4d8OZB2cQ
Meestal voelde ik mij in de loop van mijn leven, tijdens al dan niet verplichte ontmoetingen, een outsider die zich in allerlei bochten moest wringen om toch in het plaatje te passen.
Behalve op school, zoals ik al zei, zeker bij de leerkrachten, en zelfs na school toen ik al getrouwd was, was het altijd een grote vreugde om elkaar eens toevallig tegen het lijf te lopen en het enthousiasme was altijd wederzijds.
https://www.youtube.com/watch?v=0BL2Ltq4NlE
Gisteren dus ook, we waren blij van elkaar eindelijk te ontmoeten en te leren kennen, en bij het afscheid werd er warm geknuffeld.
Als je bij een eerste ontmoeting al iemand zoveel vertrouwen kan geven dat de tranen in haar ogen springen als die persoon over haar leven vertelt, ja dan zit je wel heel goed, en zeker op dezelfde lijn.
Dankbaar ben ik hier voor, dat de laatste jaren er zoveel lieve, mooie mensen in mijn leven gekomen zijn, en dat al wie er niet in thuishoorde verdwenen is.
Ik heb mezelf dikwijls niet oké gevoeld, en werd ook vaak vernederd door zij die familie plachten te zijn, maar dat is verleden tijd, en zij zullen mij misschien missen, maar ik zeker hen niet.