Hebben en zijn

Op school stonden ze op het bord geschreven.
Het werkwoord hebben en het werkwoord zijn;
Hiermee was tijd, was eeuwigheid gegeven,
De ene werklijkheid, de andre schijn.

Hebben is niets. Is oorlog. Is niet leven.
Is van de wereld en haar goden zijn.
Zijn is, boven die dingen uitgeheven,
Vervuld worden van goddelijke pijn.

Hebben is hard. Is lichaam. Is twee borsten.
Is naar de aarde hongeren en dorsten.
Is enkel zinnen, enkel botte plicht.

Zijn is de ziel, is luisteren, is wijken,
Is kind worden en naar de sterren kijken,
En daarheen langzaam worden opgelicht.

Ed. Hoornik 

Het is weer maandag geweest! Mensen zijn weer gaan werken voor een hoop prullaria die ze niet echt nodig hebben, voor een groot huis waar ze nooit zijn, voor een grotere auto, waar ze meestal alleen inzitten, voor een vakantie die meer stress dan rust geeft, voor teveel luxe steeds mooier en duurder …
Overdrijf ik? Waarschijnlijk wel, maar is het toch ook niet een beetje waar? Heeft men geen valse behoeften gecreëerd en dat steeds meer en meer? En zijn wij niet de moderne slaven van een economie die zogezegd welvaart betekent?
En wat met ons welzijn? Willen we niet meer “zijn”, in plaats van meer “hebben”? Of is die tijd voorgoed voorbij? De tijd dat het simpel was om gelukkig te zijn. Of heeft die tijd nooit bestaan?
Toch weet ik zeker dat haast iedereen er naar verlangt, al was het maar heel af en toe… En al zeker op maandag!
Geniet van dit prachtige gedicht dat dit illustreert en denk er eens over na!