Soms kan je in een relatie te sterk zijn voor de andere, waarbij je jezelf dreigt te verliezen, of integendeel de andere dreigt te overheersen. De kunst is het juiste evenwicht te vinden tussen die twee.
Ik heb de neiging tot beiden, waardoor ik gemakkelijk mijn evenwicht verlies. Ge moet mijn gezicht al eens zien!
Misschien is dat wel één van de weinige nadelen van in therapie te zijn geweest: je begint zelf een beetje voor psychiater te spelen.
Je ben inderdaad ook een heel stuk sterker geworden, en wellicht heb je ook wat meer inzicht in de problemen van de anderen, maar dan is de beste raad die je iemand kan geven van ook in therapie te gaan, en niet te proberen van zelf doktertje te spelen.
Natuurlijk als je zo nauw met elkaar verbonden bent, is dat niet altijd makkelijk, en je wilt de ander zo graag gelukkig zien. En er wordt ook wel van jou verwacht dat je daar voor een stuk ook voor zorgt.

https://www.youtube.com/watch?v=bK_qEufPPac
Wanneer iemand een lichamelijk letsel heeft ga je dat ook verzorgen, maar een ziel is toch nog wat anders, want daar moet je heel neutraal kunnen tegenover staan, en bij een geliefde is dat haast onmogelijk, zodat je al vlug toch aan het kneden en boetseren gaat.
Niet doen! Afblijven! En doorverwijzen! De andere ook niet proberen te veranderen, want dat lukt je nooit! Dat moet hij of zij zelf doen!
Wat kan je dan wel doen? Liefhebben, liefhebben met heel je hart, en troosten, stimuleren, respecteren, waarderen, en toelaten van aan zichzelf te werken, al dan niet met hulp en begeleiding.
Voor elk lichamelijk kwaaltje dat we zelf niet kunnen genezen zitten we bij de dokter. Waarom doen we dat nu ook eens niet als er wondjes op onze ziel zitten, die ons het leven moeilijk maken en pijn blijven veroorzaken? Lichaam en geest zijn immers één geheel. Dus wil je zo compleet mogelijk gelukkig worden, dienen beiden gezond te zijn.