Zelfdestructief worden, hoe komt dat? Waarom richt ik bij verdriet en pijn alle agressie die daarmee gemoeid gaat tegen mezelf?
Met zekerheid weet ik het niet, maar misschien omdat men mij altijd bij alles wat er mis ging de schuld heeft gegeven, ook al zat ik niet fout, en ook al was het tegendeel meer dan waar?
“Depressie is tegen zichzelf gerichte agressie”, zei mijn psychiater ooit. En dat heb ik onthouden. Ik vond het ook frappant, dat ik het dus mezelf aandeed, maar tegelijkertijd ook bevrijdend, want dan kon ik er ook effectief wat aan doen.
De geweldenaar van jezelf! Je moet het kunnen, iemand zodanig overtuigen van het slechte dat hij of zij dat tegen zichzelf gaat gebruiken, en dan in plaats van kwaad te worden op de veroorzakers, dat ook nog eens tegen zichzelf gaat gebruiken en de kogels op zichzelf gaat afvuren!
Momenteel zit ik weer met verdriet, maar dit keer ga ik mijn uiterste best doen om mezelf in de hand te houden, en de spiraal te doorbreken. Ik weet het, ik besef het, dus kan ik er ook iets aan doen.
Ik ga vechten tegen de stemmen uit het verleden, en ik ga ze schaakmat zetten, het is genoeg geweest. Dit keer laat ik het door hen niet weer verpesten.
Triggers uit het verleden, iedereen heeft ze. Herken ze, en doe er wat tegen! Denk na, denk zelf, en vooral, denk juist!

Een trigger is een mechanisme, dat een proces in gang zet. Meestal ontstaat de trigger als er in een ander proces aan een vastgestelde voorwaarde wordt voldaan, zoals het overschrijden van een grenswaarde. (Wikipedia)