Op een dag zet je grappend op je facebookpagina dat je je knuffel kwijt bent en dat wie hem vindt hem mag terug komen brengen, en zo vind je dan de man van je leven.
Want zo is het dus gegaan, en ik ben nu al zeker dat dit inderdaad de man van mijn leven is.
Of moet ik zeggen de derde man van mijn leven. Met de eerste heeft het niet mogen zijn, de tweede ben ik te vroeg verloren, en nu dus de derde, een pril begin.
Zuckerberg krijgt van ons beiden een standbeeld. Hier in Hoeilaart zal dat naast het beeld van Marc Sleen zijne Nero zijn en bij hem thuis zal de man van mijn dromen wel het geschikte plekje vinden.
Elke dag chatten we zo’n twee à drie uur, en van die Zuckerberg mag dat allemaal gratis, terwijl je, wanneer je op een datingsite zit, je moet betalen. Ik zeg het, die gast is fenomenaal, die maakt de wereld echt beter. Mark je doet dat goed, man en wij zullen je in elk geval eeuwig dankbaar zijn. Kindjes zullen er helaas niet meer van komen, daar zijn we te oud voor, want anders mocht je zeker peter zijn van het eerste!
Dergelijke verhalen, over een romance die per toeval, en een beetje op een ongewone manier start, lees je in vrouwenbladen, of hoor je enkel op tv vertellen.
Mijn eerste lief heb ik leren kennen op school, mijn overleden man op een bal tijdens de winterkermis in Overijse, en nu dus via de sociale media de derde man van mijn leven. Ik ga mee met mijn tijd, vinden jullie niet?
Maar de liefde, die is nu eenmaal van alle tijden, en gelukkig ook van alle leeftijden, en te vinden op alle plaatsen. En soms zit ze in een heel klein hoekje op die ene knuffel te wachten die een man aan een vrouw wil geven, die daar al heel lang naar hunkert.