De poëziebundel “Melk en honing” is vandaag al toegekomen en dit gedicht draag ik op aan mijn psychiater:

dank je wel

jij spleet me open
op de eerlijkste
manier die er is
om een ziel open te splijten
en dwong me te schrijven
in een tijd dat ik dacht
dat ik nooit meer zou kunnen schrijven

Rupi Kaur

Eén van de eerste dingen die ik aan mijn psychiater Frans Denayer zei was: “Ik kan niet veranderen”, en hij antwoordde: “Een mens kan ’s avonds slapen gaan en ’s morgens grijs opstaan.”
Veranderen moest ik niet, ik moest enkel mijn vergeten waarheid terug vinden, en weer worden wie ik was. En het is gelukt, na een tiental jaren therapie, praten en in de spiegel kijken die je psychiater je voorhoudt. Je psychiater is de spiegel waarin je naar jezelf kijkt, waar je mee praat en waar je ook zelf de antwoorden aan geeft. Want als het een goede psychiater is luistert hij maar enkel naar jou, en ben jij het die de antwoorden vindt.

Mijn psychiater heeft mij ook terug aan het schrijven gekregen en hij las in die tijd elk gedicht dat ik schreef. Hij zei ook dat elk gedicht op een verlossing leek, en beweerde dat ik mijn gedichten schreef zoals een kat haar jongen werpt, in één worp, en daar lagen de woorden.
Eigenlijk is dat wel zo, hoe vlugger geschreven hoe beter ik ze ook zelf vind. Gelukkig hebben we onze miserie die een bron van inspiratie kan betekenen en ons ook wijzer maakt, zodat we eveneens de mooie dingen van het leven kunnen appreciëren en beschrijven. En wie zei ook weer “wat je niet doodt, maakte je sterker”?