Naar “Tonio” gekeken, een film naar een waargebeurd verhaal en naar het boek van A.F.Th. van der Heijden dat hij schreef over de dood van zijn eenentwintigjarige zoon bij een verkeersongeval.

Op Eerste Pinksterdag 2010 fietst de 21-jarige Tonio vroeg in de ochtend richting huis na een avond uit met zijn vrienden. Hij wordt onderweg geschept door een auto en komt hierbij om het leven. Zijn ouders Adri en Mirjam worden geconfronteerd met het grootste verlies dat hun leven voorgoed zal veranderen. Terwijl Mirjam hard vecht om niet in een neerwaartse spiraal van verdriet terecht te komen, doet Adri het enige waar hij op dat moment toe in staat is: in zijn herinnering graven, aantekeningen maken, schrijven. Daarbij voortgedreven door twee dwingende vragen: wat gebeurde er met Tonio in de laatste uren en dagen voorafgaand aan de ramp, en hoe kon dit ongeluk plaatsvinden? Een zoektocht naar het wat en het hoe, die leidt langs verschillende ooggetuigen, vrienden, politieagenten en artsen. Adri reconstrueert het leven van zijn zoon tijdens een radeloze queeste naar zin en betekenis.

https://www.youtube.com/watch?v=I7YIEj64dK0

Een vijftal jaar geleden heeft David ook een zwaar auto-ongeval gehad. De auto over kop, op een morgen hier wat lager in de wijk.
De buren belden mij op om mij te verwittigen en brachten mij op de plaats waar het net gebeurd was. Ik zag die auto daar op zijn kop liggen, en ging door de knieën. David zag ik niet, want die lag al in de ziekenwagen, en ik verwachtte het ergste.
Ik geloof dat dat de heftigste emoties waren die een mens kan beleven, vrezen dat je je kind gaat verliezen, of dood is.
Gelukkig was David maar licht gekwetst, een paar gebroken  ribben en een snijwonde in het voorhoofd.
Maar toch, de uren dat je zoon dan opgenomen is in de spoed en jij alleen moet wachten op een bankje in de wachtzaal, zijn van de treurigste en angstigste die ik ooit in een ziekenhuis heb doorgebracht.
Voor de ouders van Tonio liep het slechter af, maar toch eindigt de film op een helende toon, want uiteindelijke komen dan de mooie herinneringen naar boven, en die moeten de ouders redden van dat dodelijkste verdriet, wat het verlies van een kind toch is.