Toen hij die dinsdag wegging gaf ik hem “De troost van de filosofie” mee, een boek van Alain de Botton, de filosoof.
Later besefte ik hoe triest dit eigenlijk allemaal was. “Een modern Romeo en Juliette verhaal”, zoals de dokter gisteren zei.
Triest, maar ook mooi, zoals in het liedje van Robert Long, want de warmte die blijft. En we gaan zeker niet beginnen verwijten en schelden. Het was wat het was, en het is nog altijd de moeite waard geweest. Mensen mogen mij er echt om benijden, in plaats van te beklagen of meewarig het hoofd te schudden over zoveel naïviteit.
De dokter was een aandachtig luisteraar. Hij heeft die dingen gezegd die ik nodig had te horen, en hij was al even enthousiast over het begrip “verliefdheid” als ik!
Nu op 30 augustus nog naar mijn psychiater van jaren. Niet omdat ik het “nodig” heb, maar omdat ik mezelf ook daar eens wil gaan toetsen en omdat het altijd deugd doet om voluit te kunnen praten over die dingen die er echt toe doen, en die je aan anderen niet kwijt kunt.
Bovendien is het verwerkingsproces nog niet helemaal afgerond, en zullen er waarschijnlijk nog moeilijke momenten komen. Zolang ik maar niet terug aan de pillen moet!
Wat ben ik dankbaar dat sommige mensen de moeite gedaan hebben om voor dokter te studeren.
O ja, en de dokter heeft ook gezegd dat ik een sterke vrouw ben, maar dat wisten we al!