Er zijn mensen die je graag hebt, en dan zijn er mensen die je niet moet hebben, en dan zijn er mensen die je onverschillig laten en die je er maar bijneemt op de koop toe.
Maar is dat ook niet zo met eten, met vermaak, met spektakel, met stijl, met ideologie… en waar hangt dat dan van af? En heb je daar eigenlijk iets over te zeggen? En wat vertelt of bewijst dat eigenlijk? Het leven is immers een mikmak van smaken en misschien wel grotendeels de som van toeval en willekeur, zowel van de leven als van de natuur.
Heel die mikmak van smaken en gevoelens is wellicht een mengeling van je opvoeding, ervaringen, genen en wat scheikunde in je lichaam. Onder invloed van medicatie kan je bijvoorbeeld een andere goesting ontwikkelen. Denk maar hoe antidepressiva er in slaagt om je geestelijke toestand terug aan te passen.
Wat je in je leven allemaal tegenkomt is voor een groot deel allemaal toeval en een stukje eigen zoektocht, of toch niet? Of is het enkel proberen overleven op de best mogelijke manier?
Stel dat toeval niet bestaat maar wel vrije wil waardoor je een pad kan veranderen zonder dat het dus voorbestemd moet zijn, en dat je dat allemaal onbewust doet of gedaan hebt, gewoon omdat jij jij bent en dàt het leven is dat bij je hoort. En is er dan nog sprake van vrije wil, of is het eerder je instinct dat je bepaalde keuzes laat maken?
Elk geluk is een kunststuk: de kleinste dwaling frustreert het, de geringste aarzeling verandert het, de kleinste lompheid ontsiert het, de geringste dwaasheid maakt het belachelijk.
Marguerite Yourcenar
Is een gelukkig leven inderdaad een kunstwerk, dat je spontaan tracht te creëren, en toch o zo gemakkelijk ontsierd wordt, dat het haast onmogelijk is om er met een goed gevoel en voldaan op terug te kijken?