Toen ik jonger was, was één van mijn frustraties dat ik niet gestudeerd had. Daarom probeerde ik mij op alle soorten van manieren te bewijzen en heel hard mijn best te doen om au serieus genomen te worden.
Nooit doen, je verliest enkel je tijd. Mensen zijn vooringenomen, en niet alleen wat afkomst, ras, seksuele geaardheid… betreft.
Het hokjesdenken noemt men dat. En er wordt ook getracht om je in dat hokje dat zij voor jou gekozen hebben, te houden.
De enige manier om eraan te ontsnappen is ouder en wijzer worden door je ervaringen, want uiteindelijk is de beste universiteit, die van het leven. En als je daar niets van leert, dan ben je pas dom!
Nu ken ik ondertussen een aantal universitairen die niet ouder en wijzer zijn geworden door hun levenservaring en die denken dat ze beter zijn dan andere mensen. Ze komen vooral voor in de politiek.
En daarom geloof ik nooit dat we in een rechtvaardigere wereld gaan terecht komen, want daarvoor worden we als soort zelden geregeerd door wie wijs genoeg is om dat te doen.
Maar je weet nooit!
Het moreel oordeel, het antwoord op de vraag wat moet ik doen hangt niet af van gebruiken en gewoonten, maar van de vraag kan ik – met wat ik doe – met mezelf verder leven. Dixit – Hannah Arend