Charlie, een Aboriginal van de Yolngu-stam, leeft in het noorden van Australië. De culturele tradities van zijn gemeenschap worden echter alsmaar meer aan banden geegd door de regering.
Extreme aanpassing kan tot zelfvernietiging leiden. Net zoals dat met bepaalde bevolkingsgroepen gebeurd is, denk maar aan de Indianen in Amerika en de Aboriginals in Australië…
Vervang gemeenschap door kind, cultuur door persoonlijkheid en regering door je ouders, en hetzelfde kan gebeuren met jou.
Ik ben beginnen lezen in het boek “Leven in je leven. Leer de valkuilen in je leven herkennen”, en ik denk dat ik mijn grootste en voornaamste valkuil ontdekt heb, die zoals de meeste valkuilen gevormd werd in mijn jeugd en waar ik, ondanks mijn leeftijd, nog regelmatig intrap: extreme aanpassing.
Ik had niet verwacht dat extreme aanpassing mijn voornaamste valkuil zou zijn, omdat ik mij zo vaak als een rebel en dwarsligger gedraag. Maar juist dat is het teken aan de wand!
“Ik zal me nooit gewonnen geven”: de rebel
Extreme aanpassers voelen zich over het algemeen goed thuis in hun passieve rol. Sommige mensen met deze valkuil gaan echter in de tegenaanval. In plaats van zich te onderwerpen nemen ze de tegenovergestelde rol. Ze worden agressief en dominant. Door te rebelleren compenseren ze hun extreme aanpassing.
Op hen is eigenlijk dat grapje van toepassing: “Waarom hebben die pubers de weg overgestoken?” “Omdat iemand ze het had verboden.”
De eeuwige puber dus! Maar dat betekent meteen ook dat ik nu weet, dat ik mij niet al te zeer moet aanpassen aan de verlangens van anderen, en zelf wat meer aan mijn trekken moet trachten te komen, want dan word ik meteen ook een aangenamer mens, zowel voor mezelf als voor de rest van de wereld.
Bronnen van de valkuil van de extreme aanpassing
Je ouders probeerden je op ieder gebied onder de duim te houden.
Je ouders bestraften, dreigden je of ze werden kwaad als je dingen niet op hun manier deed.
Je ouders trokken zich emotioneel terug of keerden zich van je af als je het niet met ze eens was.
Je ouders stonden je als kind niet toe je eigen keuzen te maken.
Omdat je moeder/vader er niet genoeg was of daar niet toe in staat was, heb jij voor het gezin moeten zorgen.
Je ouders praatten met je over hun persoonlijke problemen, zodat je altijd in de rol zat van degene die luistert.
Je ouders waren net martelaren of heiligen, ze zorgden onbaatzuchtig voor anderen en ze ontkenden hun eigen behoeften.
Je had niet het gevoel dat je rechten, behoeften of meningen als kind werden gerespecteerd.
Je moest voorzichtig zijn in wat je wel en niet zei als kind, omdat je bang was dat je moeder of vader anders depressief of bezorgd zou worden.
Je voelde je vaak kwaad op je ouders, omdat je niet die vrijheid kreeg die anderen kregen.
Ik denk dat veel kinderen van mijn generatie zich hierin zullen herkennen. Sommige valkuilen in je leven zijn maar kleine putjes, andere echte kraters. Dat hangt voornamelijk af van de jeugd die je gehad hebt, en met welke mensen je in aanraking bent gekomen.
Gelukkig heeft iedereen ook heel wat positieve ontmoetingen gehad, wat er voor gezorgd heeft dat we niet alleen valkuilen hebben, maar ook hefbomen om ons er terug uit te trekken. Voor mezelf denk ik hierbij aan mijn grootouders en aan de leerkrachten op school. Ik ben hen eeuwig dankbaar!
O ja, en nog dit: iedere ouder zal zijn kind wel valkuilen bezorgen, ook ik dus. Ik hoop alleen dat ze niet te diep zijn…
We shall not cease from exploration
And the end of all our exploring
Will be to arrive where we started
And know the place for the first time.
Een citaat van T.S. Eliot, Little Gidding