Chronische mobiliteit

De mensheid lijdt aan chronische mobiliteit. We willen altijd maar weg, zeker nu in de zomermaanden.

Vakantie betekent voor de meeste mensen dat ze ergens naartoe moeten, weg van thuis alsof ze er zeker van zijn dat het elders beter is, terwijl ze vaak minder comfort, minder rust en meer stress hebben door zich te willen verplaatsen.

Maar misschien komt dat ook omdat voor velen thuis thuis niet meer is. Ze zijn er haast nooit, en misschien worden ze thuis ook teveel geconfronteerd met waar ze bang voor zijn, met een leven waar ze eigenlijk niet voor gekozen hebben, en worstelen ze thuis ook meer met zichzelf, dan wanneer ze ergens zijn waar genoeg afleiding is om daaraan te ontsnappen.

Voor mij is het haast onbegrijpelijk dat niet iedereen een thuisgevoel heeft, want ik ben niets liever dan thuis, en het is ook de plek waar ik het meest mezelf en ongedwongen kan zijn.

Waarschijnlijk hangt het ook af van de manier waarop je tot rust komt, je ontspannen en veilig voelt. Want om die dingen te ervaren hoef je niet eens mobiel te zijn, dat gebeurt in je brein.

Ik geloof dat het Godfried Bomans was die ooit zei dat het grootste probleem van de mens is, dat die zich voortdurend wil of moet verplaatsen. Het is echter niet alleen een probleem van de mens, maar voor onze hele leefomgeving, want geen enkele uitvinding heeft de wereld zo verwoestend veranderd dan de automobiel, de trein, het vliegtuig, de boot…

Nog een aantal citaten van Bomans, die een hele leuke man was, ondanks het feit dat hij Nederlander was (lol):

“Het meeste verkeer komt voort uit de angst om alleen te zijn. Indien de mens erin slaagde te berusten in zijn eenzaamheid, zou het gras tussen de straatstenen groeien.”

“Wie zich alleen maar thuis voelt in zijn eigen straat is de ware kosmopoliet, de reiziger par excellence. Hem is de gave der verwondering geschonken. Hem is gegeven wat de kenner onthouden wordt: verrassing.”

“Men gaat op reis om thuis te komen.”

“Wie veel reist, ontdekt ten slotte het eigen vaderland.”

“Wie veel reist, zal ervaren dat hij het waarlijk interessante aan de mensen ooit in zijn eigen straat had kunnen opmerken.”

En nog van Bomans, is dit mooi citaat:  “De kunst van te leven is, thuis te zijn alsof men op reis is”.

Het zal waarschijnlijk bij de mens zijn zoals bij onze gevleugelde vrienden, daar heb je ook trekvogels, en huismussen tussen. Maar die huismussen zie je jammer genoeg steeds minder en minder…

Mijn straat (Vosdellestraat)

Mijn straat
is waarlangs
spoorlijn 161 loopt,
en waar de trein rijdt
of niet rijdt,
en waar spoorwegwerken
eeuwig duren.

Mijn straat
aanvaardt geen sluipverkeer
en sluikstorten,
maar wel honden en katten,
ratten en muizen,
en schapen en bokken
uit verre landen.

Mijn straat
is een internationale
en creatieve straat,
met schilders en dichters,
met mensen van hier
en steeds meer
van ginder.

Mijn straat
is waar onze kinderen
zijn opgegroeid en uitgeweken,
en waar de eerstelingen
elke dag
een beetje ouder worden,
en uiteindelijk zullen sterven.

Micheline Baetens – 18.10.2019


Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *