Die bronzen glans op ’t troebele water,
Een natte siddering, een wervelwind wat later,
Die ’t kroos doet varen,
Zie ik nu al vele jaren.
Want terzelfder tijd, elke dag,
Gaat het schouwspel van slag.

En dan begint in mij een nieuw leven…
Iets trilt, iets gaat beven.
Het sombere verdwijnt…
Toch is er nog iets dat kwijnt,
Want de zon schijnt niet helder meer.
Doch ik berust en leg me bij mijn lot meer.

Micheline Baetens