In februari leven we een beetje in het verleden. De geschiedenis heeft ook haar rechten, ook al is het maar de eigen geschiedenis. Of is dat oud worden? In elk geval volgende week is er weer een jaartje bij, zowel bij leven als bij dood…

Op 11 februari vier ik mijn zeventigste verjaardag, maar omdat mijn verjaardag teveel gelinkt is aan de overlijdensdag van mijn man, op 13 februari, verzetten we dat vieren altijd een klein beetje. Dit jaar gaan we wat vroeger vieren en wel op 6 februari.

Dit jaar heb ik voor een specialleke gezorgd en gaan we eten in een sterrenrestaurant op de Brusselsesteenweg in Overijse.

Ik begin dus op 11 februari aan mijn zeventigste hoofdstuk, acht jaar na het overlijden van mijn man.

Op 11 februari 2011, precies om middernacht, werd hij met de MUG weggevoerd, met een acute longontsteking, en de volgende middag werd mij aan de deur door de plaatselijke bloemist een boeket afgeven, dat hij dus van op zijn ziekbed besteld had voor mijn verjaardag.

Op zondag 13 februari ’s avonds is hij overleden. Zijn laatste woorden, toen ik hem in de namiddag na ons bezoek nog eens opbelde waren “dat hij mij nu ging laten, want dat hij een beetje moe was”.

Zoveel soorten van verdriet,
ik noem ze niet.
Maar één, het afstand doen en scheiden.
En niet het snijden doet zo`n pijn,
maar het afgesneden zijn.

Vasalis