Ik schrijf hier geen literatuur, en waarschijnlijk staan er ook veel schrijffouten tussen en verkeerde “zinbouwsels”, maar dat is allemaal niet echt belangrijk, al kan ik wel rooie kaken krijgen van een dt-fout. Zolang iedereen begrijpt wat ik schrijf, ben ik al lang content.
Een mens leeft maar één keer, en je ganse leven hetzelfde doen, dan mis je wel erg veel. Dus vandaag heb ik mijn brei- en haakboeken naar de kelder gedaan, en de komende tien jaar, als ik die nog mag beleven, gaan we schrijven.
David is bezig met mijn nieuwe laptop in orde te zetten, en ik leer elke dag nog bij hoe ik mijn blog zelf kan beheren.
Soms voel ik mij zo een heel klein beetje een bescheiden da Vinci, een beetje van alle markten thuis. Ik heb heel veel gelezen, mij verdiept in psychologie en filosofie, geschilderd, zelfs model gestaan, gekantklost (modern), zelfs naar de academie in Leuven hiervoor geweest, ook een jaar kunstgeschiedenis gevolgd, hier thuis creatieve namiddagen georganiseerd voor mensen die graag wat handwerk deden, en ondertussen nog veel vrijwilligerswerk, onder andere in het rusthuis en voor Slachtofferhulp. En nu dan tuinieren en schrijven, gelijk verdeeld over de seizoenen.
Mijn zoon zei gisteren dat ik wel een puber lijk. Een overjaarse dan! Nu mijn puberteit mogen beleven, is een rechtvaardige compensatie voor wat in mijn jeugd niet kon, dus ik geniet ervan zolang ik kan. “Bezige bij”, noemden mijn leraars mij destijds, en blijkbaar is dat zo gebleven.
Zolang we maar kunnen doen wat we graag doen , leven op een manier dat we dat zelf leuk vinden maar wel altijd in ieder zijn eigen mogelijkheid en dit tot het einde , dan ben ik al gelukkig
Gelijk heb je Christine!
Een van de weinige (?) voordelen van het langer leven is dat je tijd krijgt om nieuwe uitdagingen aan te gaan en je oude dromen deels kan beleven.
Zo is dat, Eric! Naast nog een paar heel belangrijke, zoals alle schone schijn die verdwijnt.