Vandaag de dag

Gisteren hoorde ik zeggen: “Zolang mensen elkaar onderling niet vertrouwen, is iedereen alleen op deze wereld.”
Wel ja, dat zal dan wel zo zijn, en betrouwbaarheid is heel erg belangrijk bij intermenselijk contact, en ik heb inderdaad de indruk, dat het best heel moeilijk is om iemand ten volle te vertrouwen.
Maar wat is het alternatief? Dan maar alleen blijven? En waardoor komt het dat mensen elkaar steeds meer gaan wantrouwen? Zijn we te slim en te sluw geworden, waardoor we elkaar meer en beter kunnen manipuleren? Is de spontaniteit uit de samenleving verdwenen? Veel vragen en weinig antwoorden.
Ik vind wantrouwen heel erg moeilijk, en misschien zou ik mijzelf beter af en toe wat minder open stellen voor mensen die ik niet ken. Mijn zoon heeft mij al dikwijls “verweten”, dat ik denk dat iedereen is zoals ik, en dat ik daar beter niet van uitga. Waarschijnlijk heeft hij gelijk. Maar weerom is de vraag, wat is het alternatief?
Heel af en toe, en dat is de reden dat ik het zo moeilijk heb om wantrouwig te zijn, kom je toch wel iemand tegen die de moeite waard is om te vertrouwen, dieĀ  niet met je gevoelens speelt, en die er niet op uit is om je te misbruiken. Iemand die je waardeert om wie je bent, en niet omdat je op dat moment in zijn of haar kraam past.
Ik blijf daarbij zoveel mogelijk met beide voeten op de grond, en als ik wantrouwig word, heb ik het vaak bij het rechte eind, en laat ik dat ook voelen.
Maar het is meteen ook zo dat ik mensen altijd een tweede kans geef, want fouten maakt iedereen, en elk mens heeft het recht om die te maken en te herstellen, net zo goed als ik het recht heb om mij te vergissen in mensen en gekwetst te worden, want daar word je toch alleen maar sterker van.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *